Γιατί ο Ρ.Τ. Ερντογάν απέφυγε να κοιτάξει τους Εύζωνες της Προεδρικής Φρουράς; (βίντεο)

Η Προεδρική Φρουρά εδώ και μερικά χρόνια τους Ηγέτες άλλων χωρών τους υποδέχεται μπροστά από το Προεδρικό Μέγαρο και όχι στο αεροδρόμιο.

Στο τελετουργικό, ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας υποδέχεται τον ηγέτη της ξένης χώρας, ο Διοικητής της Προεδρικής Φρουράς αναφέρει στους δύο ηγέτες ότι η Φρουρά είναι έτοιμη προς επιθεώρηση, οι δύο ηγέτες στέκονται μπροστά στην Ελληνική Σημαία, από την μπάντα ακούγονται οι Εθνικοί ύμνοι των δύο χωρών και στην συνέχεια γίνεται η επιθεώρηση των Ευζώνων.

Στην επιθεώρηση που έκανε ο Ερντογάν απέφυγε να κοιτάξει  τους Εύζωνες, παρά μόνο ρίχνοντας "κλεφτές" ματιές κοιτάζοντας διαγώνια. γιατί όμως;

Ο Τούρκος Πρόεδρος φαίνεται πως ήρθε καλά ενημερωμένος ακόμα και στις λεπτομέρειες.

Οι "συλλογικές μνήμες" δύσκολα ξεθωριάζουν. Αντίθετα γίνονται "φαντάσματα" που δεν φεύγουν από τη σκέψη. .

«Το ασκέρι του διαβόλου»

Στην χώρα μας αλλά και στο εξωτερικό μπορεί τους άντρες της Προεδρικής Φρουράς να τους ξέρουμε ως Έύζωνες η Τσολιάδες, στην γείτονα χώρα όμως είναι γνωστοί με ένα άλλο όνομα: «Seytanasker» δηλαδή "Ασκέρι του διαβόλου".

Αυτή ήταν η περιγραφή που έδιναν στα τάγματα Ευζώνων οι Τούρκοι τόσο στους Βαλκανικούς Πολέμους όσο και στην Μικρασιατική εκστρατεία.

Ήταν τέτοια η ορμή των Ευζώνων στις μάχες όπου οι Τούρκοι τους παρομοίαζαν με διαβόλους.

Μάλιστα κατά την αποχώρηση των Ελληνικών Στρατευμάτων από την Μικρά Ασία το 1922, τα Ευζωνικά Τάγματα υποχωρούσαν με τέτοια συνοχή ώστε έδιναν τεράστιο χρόνο στις υπόλοιπες μονάδες του Ελληνικού Στρατού να υποχωρήσουν συντεταγμένα

Τους έχει μείνει στην μνήμη ακόμα και ένας τριψήφιος αριθμός

Στη Μικρά Ασία το 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων αναδείχθηκε στην πιο επίλεκτη μονάδα του ελληνικού στρατού.

Οι Τούρκοι το αποκαλούσαν σεϊτάν ασκέρ (τουρκ. seytanasker=ο στρατός του σατανά) εξαιτίας του πανικού που προκαλούσε με τα αιφνιδιαστικά χτυπήματά του. Τον συνταγματάρχη Νικόλαο Πλαστήρα αποκαλούσαν Καραπιπέρ (τουρκ. Karapiper=μαύρο πιπέρι) εξαιτίας του μελαψού χρώματός του. Ενδεικτικό του πως έβλεπαν οι άλλοι Έλληνες στρατιώτες τους ευζώνους του 5/42 Συντάγματος Ευζώνων είναι η μαρτυρία ενός στρατιώτη του πεζικού που ακολουθεί:

«Ένας μαύρος καβαλάρης»

Κάποια μέρα είδαμε να κυκλοφορούν πολλοί εύζωνοι. Ήταν το 5/42 των Ευζώνων του Πλαστήρα, που ήρθε για ανάπαυσι από το μέτωπο. Το ευζωνικό του Πλαστήρα από τότε το περιέβαλε κάποιος θρύλος. Μου έκαναν εξαιρετική εντύπωσι αυτοί οι νευρώδεις, ηλιοκαμένοι άντρες. Είχαν αλήθεια επάνω τους κάτι το ρωμαλέο, το αντρίκιο, το ασήκικο. Εθεωρείτο η πιο εκλεχτή πολεμική μονάδα. Το «σαϊτάν ασκέρ», όπως το έλεγαν οι Τούρκοι.

Ένα άχρωμο και άτονο ηλιοβασίλεμα ξεψυχάει στον κάμπο του Αφιόν Καραχισάρ….Στο βάθος του κάμπου δυό καβαλάρηδες καλπάζουν προς το μέρος μας μέσα σε δυό σύννεφα σκόνης. Όλο και πλησιάζουν.

Ο πρώτος φαίνεται αξιωματικός, ο δεύτερος εύζωνας. Μόλις έφτασαν στην είσοδο, ο αξιωματικός αφήνει απότομα τα ηνία του αλόγου, πιάνει με τα δυό του χέρια τη σέλλα και με μια σβέλτη ακροβατική κίνησι πηδάει ολόρθος στη γή. Ένας συνταγματάρχης, ψηλός ξερακιανός, σχεδόν μαύρος, μ’ ένα τσιγγελωτό μουστάκι, με μάγουλα ρουφηγμένα. Πολύχρωμα τετραγωνάκια φιγουράρουν στο στήθος του αμπέχωνου. Τα διάσημα. Στο αριστερό μανίκι τα εξάμηνα του μετώπου.

Στο δεξί τα τεθλασμένα σήματα των τραυμάτων. Με δέος σταθήκαμε κλαρίνο. ΄Ετσι ψηλός κι’ αγριωπός, καθώς στάθηκε μπροστά μας, μας έμπηξε το φοβερό του βλέμμα. Για να μη μας κουράζη στη στάσι προσοχής και στη στάσι του χαιρετισμού, μας άδραξε με τα στιβαρά του χέρια τα δεξιά μας χέρια και μας τα κατέβασε. Μας ρωτούσε αρκετή ώρα για την εργασία του σταδίου.

Ύστερα έκανε μια βόλτα στο στάδιο. Με το συνάδελφό μου υπολογίσαμε ότι αυτός έπρεπε να ήταν ο Πλαστήρας. Πλησίασα τον τσολιά που κρατούσε τ’ άλογα και τον ρώτησα για να βεβαιωθώ.

-Ποιος είναι συνάδελφε αυτός ο συνταγματάρχης;

Ο τσολιάς φάνηκε σαν να παραξενεύτηκε για την ανόητη ερώτησί μου, για κάτι που έπρεπε να ξέρω.

-Δεν τούν ξέρτε; Ου Πλαστήρας.

Ο Πλαστήρας σε λίγο πέρασε πάλι μπροστά μας. Με την ίδια σβέλτη κίνηση ανέβηκε στο άλογό του. Το ψαρί του άλογο χοροπήδησε για λίγο. Έτσι λεβέντης, σαν Άη-Γιώργης καβαλάρης χάθηκε προς την ίδια κατεύθυνσι, προς το βάθος του μικρασιατικού κάμπου.

Ένας ποδοσφαιρικός αγώνας

…Καιρός είναι τώρα να παρακολουθήσουμε κι’ έναν ενδιαφέροντα ποδοσφαιρικό αγώνα μεταξύ του συντάγματος ευζώνων και της πρώτης μεραρχίας. Παρωδία ποδοσφαίρου, που προκαλούσε δέος στην αντίπαλο ομάδα των ευζώνων και γέλια στους θεατές. Οι εύζωνοι κυνηγούσαν τη μπάλλα ορμητικά σα σμήνη καμικάζι! Έντρομος ο διαιτητής έπιασε τη μια πλευρά του γηπέδου και σφύριζε χωρίς κανείς να τον ακούη.

Οι αντίπαλοι των ευζώνων ποδοσφαιριστές της μεραρχίας έτρεχαν κι αυτοί ν’ αποφύγουν τη μάχη σώμα προς σώμα. Κι’ έτσι «αντιστάσεως μη ούσης» νίκησαν οι εύζωνες χειροκροτηθέντες θερμά από τους θεατές….».

(Από το βιβλίο του Κώστα Ντούλα, Ένας φαντάρος θυμάται τον Μικρασιατικό πόλεμο, Αθήνα 1976, σελίδες 45, 46, 47).

Όμως και τα αισθήματα των τούρκων για τον Πλαστήρα και τους ευζώνους του φαίνονται από μαρτυρία άλλου στρατιώτη, που αιχμαλωτίσθηκε κατά την οπισθοχώρηση τον Αύγουστο του 1922 κοντά στο Ουσάκ:

«…Μας πλησιάζει ένας αξιωματικός με στρατιώτας φορτωμένους με δεκάδες πακέτα σιγαρέττα για να τα δώση δήθεν σε όσους θα του δώσουν την πληροφορία που ήθελε:

-Καραπιπέρ βάρ μου; (εννοούσε εάν ήταν μεταξύ των αιχμαλώτων ο Πλαστήρας. Έτσι τον έλεγαν οι Τούρκοι). Άλλος υπαξιωματικός μας ρωτούσε:

-Σεϊτάν ασκέρ βάρμου; (εννοούσε εάν είχαμε μεταξύ μας τσολιάδες-διαβολοστρατιώτες). Αυτοί τους είχαν κάψη την καρδιά! Αυτοί τους είχαν εξευτελίση σε τέτοιο βαθμό, που ενόμιζαν πως οι τσολιάδες ήσαν υπεράνθρωπα όντα.

Ομολογώ κι εγώ, τους τρόμαξα στις επιθέσεις τους τσολιάδες, κυρίως στο Τομλού Μπουνάρ˙ κι’ ως είδα τότε ξαφνικά ένα συμμαθητή μου της Ευαγγελικής Σχολής Σμύρνης, ντυμένο τσολιά στο Σύνταγμα του Πλαστήρα, κι’ ήσαν πολλοί Σμυρνιοί τσολιάδες στο Σύνταγμά του. Δοξασμένη φούντα, έγινες θρύλος.

Και δός του ο Τούρκος αξιωματικός να ερωτά όλους:

-Σεϊτάν ασκέρ, βάρ μου;

Εννοείται από κανένα μας δεν πήρε την απάντησι που περίμενε. Στο τέλος απελπίστηκε κι’ έφυγε…».

(Από το βιβλίο του Χρήστου Α. Σπανομανώλη, Αιχμάλωτοι των Τούρκων, Αύγουστος 1922-Αύγουστος 1923, Αθήναι 1969, σελίδα 55).

Υπό την ηγεσία του συνταγματάρχη Πλαστήρα το 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων έφτασε μέχρι το Καλέ Γκρόττο, 65 χιλιόμετρα έξω από την Άγκυρα. Κατά την οπισθοχώρηση τον Αύγουστο του 1922 ήταν η οπισθοφυλακή του ατάκτως υποχωρούντως ελληνικού στρατού και αμάχου πληθυσμού. Έδωσε νικηφόρα μάχη για τα ελληνικά όπλα στο Σαλιχλή στις 23 Αυγούστου 1922.

Εκεί καθήλωσε και απώθησε δεκαπλάσιες δυνάμεις τουρκικού ιππικού του περίφημου Φαχρεντίν, δίνοντας την ευκαιρία στον υπόλοιπο ελληνικό στρατό να διαφύγει.

Οπισθοχώρησε συντεταγμένα μέχρι τον Τσεσμέ αποκρούοντας και καθυστερώντας την τουρκική προέλαση. Λίγο πριν αποχωρήσει από τη Μικρά Ασία στη θέση Σταυρός κοντά στον Τσεσμέ επιτέθηκε και σκότωσε 147 τούρκους ιππείς, χάνοντας την ευκαιρία για μεγαλύτερη νίκη, αφού κάποιος λοχίας εύζωνας βιάστηκε να πυροβολήσει. Από εκεί πέρασε απέναντι στη Χίο. Ήταν η τελευταία ελληνική μονάδα που εγκατέλειψε τη Μικρά Ασία στις 2 Σεπτεμβρίου 1922, αφού πρώτα ο σαλπιστής της σάλπισε τη «Θοδώρα», το πολεμικό εμβατήριο του συντάγματος.

Δείτε το βίντεο όπου ο Τούρκος Πρόεδρος αποφεύγει να κοιτάξει  τους Έυζωνες. (Στο 10:40)

Τώρα δείτε και πως είχε κάνει την επιθεώρηση ο Ομπάμα στους Εύζωνες

Πηγή: www.thessalonikipress.gr