«Γιάννενα 1967-1973» – Το κίνημα των φοιτητών στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων

Η αντίσταση των φοιτητών στα Γιάννενα μέσα από μαρτυρίες των ίδιων, διαφωτίζουν την ιστορική έρευνα του δημοσιογράφου Σπύρου Θεμελή, για την σκοτεινή επταετία στο Πανεπιστήμιο της Ηπείρου. Στο βιβλίο «Γιάννενα 1967-1973», ο δημοσιογράφος μέσα από αφηγήσεις των πρωταγωνιστών παραθέτει τα γεγονότα του Νοέμβρη.

Οι φοιτητές στα Ιωάννινα βρέθηκαν αρχικά σε σύγχυση για την μορφή της κινητοποίησης. Την Τετάρτη, οι φοιτητές που ήταν στελέχη αντιδικτατορικής οργάνωσης, σκέφτονταν πιεστικά να μπουν σε πούλμαν και να κατέβουν στο Πολυτεχνείο. Οι πρωτοετείς, ήθελαν να γίνει κατάληψη στο Πανεπιστήμιο. Γρήγορα έφτασε η είδηση για τις καταλήψεις στην Θεσσαλονίκη, στην Πάτρα και από τις συζητήσεις βγαίνει το σύνθημα για συγκέντρωση και κατάληψη στο Πανεπιστήμιο την Παρασκευή.

Από σπίτι σε σπίτι όλη τη νύχτα της Πέμπτης προς την Παρασκευή γίνεται κινητοποίηση των φοιτητών για την συγκέντρωση της επόμενης ημέρας. Ο ένας ειδοποιούσε τον άλλον και την επομένη συγκεντρώθηκαν περίπου 500 φοιτητές στο προαύλιο του Πανεπιστημίου.

Αντιπροσωπεία των συγκεντρωμένων, πήγαινε στις αίθουσες όπου γινόταν μάθημα, διέκοπταν και ζητούσαν από τους συναδέλφους να κατέβουν στο προαύλιο. Μάλιστα επιχείρησαν να φτιάξουν και ραδιοφωνικό σταθμό αλλά δεν τα κατάφεραν.Γρήγορα καταρτίζεται ένας κατάλογος αιτημάτων και συγκροτείται επιτροπή που αναλαμβάνει την προώθηση τους στην Πρυτανεία.

Πολλοί φοιτητές καταλαμβάνουν το μεγάλο αμφιθέατρο και κατόπιν διαπραγματεύσεων δίνεται άδεια για γενική συνέλευση στο χώρο την επομένη, Σάββατο 18 Νοεμβρίου, που δεν έγινε ποτέ, γιατί την πρόλαβε η εισβολή στο Πολυτεχνείο. Οι φοιτητές βρήκαν το πρωί κλεισμένες της πόρτες του Πανεπιστημίου και παραταγμένη μεγάλη δύναμη της Χωροφυλακής. Παρά τις πιέσεις των χωροφυλάκων να αποχωρήσουν δεν πτοούνται και παραμένουν έξω από τα κάγκελα.

Όλοι μαζί αρχίζουν να φωνάζουν συνθήματα και να τραγουδούν. Ο Πέτρος Ευθυμίου φοιτητής τότε στη Φιλοσοφική Σχολή, σε συνέντευξη του στο Σπύρο Θέμελη ,θυμάται μεταξύ άλλων: «…παρά το γεγονός πως γνωρίζουμε ότι η χούντα είχε επιβληθεί, πως το Πολυτεχνείο έπεσε ,εμείς συνεχίζαμε με συνθήματα και τραγούδια .Δεν θυμάμαι κανένας να είχε φοβηθεί. Θυμάμαι απίστευτες εκδηλώσεις αυτές που λέμε ,εκδηλώσεις αυθόρμητης ομορφιάς ενός κινήματος».

Στις 12:30 κατέβηκε από τα γραφεία της η Πρυτανεία. Μαζί της ήταν και ο απέραντα σεβαστός καθηγητής των Βυζαντινών Νίκος Παναγιωτάκης ,ο οποίος ξέραμε πολύ καλά πως ήταν μαζί μας ,ξέραμε πως ήταν βαθιά δημοκρατικός. Ήταν άσπρος σαν το πανί. Με πλησιάζει και μου λέει: έχουμε μία προειδοποίηση από την αστυνομία ότι, αν δεν διαλυθείτε θα καλέσουν τον στρατό για να σας κτυπήσουν… Μόνο τότε πειστήκαμε»..

Οι φοιτητές στη συνέχεια κατέβηκαν συντεταγμένα ψάλλοντας τον εθνικό Ύμνο μέχρι την κεντρική πλατεία της πόλης και διαλύθηκαν. Το ίδιο βράδυ άρχισαν οι προσαγωγές στην Ασφάλεια και οι συλλήψεις.