Ο ρωσικός Στρατός αποκόμισε σημαντικά διδάγματα από τη Συρία – Δυστυχώς πολύτιμα διδάγματα αποκόμισε και ο…τουρκικός!

Όσες αναλύσεις κι αν γραφτούν, όσες ασκήσεις επί χάρτου κι αν γίνουν, όσα τεχνικά χαρακτηριστικά κι αν βγουν στη δημοσιότητα, για έναν στρατό όλα κρίνονται στο πεδίο της μάχης που πολλές φορές διαφέρει σημαντικά από αυτό που έχει ο καθένας στο μυαλό του.

Ο ρωσικός στρατός έχει πάρει σημαντικά διδάγματα από τον πόλεμο στη Συρία κι έχει αναπροσαρμόσει κάποιες τακτικές του, δυστυχώς το ίδιο ισχύει και για τον τουρκικό στρατό, ο οποίος τη στιγμή που μιλάμε διεξάγει πολεμικές επιχειρήσεις και φτιάχνει ετοιμοπόλεμες μονάδες.

Την ίδια στιγμή εμείς στέλνουμε τα F-16 για περιπολίες στα…Σκόπια.

Ο πόλεμος στη Συρία επιβεβαίωσε ότι οι μεγάλης έκτασης συμβατικοί πόλεμοι επί ενός ευρέως μετώπου ανήκουν στο παρελθόν. Πλέον οι πολεμικές συγκρούσεις χαρακτηρίζονται από τοπικό χαρακτήρα, απουσία ξεκάθαρης γραμμής μετώπου, μικρές και ευέλικτες απειλές (ομάδες ανταρτών με φορητά αντιαρματικά κατηγορίας RPG), χρήση αυτοσχέδιων εκρηκτικών μηχανισμών κ.ά.

Η εμπειρία της Ρωσίας στη Συρία έχει προσφέρει πολύτιμη εμπειρία στις Ρωσικές Ένοπλες Δυνάμεις. Ένας τομέας που έχει επηρεαστεί είναι και αυτός της χρήσης των αρμάτων μάχης. Μια νέα τακτική, είναι αυτή του συνεχόμενου πυρ, επί ενός συγκεκριμένου σημείου του μετώπου, μέσω κυκλικής κίνησης.

Σύμφωνα με τη συγκεκριμένη τακτική ένας αριθμός αρμάτων μάχης, ένας Ουλαμός, μια Ίλη ή μια ολόκληρη Επιλαρχία, διαμοιρασμένος σε τρείς (3) ομάδες, κινείται διαρκώς μπροστά από το σημείο του μετώπου που πρέπει να πλήξει. Η πρώτη ομάδα αρμάτων μάχης εκτελεί πυρά (κατά πάσα κατεύθυνση αρχικά και στοχευμένα στη συνέχεια, βλέπε παρακάτω) κατά των εχθρικών θέσεων, η δεύτερη έχει εκτελέσει πυρά και κινείται προς στα μετόπισθεν για ανεφοδιασμό, ενώ η τρίτη ομάδα έχει ανεφοδιαστεί και περιμένει να αντικαταστήσει την πρώτη ομάδα.

Η κίνηση αυτή συνεχίζεται μέχρι να εξουδετερωθεί ο εχθρός, ενώ προσφέρει το πλεονέκτημα της συνεχούς άσκησης πίεσης στον εχθρό, μέσω του συνεχούς πυρός. Ουσιαστικά, η τακτική αυτή εξομοιώνει τη χρήση ενός πολυβόλου (συνεχές πυρ), αλλά σε επίπεδο πυρομαχικών των 125 χιλιοστών.

Η τακτική αυτή υιοθετείται όταν δεν υπάρχουν αρκετές ή ασφαλείς πληροφορίες για την ποσότητα και τους τύπους όπλων που έχει στη διάθεση του ο εχθρός. Η θεώρηση είναι ότι όταν μια εχθρική δύναμη δέχεται συνεχές και πυκνό πυρ θα αναγκαστεί, αργά η γρήγορα να ανταποδώσει τα πυρά, άρα να αποκαλύψει τις θέσεις της.

Ένας Ουλαμός τεσσάρων (4) αρμάτων μάχης, με συνολικό απόθεμα 168 πυρομαχικών, μπορεί να εξαπολύσει 20-40 βλήματα το λεπτό περίπου, για 4-8 λεπτά, ανάλογα με την ταχύτητα του γεμιστή (6-12 δευτερόλεπτα αντίστοιχα). Από τη στιγμή της αποκάλυψης των εχθρικών θέσεων τα πυρά γίνονται στοχευμένα κατά των γνωστών πλέον εχθρικών θέσεων.