Και τώρα τί; – Ποια θα είναι η επόμενη κίνηση της κυβέρνησης μετά τον χθεσινό «σεισμό» της Θεσσαλονίκης;

Το μεγαλειώδες χθεσινό συλλαλητήριο δεν ήταν μόνο μια ηχηρή απάντηση στην κυβέρνηση σε μια επικείμενη «λύση» του Σκοπιανού με την υιοθέτηση μιας σύνθετης ονομασίας που να περιέχει τον όρο «Μακεδονία», ήταν απάντηση επίσης προς Αμερικανούς και Γερμανούς οι οποίοι και ξεκίνησαν αυτή την διαδικασία θέλοντας να εντάξουν τα Σκόπια και άρα τα Βαλκάνια στο σύνολό τους, στις σφαίρες επιρροής τους με την εισχώρησή τους σε ΝΑΤΟ και ΕΕ.

Όλοι αναρωτιούνται ποια θα είναι η επόμενη κίνηση της κυβέρνησης στο Σκοπιανό.

Πλέον Ουάσιγκτον και Βερολίνο δεν διαθέτουν απλά κάποιες δημοσκοπήσεις που έδειχναν ότι κάτι τέτοιο δεν το ήθελε η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, αλλά διαθέτουν οπτικές και ηχητικές αποδείξεις μια διαδήλωσης η οποία ξεπέρασε κάθε προσδοκία και θύμισε εποχές… μακαριστού Χριστόδουλου.

Η κυβέρνηση αλλά και ο ξένος παράγοντας έλαβε το έλαβαν το μήνυμα ότι παρά τα Μνημόνια και την εξαθλίωση ο ελληνικός λαός παραμένει με ισχυρό εθνικό φρόνημα.

Οι κινήσεις τώρα για την κυβέρνηση περιορίζονται. Πως θα συνεχίσει την διαπραγμάτευση με τον ειδικό διαμεσολαβητή Μάθιου Νίμιτς, ο οποίος αποκαλεί ανερυθρίαστα τους Σκοπιανούς «Μακεδόνες» και προκαλώντας έτσι το εύλογο ερώτημα για το τι είδους διαμεσολάβηση κάνει αυτός ο άνθρωπος όταν δεν τηρεί στοιχειωδώς την πολιτική των ίσων αποστάσεων.

Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, των οποίων οι βουλευτές παρέστησαν στο συλλαλητήριο, πλέον δεν μπορούν να μην ψηφίσουν αλλά να στηρίξουν την κυβέρνηση. Η ΝΔ αν και είναι χρόνιος οπαδός της σύνθετης ονομασίας, ούτε αυτή μπορεί να τολμήσει να ψηφίσει μια οποιαδήποτε λύση με σύνθετη ονομασία καθώς κινδυνεύει και αυτή με καταποντισμό.

Άσχετα με το τι θα επιθυμούσε η ηγεσία της η βάση των βουλευτών της θα αντιδράσει λόγω ένστικτου επιβίωσης.

Ποιοι θα έμεναν να στηρίξουν μια τέτοια «λύση»; Μα φυσικά η Κεντροαριστερά. Αλλά θα την συνέφερε κάτι τέτοιο; Εάν το πράξει δεδομένου με ότι είδαμε χθες, θα υποστεί και αυτή συρρίκνωση των ποσοστών της και η πίεση της εξεγερμένης κοινής γνώμης μπορεί να την συντρίψει κυριολεκτικά σε μια στιγμή που έδειχνε μια προοπτική να παίξει κάποιο βασικό ρόλο στο πολιτικό σκηνικό.

Καλά, ούτε η προοπτική του δημοψηφίσματος παίζει πλέον, καθώς είναι βέβαιο ότι θα πρόκειται για σίγουρη ήττα του ξένου παράγοντα και του πολιτικού συστήματος που επιχείρησε να προωθήσει κάτι τέτοιο.

Το πρόβλημα είναι τι θα γίνει από εδώ και πέρα. Όλα ξεκίνησαν κυρίως από τους Αμερικανούς (αμφιβάλουμε αν καν ξεκίνησε από την κυβέρνηση Ν.Τραμπ καθώς μέχρι σήμερα δεν έχει δείξει ότι αυτή ελέγχει τις ΗΠΑ αλλά ένα παρασκηνιακό σύστημα διακυβέρνησης) οι οποίοι προσδοκούν προφανώς γεωστρατηγικά ή και οικονομικά οφέλη από μία υποχώρηση.

Για να γίνει κατανοητό αυτό ας σκεφτεί κάποιος ότι «κατακτώντας» τα Σκόπια οι Αμερικανοί πλέον ελέγχουν όλα τα Βαλκάνια πλην Σερβίας η οποία όμως θα είναι περικυκλωμένη από παντού.

Συν τοις άλλοις θα είναι σίγουροι ότι κανένας ρωσικός αγωγός φυσικού αερίου δεν θα μπορεί να περάσει διαμέσου Ελλάδας, Σκοπίων και εν τέλει Σερβίας στην κεντρική Ευρώπη.

Την Ελλάδα την φοβούνται όχι λόγω του πολιτικού συστήματος αλλά λόγω του υψηλού αντιαμερικανισμού και τους επίσης υψηλού φιλορωσισμού που διακατέχει την συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού

Κάτι τέτοιο θα μπορούσε κάποτε να αλλάξει και τους πολιτικούς συσχετισμούς.

Εάν τα αντίστοιχα συλλαλητήρια, που ήδη οργανώνονται ή πρόκειται να διοργανωθούν έχουν ανάλογη επιτυχία, τότε οι Αμερικανοί θα πρέπει να εγκαταλείψουν άμεσα τα σχέδιά τους και θα πρέπει να φροντίσουν να πιέσουν τους πραγματικά αδύναμους της υπόθεσης, δηλαδή αυτούς που καίγονται που δεν είναι άλλοι από τους Σκοπιανούς.