Εναρξη κατασκευής για τα ρωσικά διηπειρωτικά βαλλιστικά συστήματα επί τρένων

Ξεκινά η πειραματική κατασκευή των ρωσικών πυραυλικών συστημάτων νέας γενιάς επί σταθερής τροχιάς. Μέχρι το 2020 θα έχουν εξαχθεί ασφαλή συμπεράσματα για την επιχειρησιακή αξιοποίησή τους.

Τα νέα συστήματα δεν θα έχουν τίποτε το κοινό με τα σοβιετικής κατασκευής «Molodets» με πυραύλους RT-23. Στην περίπτωση, που το δεδομένο πρόγραμμα υλοποιηθεί, η επίδρασή του στην πυρηνική ισορροπία μεταξύ Ρωσίας και ΗΠΑ θα είναι εν δυνάμει πολύ μεγαλύτερη, από ό,τι είχε επιτευχθεί στην εποχή του με την υλοποίηση του προγράμματος «Molodets».

Το σοβιετικό σύστημα, παρά την τεράστια δύναμη πυρός του, είχε μια σειρά από εγγενή ελαττώματα, που περιόριζαν τις δυνατότητες χρήσης του. Παρά το γεγονός ότι Ρώσοι αξιωματούχοι στις ομιλίες αγαπούσαν να εξυμνούν τις μαχητικές δυνατότητες των σοβιετικών σιδηροδρομικών πυραυλικών συστημάτων και υπογράμμιζαν με κάθε τρόπο ότι η απόρριψή τους ήταν μια τεράστια πολιτική παραχώρηση από την πλευρά της Ρωσίας, οι πραγματικές συνθήκες αξιοποίησης των συστημάτων αυτών δεν άφηναν στη Μόσχα άλλη επιλογή.

Η διακοπή της παραγωγής τους, ο περιορισμός των διαδρομών περιπολίας τους και εντέλει η διαγραφή τους από το οπλοστάσιο της χώρας βάσει της συμφωνίας START-2 το 2005 ήταν αναπόφευκτη. Αυτό θα έπρεπε να γίνει ακόμη και εν απουσία οποιωνδήποτε συμφωνιών με τις ΗΠΑ.

Το κύριο πρόβλημα του συστήματος «Molodets» ήταν η χρήση του γιγαντιαίου πυραύλου RT-23UTTH, που ζυγίζει περίπου 105 τόνους. Το αποτέλεσμα ήταν μια βαρύτατη αμαξοστοιχία, η οποία χρησιμοποιούνταν ως βάση του συστήματος.

Παρά το γεγονός ότι η αμαξοστοιχία ήταν σε θέση να χρησιμοποιήσει τις σιδηροδρομικές γραμμές κοινής χρήσης, με τις μετακινήσεις της προκαλούσε ζημιές στο σιδηροδρομικό δίκτυο, με αποτέλεσμα την πρόκληση ακόμη και δυστυχημάτων στα κοινά τρένα, που περνούσαν από τις ίδιες γραμμές. Αυτό οδήγησε στον περιορισμό των διαδρομών στις περιπολίες του συστήματος σε καιρό ειρήνης.

Ένα άλλο πρόβλημα του συστήματος, που έγινε εμφανές μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, ήταν το γεγονός ότι η συναρμολόγηση των πυραύλων RT-23UTTH, καθώς και η παραγωγή των πρώτων δύο επιπέδων πραγματοποιούνταν στην Ουκρανία.

Έτσι, μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, τα συστήματα αυτά μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν μόνο έως τη λήξη της διάρκειας ζωής των κινητήρων του πυραύλου. Τα εγγυημένα χρονικά όρια αποθήκευσης αυτών των πυραύλων έληξαν το 2005.

Παρ’ όλες τις αδυναμίες τους τα σοβιετικά σιδηροδρομικά συστήματα αποτέλεσαν αντικείμενο ιδιαίτερης ανησυχίας για τις ΗΠΑ. Σε σύγκριση με τους μεταφερόμενους διηπειρωτικούς πυραύλους με αυτοκινούμενα οχήματα, το σιδηροδρομικό σύστημα διαθέτει πολύ μεγαλύτερη αυτονομία.

Το σύστημα, που μεταφέρεται σε σασί οχήματος, διαθέτει ειδικά προετοιμασμένες θέσεις μάχης, που βρίσκονται όχι πολύ μακριά από τη βάση του, ενώ το σιδηροδρομικό πυραυλικό σύστημα μπορεί να μετακινείται σε ολόκληρο το σιδηροδρομικό δίκτυο της χώρας του και να πραγματοποιήσει εκτόξευση πυραύλων από οποιοδήποτε σημείο της.

Ο εντοπισμός των σιδηροδρομικών συστημάτων είναι εξαιρετικά δύσκολος, επειδή τα βαγόνια και οι μηχανές τους είναι μεταμφιεσμένες ως μια συνήθης εμπορική αμαξοστοιχία. Η επίλυση του προβλήματος του βάρους και η χρήση πιο συμπαγούς πυραύλου θα αυξήσει περαιτέρω την ικανότητα του συστήματος να κρύβεται.

Είναι γνωστό ότι εκτός της Ρωσίας αναπτύσσονται και στην Ινδία εργασίες για την ανάπτυξη σιδηροδρομικών συστημάτων. Ειδικότερα οι σιδηροδρομικοί εκτοξευτές πυραύλων έχουν σχεδιαστεί για τους πυραύλους Agni I, Agni II, καθώς και για τον νεοσύστατο Agni V. Η Κίνα, σύμφωνα με όλα τα δεδομένα, δεν αναπτύσσει αυτό το είδος των συστημάτων, δίνοντας έμφαση στα κινητά συστήματα σε αυτοκινούμενη πλατφόρμα.