Η υπαρξιακή κρίση ταυτότητας της Τουρκίας

Του Ἰωάννη  Φριτζαλᾶ*

Ἡ ἒλλειψη ἐθνικῆς ὁμοιογενείας ἐγκλωβίζει μοιραίως τήν Τουρκία σέ μία σπείρα θανάτου, ἐντός τῆς ὁποίας ψάχνει νά ἐντοπίσει τήν χαμένη ταυτότητά της. Ἂλλωστε, ὃπως ἒχει διαπιστώσει ὁ N. Machiavelli, ἡ ἒλλειψη ὁμοιογενείας σέ ἓνα ἒθνος ὁδηγεῖ μοιραία στήν κατάκτησή του.  Ὁ αὐτοεγκλωβισμός τῆς Τουρκίας ἐπιτείνεται ἀπό τήν προσπάθεια παλιννοστήσεως ἑνός προσωποπαγοῦς καί ἀπολυταρχικοῦ συστήματος διοικήσεως, τό ὁποῖο σταδιακά καί νομοτελειακά θά περιορίσει ἀτομικές ἐλευθερίες καί ἀνθρώπινα δικαιώματα, τά ὁποῖα οὓτως ἢ ἂλλως δέχονται ἐκτεταμένα πλήγματα στήν γείτονα. Ἡ ἐπιστροφή της, λοιπόν, σέ ἓνα τέτοιο σύστημα θά τήν καθιστοῦσε μεσοπρόθεσμα εὐάλωτη στούς ἐχθρούς της (δέν ἀναφερόμαστε φυσικά στόν ἀσφαλή γεωπολιτικό της δορυφόρο, τήν Ἑλλάδα), καθώς ἂν δεχθοῦμε πάλι τίς διαπιστώσεις τοῦ N. Machiavelli σχετικά μέ τήν διοικητική δομή τοῦ ὀθωμανικοῦ κράτους – παρόμοια μέ αὐτή τοῦ περσικοῦ τήν ἐποχή τῆς ἐκστρατείας τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου – μία ἐνδεχόμενη συντριβή τοῦ «μονάρχη» πού κυβερνᾶ διά τοῦ φόβου, ἀκολουθεῖται ἀπό τήν ἂμεση κατάλυση καί τοῦ κράτους του. 

Δέν θά ἦταν ὑπερβολή, ἂν καταλήγαμε στό συμπέρασμα, πώς ἡ Τουρκία, νοιώθωντας πώς τό νῆμα τῆς Κλωθοῦς γιά αὐτήν δέν ἐπιδέχεται ἂλλη ἐπιμήκυνση, ἀναβιώνει στίς μέρες μας τήν γενοκτονική της νοοτροπία. Μελετώντας κανείς τά 8 στάδια τῆς γενοκτονίας (G. Stanton), θά μποροῦσε νά διακρίνει ξεκάθαρα πώς ἡ Τουρκία ἐφαρμόζει ἢδη τά πρῶτα (ὁμαδοποίηση – στιγματισμός – θηριοποίηση – ὀργάνωση) σέ ἀρκετές περιπτώσεις, μεταξύ τῶν ὁποίων συγκαταλέγεται καί ἡ περίπτωση τῆς Θράκης, ἡ ὁποία θά ἀποτελέσει ἀντικείμενο μελλοντικῆς ἀναλύσεως. Ἓνα εἲδος πρώιμης ὁμαδοποιήσεως εἶναι καί ἡ πρόσφατη ἀπομάκρυνση Ἀλεβητῶν ἀπό τίς τουρκικές ἒνοπλες δυνάμεις. Πῶς θά μπορούσαμε, λοιπόν, νά μήν εἲμαστε ἀπολύτως ἐπιφυλακτικοί ἀπέναντι στήν ἀνάδειξη τοῦ κρυπτοχριστιανισμοῦ ἀκόμη καί ἀπό τήν ἲδια τήν Τουρκία; (Ἡ ταινία Υuregine Sor – Ρῶτα τήν καρδιά σου, πού πραγματεύεται τήν ἱστορία μίας οἰκογενείας κρυπτοχριστιανῶν τοῦ Πόντου χρηματοδοτήθηκε ἀπό τό τουρκικό Ὑπουργεῖο Πολιτισμοῦ). Ἡ κυβέρνηση τοῦ ΑΚΡ ἐνδεχομένως ἐπιδιώκει, ἐπικαλούμενη δῆθεν τό δικαίωμα στήν θρησκευτική ἐλευθερία, τήν ὁμαδοποίηση τῶν κρυπτο-Χριστιανῶν, μέ σκοπό τόν στιγματισμό καί τήν θηριοποίησή τους, εὐκαιρίας δοθείσης (πάντα πρέπει νά φαίνεται πώς τό θύμα εἶναι αὐτό πού ἒφταιγε γιά ὃσα τοῦ συνέβησαν) καί ἐν τέλει τήν ὁριστική ἐξολόθρευσή τους ἀπό τήν Μ. Ἀσία, μέ τήν ἀρωγή ἐξτρεμιστικῶν ἰσλαμικῶν ὀργανώσεων, πού θά συντονιστοῦν στό πλαίσιο ἑνός «Ἐλεύθερου Τουρκικοῦ Στρατοῦ», στά πρότυπα τοῦ «συριακοῦ», μέ κοινό ὃραμα τόν ἀφανισμό τῶν ἀπίστων.

Ἡ ἂποψή μας τεκμηριώνεται ἀπό τήν ἀπόφαση τοῦ Erdoğan να δώσει τό ὂνομα τοῦ Σουλτάνου Yavuz (σκληρός) Selim Α΄ στήν ὑπό κατασκευή τρίτη γέφυρα τοῦ Βοσπόρου. Για ἀκόμη μία φορά, ἡ ἱστορία ἀποδεικνύεται ἡ καλλίτερη πηγή πληροφορήσεως. Πέρα ἀπό τό γεγονός πώς ἦταν ὑπεύθυνος γιά τήν ἐξόντωση τουλάχιστον 40.000 Σιιτῶν (Ἀλεβητῶν), ὁ Selim ὀργάνωσε τό 1514 ἐκστρατεία θρησκευτικοῦ χαρακτήρα, ἀρχικά κατά τῶν Περσῶν, οἱ ὁποῖοι ἠττήθηκαν στήν πεδιάδα Τσαλδιράν τοῦ Ἀζερμπαϊτζάν. Ἀκολούθως εἰσέβαλε στήν Συρία, στήν Αἲγυπτο, στήν ἀραβική ἐνδοχώρα καί ἒγινε κύριος τῆς Μέκκας καί τῆς Μεδίνας, ὃπου ἀνακηρύχθηκε «Ὑπηρέτης τῆς πίστεως», ἐξαναγκάζοντας παράλληλα σέ παραίτηση τόν τελευταῖο ἀββασίδη χαλίφη. Φυσικά, ὃντας φανατικός Σουνίτης, εἶχε συλλάβει σχέδιο παντελοῦς ἐξαφανίσεως τοῦ Χριστιανισμοῦ, στό ὁποῖο συμπεριλαμβανόταν ἡ μετατροπή πολλῶν ἐκκλησιῶν σέ τζαμί, ἡ κατάργηση τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως καί ὁ βίαιος ἐξισλαμισμός τῶν Χριστιανῶν. Λόγῳ τοῦ πρόωρου θανάτου του ἀπό πανώλη τό σχέδιό του δέν ἐφαρμόστηκε ὃπως θά τό ἢθελε.

Ἡ πρόσφατη ταύτιση, συνεπῶς, τοῦ Τούρκου πρωθυπουργοῦ μέ τόν Σουλτάνο Selim εἶναι ἐνδεικτική τῶν προθέσεών του νά ἐγκαθιδρύσει μία νέα ἰσλαμική – σουνιτική τάξη, ἀπηλλαγμένη ἀπό τό σιιτικό στοιχειό τῆς Συρίας, τῆς Περσίας (Ἰράν) καὶ ἑνός τμήματος τοῦ Κουρδιστᾶν, μία τάξη στήν ὁποία ἡγετικό ρόλο θά ἒχει μόνο ἡ νέο-οθωμανική Τουρκία. Οἱ Ἂραβες, οἱ ὁποῖοι ἒχουν θέσει ὡς ἱερό σκοπό αὐτοπραγματώσεως τήν πλήρη ἐπικράτηση τοῦ σουνιτικοῦ Ἰσλᾶμ, ἐνδεχομένως ἀντιμετωπίζουν τήν Τουρκία ὡς τόν ἐνδεδειγμένο ἐκτελεστή τῆς βρώμικης δουλειᾶς, γι’ αὐτό καί (πρός τό παρόν) ὑποστηρίζουν ποικιλοτρόπως καί ἰδιαιτέρως μέ ἂφθονο μαῦρο χρῆμα πού διοχετεύεται (καί) μέσῳ ἱδρυμάτων τύπου IRCICA  (Ἐρευνητικό Κέντρο γιά τήν Ἰσλαμική Ἱστορία – μέ σκοτεινή δράση καί στήν Θράκη) τίς ἐπεκτατικές δραστηριότητες τῆς Τουρκίας. Οἱ Ἂραβες πολύ πιθανόν νά γνωρίζουν, ἐπίσης, πώς ἡ φθορά πού θά ἐπιφέρει ἐν καιρῷ στήν Τουρκία ἡ ἀναβίωση τῶν αὐτοκρατορικῶν της βλέψεων καί τῶν γενοκτονικῶν της πρακτικῶν, πού ἢδη ἐφαρμόζονται στήν Συρία, θά καταλήξει στήν καταστροφή καί στόν διαμελισμό της, ἓνα γεγονός πού θά λάβει τόν χαρακτήρα μίας ἑτεροχρονισμένης ἐκδικήσεως γιά τήν κατάργηση τοῦ χαλιφάτου, μέ τήν ἀναβίωση μίας ἀπολύτως ἀκραίας μορφῆς του.

Ὃποια κι ἂν εἶναι ἡ κατάληξη πού μεθοδεύει τό σουνιτικό Ἰσλάμ, τό μόνο βέβαιο εἶναι πώς αὐτή τήν περίοδο γινόμαστε μάρτυρες ἑνός ἂνευ προηγουμένου διωγμοῦ κατά τοῦ Χριστιανισμοῦ, μίας νοσηρῆς ἐκκαθαρίσεως τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλά καί κάθε μορφῆς φιλοσοφικοῦ – θρησκευτικοῦ συστήματος (π.χ. ἀλεβισμός) συγγενοῦς πρός τίς ἠθικές καταβολές τῆς ὀρθοδοξίας. Κι ὃλα αὐτά, στό πλαίσιο τῆς βίαιης γεωπολιτικῆς ἑνοποιήσεως τῆς Εὐρασίας, ὑπό τήν σκιά ἑνός ἀκραίου ἀνθρωποκεντρικοῦ σουνιτισμοῦ (σαλαφισμοῦ), πού ἀποτελεῖ, ἀναμφίβολα, τό δεξί χέρι τῆς «Νέας Τάξης Πραγμάτων», στήν προσπάθεια ἐπιβολῆς της ἐπί τῆς «παγκοσμίου νήσου» τοῦ Mackinder. Ἡ Τουρκία, λοιπόν, ἒχει ἀναλάβει τόν ρόλο της σέ αὐτό τό νέο ἒγκλημα κατά τῆς ἀνθρωπότητος, μόνο πού θέλει νά τόν παίξει μέ τούς δικούς της ὃρους. Κάτι τέτοιο φυσικά δέν θά μποροῦσε νά γίνει ἀποδεκτό, συνεπῶς «ἡ τουρκική ὑπεροψία ἀπέναντι στούς κατόχους τῶν κλειδιῶν τῆς εὐρασιατικῆς γεωστρατηγικῆς θά τιμωρηθεῖ παραδειγματικά.».

Οὓτε άνοιξη, λοιπόν, οὓτε χειμώνας εἶναι αὐτό πού ἐξελίσσεται στήν Τουρκία, ἀλλά θέρος, στήν διάρκεια τοῦ ὁποίου θά θερίσει τούς καρπούς τόσο τῆς ἀνυπακοῆς της, ὃσο κυρίως τῶν ἀμέτρητων γενοκτονιῶν πού ἒχει διαπράξει. «Οὓδέν μέλλει σώζειν τόν ὑπερήφανο ἀσεβῆ, τόν ἀμετανόητον λαόν», γι’ αὐτό καί ἡ μόνη ἐπιλογή πού ἀπομένει στούς γείτονες εἶναι ἡ συλλογική μετάνοια καί ἡ παραδοχή πώς ἡ μόνη ταυτότητα πού διαθέτουν ἒχει «τυπωθεῖ μέ μελάνι» ἀπό τό αἷμα τῶν ἐκατομμυρίων θυμάτων πού ἂφησε πίσω της ἡ Τουρκία, στήν προσπάθειά της νά στεριώσει στό διεθνές γίγνεσθαι.

Ἂλλωστε, ἂν ἡ γειτονική χώρα ἐπιθυμεῖ νά ἐπιβιώσει θά πρέπει σύντομα νά ἀπαρνηθεῖ τήν ἐπίπλαστη ταυτότητά της, νά ἀποποιηθεῖ τόν ρόλο πού τῆς ἒχει ἀνατεθεῖ στήν διαμόρφωση τοῦ νέου εὐρασιατικοῦ χάρτη, καί νά παραδεχθεῖ πώς νομοτελειακά θά καταφύγει (καί αὐτή) «ἐπί τοῦ πνευματικοῦ πεδίου εἰς τήν ἑλληνικήν». Καί γιατί τό λέμε αὐτό; Ἡ μνήμη τῶν ἀπογόνων τῶν murtateli (Χριστιανοί πού διά τῆς βίας ὑφίσταντο περιτομή), τῶν «κιλίτς – μουσουλμάν» (ἐξισλαμισμένοι μέ τό σπαθί) καί τῶν ἐκδιωχθέντων ἀπό τους ντερέμπεηδες, (οἱ ὁποῖοι συνέδραμαν στήν ἐξάπλωση τοῦ κρυπτοχριστιανισμοῦ – ἰδιαιτέρως τοῦ ποντιακοῦ – μέ τούς διωγμούς πού ἐξαπέλυσαν) σύντομα θά ἀφυπνισθεῖ· ἂν δεν ἒχει ἢδη. Ἡ ἐθνική ἀνομοιογένεια τῆς Τουρκίας θά ἀναδεικνύεται ἐντεῦθεν μέ κάθε ἀφορμή, ἰδιαιτέρως λόγῳ τῆς ἀσφυκτικῆς πιέσεως πού θά δεχθοῦν οἱ πολλές θρησκευτικές καί ἐθνοτικές κοινότητες, πού διαβιοῦν στήν τουρκική ἐπικράτεια. Ἂν ἐπιδιώκει, λοιπόν, νά ἀποτελεῖ εἰς τό διηνεκές κομμάτι τῆς ἱστορίας καί ὂχι μία σύντομη ἀνάμνησή της, θά πρέπει νά ἀποδεχθεῖ τήν ἐνταξή της σέ ἓναν εὐρύτερο γεωπολιτικό χῶρο, ὁ ὁποῖος θά ἐγγυηθεῖ, πρωτίστως, τήν ἠθική ἐλευθερία τῶν ἐκατομμυρίων συγχρόνων μαρτύρων τῆς «Ρωμιοσύνης», πού ἀναμένουν τήν λύτρωσή τους. Ἲσως τότε ἐκπλαγοῦμε κι ἐμεῖς οἱ ἲδιοι ἀπό τό μέγεθος τοῦ ἀθανάτου πυρός τοῦ ἐς ἀεί ζῶντος Ἑλληνισμοῦ.

* Γεωπολιτικός – Ἱστορικός ἀναλυτής

Πηγή   Analysts for change

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr