Σβήνει η ελπίδα για το αγνοούμενο υποβρύχιο της Αργεντινής – Πώς τα δημοσιονομικά προβλήματα καταδίκασαν 44 ανθρώπους;

Με κρατημένη την ανάσα του παρακολουθεί ολόκληρη η υφήλιος τις προσπάθειες εντοπισμού του υποβρυχίου του Ναυτικού της Αργεντινής, του «ARA San Juan» που αγνοείται από τις αρχές Νοεμβρίου μαζί με τα 44 μέλη του πληρώματός του μετά την συμμετοχή σε άσκηση βύθισης του (παροπλισμένου πλέον) ARA Somellera ως στόχου.

Με την ολοκλήρωση της άσκησης και μετά από μια σύντομη επίσκεψη στο Ushuaia, το υποβρύχιο ξεκίνησε για την έδρα του στο Mar del Plata.

Στις 17 Νοεμβρίου, ανακοινώθηκε ότι δεν είχε δώσει σήμα από τις 15 Νοεμβρίου και ότι οι επιχειρήσεις έρευνας και διάσωσης είχαν δρομολογηθεί περίπου 200 ναυτικά μίλια (370 χλμ.) νοτιοανατολικά του κόλπου του Σαν Χόρχε .
Το ένα σενάριο έλεγε πως το πλήρωμα του υποβρυχίου ARA San Juan (S-41), τύπου TR-1700, ξέμεινε από οξυγόνο, το πρωί της Τετάρτης. Το άλλο, πιο πρόσφατο μιλάει για πιθανή έκρηξη που καταγράφηκε μετά την τελευταία επικοινωνία του κυβερνήτη από τον ασύρματο του υποβρυχίου.

Η Ρωσία είπε ότι στείλει ωκεανογραφικό, που θα βοηθήσει στον εντοπισμό του υποβρυχίου, την ώρα που ο πρωθυπουργός της Αργεντινής, Μαουρίσιο Μάκρι είναι έξω φρενών με τους επικεφαλής του ναυτικού καθώς δημοσιεύματα θέλουν τον υπουργό Άμυνας να ενημερώνεται για την απώλεια στίγματος του υποβρυχίου μόνο όταν το διάβασε στις εφημερίδες.
Στην μαζική επιχείρηση εντοπισμού συμμετέχουν πλοία και αεροπλάνα από την Αργεντινή, τη Βραζιλία, τη Χιλή, την Κολομβία, τη Γαλλία, τη Γερμανία, το ΝΑΤΟ, τη Νορβηγία, το Περού, τη Ρωσία, την Ισπανία, το Ηνωμένο Βασίλειο, τις ΗΠΑ και την Ουρουγουάη.

Η ιστορία των υποβρυχίων TR-1700

Τα TR-1700 (Santa Cruz) είναι μια κατηγορία υποβρυχίων ντίζελ-ηλεκτρικών, φτιαγμένων για περιπολίες, τα οποία κατασκευάστηκαν από τη γερμανική εταιρεία Thyssen Nordseewerke, για το Πολεμικό Ναυτικό της Αργεντινής, μέσα στη δεκαετία του 1980. Τα πλοία αυτά είναι από τα μεγαλύτερα υποβρύχια που κατασκευάστηκαν στη Γερμανία μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και είναι από τα ταχύτερα ντίζελ-ηλεκτρικά υποβρύχια στον κόσμο.

Η αρχική συμφωνία

Το αρχικό σχέδιο που εκπονήθηκε το 1977, έκανε λόγο για έξι υποβρύχια, δύο TR-1700 που κατασκευάστηκαν στη Γερμανία από την Thyssen Nordseewerke, δύο στην Αργεντινή από την Astillero Domecq Garcia και δύο μικρότερα TR-1400 που επίσης κατασκευάστηκαν στην Αργεντινή. Η τελική συμφωνία του 1982, τροποποιήθηκε ώστε να μιλά για έξι TR 1700. Τα TR-1700 που θα κατασκευάζονταν στην Αργεντινή, υποτίθεται ότι θα ήταν αναβάθμιση σε ένα πυρηνικό υποβρύχιο που χρησιμοποιούσε τον αντιδραστήρα CAREM της INVAP, η ανάπτυξη του οποίου είχε αρχίσει εκείνη την περίοδο. Το πυρηνικό υποβρύχιο δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, παρά και τις μεταγενέστερες προσπάθειες.

Σχεδιασμός και δυνατότητες

Το υποβρύχιο σχεδιάστηκε από την Thyssen και τα χαρακτηριστικά του περιλαμβάνουν υψηλή υποθαλάσσια ταχύτητα, μεγάλη αντοχή (για ένα υποβρύχιο ντίζελ) και ικανότητα επιβίωσης. Οι τέσσερις κινητήρες ντίζελ MTU, οι τέσσερις γεννήτριες και ο ηλεκτροκινητήρας της Siemens μπορούν να το προωθήσουν σε ταχύτητες έως και 25 κόμβους (46 km/h). Οκτώ μπαταρίες τοποθετούνται σε κάθε υποβρύχιο. Έχουν βάθος καταδύσεων 300 μέτρα. Η κανονική αντοχή αυτών των σκαφών είναι 30 ημέρες με εκτεταμένη διάρκεια έως και 70 ημέρες. Αυτά τα σκάφη είναι εξοπλισμένα να δέχονται ένα Deep Subsergence Rescue Vehicle (DSRV), ένα βαθυσκάφος, στο σχήμα υποβρυχίου που χρησιμοποιείται ως όχημα διαφυγής από ακινητοποιημένα υποβρύχια. Τα όπλα περιλαμβάνουν έξι εκτοξευτές τορπιλών 533 χιλιοστών (21 ίντσες) και τορπίλες 22 Ειδικών Στόχων Επιφάνειας ή τορπίλες Mark 37. Το αυτόματο σύστημα επαναφόρτωσης τορπίλης μπορεί να επαναφορτίσει τους εκτοξευτήρες σε 50 δευτερόλεπτα.

Οι προδιαγραφές του υποβρυχίου

Η Thyssen πρότεινε το TR1700A για το υποβρύχιο πρόγραμμα Collins- class της Αυστραλίας. Ο προτεινόμενος σχεδιασμός είχε ανασχηματισμένο κύτος πίεσης, ήταν έξι μέτρα μακρύτερο και μισό μέτρο ευρύτερο από τα TR1700 που κατασκευάστηκαν για την Αργεντινή. Έχασε όμως τη «μάχη» από το Τύπου 471 υποβρύχιο της Kockums, ένα μεγεθυμένο υποβρύχιο κλάσης Västergötland.

«Κόλλησαν» τα τέσσερα από τα έξι

Τα δύο πρώτα υποβρύχια παραδόθηκαν σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα το 1984-85. Τα υπόλοιπα τέσσερα που ξεκίνησαν να κατασκευάζονται στην Αργεντινή, δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ, λόγω της οικονομικής κρίσης της Αργεντινής, της δεκαετίας του 1980. Το 1996, οι εργασίες στο ARA Santa Fe, έπαψαν εντελώς, την ώρα που το υποβρύχιο ήταν έτοιμο κατά 70%, ενώ το ARA Santiago del Estero ήταν μόλις 30% έτοιμο. Μετά από τις αποτυχημένες προσπάθειες να ολοκληρωθούν και να πωληθούν τα πλοία στην Ταϊβάν, διαλύθηκαν για ανταλλακτικά για το πέμπτο και το έκτο υποβρύχιο της αρχικής παραγγελίας.

Ο εκσυγχρονισμός και τα… προβλήματα

Το Santa Cruz έλαβε το μεσοπρόθεσμο εκσυγχρονισμό του στο Arsenal de Marinha, του Ρίο ντε Τζανέιρο, της Βραζιλίας, μεταξύ Σεπτεμβρίου 1999 και 2001. Η εργασία αφορούσε την αντικατάσταση των κινητήρων, των μπαταριών και του σόναρ. Ο «αδελφός» του, San Juan, μπήκε στο ναυπηγείο Astillero Domecq Garcia, για ανακατασκευή, το 2007. Ολοκλήρωσε την ανακατασκευή του το 2013, μετά από ιδιαίτερα μεγάλη καθυστέρηση, λόγω δημοσιονομικών προβλημάτων στην Αργεντινή.

Από τις εργασίες αναβάθμισης

Το Σεπτέμβριο του 2010 αποκαλύφθηκε ότι το Υπουργείο Άμυνας της Αργεντινής, διεξήγαγε μελέτες για να αποφασίσει εάν θα πρέπει να ολοκληρωθεί το ARA Santa Fe (S-43). Η απόφαση πρέπει να ελήφθη κάποια στιγμή μετά την ολοκλήρωση του εκσυγχρονισμού του ARA San Juan (S-42).
Το εκτιμώμενο κόστος ολοκλήρωσης του Santa Fe ήταν 60 εκατομμύρια δολάρια.