Έγκλημα στο Χαλάνδρι: Κάθειρξη 14 ετών στη Γερμανίδα – Σοκάρει η απολογία της

Ένοχη για το θάνατο του συντρόφου της, Γιάννη Βαντίκα, κρίθηκε η Γερμανίδα φίλη του από το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο.

Ο 64χρονος βρέθηκε νεκρός σε προχωρημένη σήψη τυλιγμένος σε σεντόνια και δεμένος με ιμάντες, μέσα στο διαμέρισμα τους στο Χαλάνδρι, το Φεβρουάριο του 2019. Το δικαστήριο καταδίκασε τη γυναίκα σε κάθειρξη 14 ετών, καθώς υιοθέτησε την εισαγγελική πρόταση, κατά πλειοψηφία, αν και την έκριναν ένοχη για τη δολοφονία του άτυχου ηλικιωμένου τής αναγνώρισαν το ελαφρυντικό της καλής συμπεριφοράς μετά την πράξη, με αποτέλεσμα να «σπάσουν» τα ισόβια. Μάλιστα, δύο ένορκοι ζήτησαν να της επιβληθεί μικρότερη ποινή.

«Με κατηγορούν για κάτι που δεν το έχω κάνει. Δεν είμαι δολοφόνος», ισχυρίστηκε η ίδια, κλαίγοντας, στην απολογία της κι έδωσε τη δική της εκδοχή για τα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν στο διαμέρισμά τους. «Γύρισα για να ξεκαθαρίσω τα πράγματα. Το ύφος του στο πρόσωπο έδειχνε πως είχε νεύρα και ήταν αλλιώτικος», είπε αρχικά η κατηγορούμενη και ισχυρίστηκε ότι εκείνος ήπιε μάλλον κάποιο φάρμακο.

«Δεν είδα τι, κομματάκια και σκόνη είδα, δεν ξέρω εάν ήταν φάρμακα. Δεν είδα το κουτί. Τρόμαξα, λέω τι κάνει, αφού δεν υπάρχει πρόβλημα. Είχε ένα ποτήρι με αναψυκτικό, δεν ξέρω εάν είχε βάλει κάτι μέσα και με το χέρι του το αριστερό έβαζε σκόνη… Ήμουν πίσω του και τον χάιδευα. Ξέρω ότι ήπιε, δεν ξέρω εάν το ήπιε όλο. Γύρισε απότομα με έπιασε στον ώμο και με πέταξε πάνω στο τραπέζι και μου είπε ότι τα έκανε όλα για μένα. Είχε το χέρι του πολύ σφιχτά, σαν μην τον γνώριζα. Με έσπρωξε στο τραπέζι και με ρώτησε: τι είναι καλύτερα να τσακωθούμε ή να κάνουμε έρωτα;».

Συνεχίζοντας, τόνισε: «Κατάλαβα ότι δεν είναι Γιάννης που ξέρω, αλλά κάποιος άλλος. Του έλεγα ότι με πονάει. Προσπάθησε να κάνουμε έρωτα, αλλά δεν το πέτυχε. Του είπα να σταματήσει, ότι πονάω και φοβάμαι. Δεν ήθελα να δω αυτό το άγριο. Τον ιδρώτα. Μου έλεγε πες τι είναι καλύτερα από δύο. Δεν μίλαγα από κάποια στιγμή από μετά, δεν έχω ζήσει ξανά κάτι τέτοιο και φοβόμουν. Ένιωσα φόβο, πανικοβλήθηκα και ύστερα από λίγο έπεσε κάτω και έχασε την αίσθηση του χρόνου».

Όπως παραδέχθηκε στη συνέχεια, του πρόσφερε ένα ποτήρι με αναψυκτικό στο οποίο είχε βάλει τη «σκόνη». Και συμπλήρωσε: «Είχα την εντύπωση πως και ο ίδιος είχε πάθει σοκ και δεν μιλάγαμε. Δεν σκεφτόμουν, είχα πανικό. Εγώ νόμιζα ότι ήταν κάτι για να ηρεμήσει. Προσπάθησα να του μιλήσω, αλλά δεν μου έδινε σημασία».

Αυτό που της έκανε εντύπωση, είπε, όταν στη συνέχεια ξάπλωσε δίπλα του ήταν «ότι ροχάλιζε δυνατά, είχε βαριά ανάσα αλλά και κάποια φορά δύσπνοια. Κατάλαβα ότι δεν ήταν καλά, ότι ήταν μεθυσμένος… Χαζοκοιμήθηκα» και περιέγραψε πώς ο άνδρας δεν την άφησε να ειδοποιήσει γιατρό, αν και όταν επιχείρησε να σηκωθεί από το κρεβάτι έπεσε στα γόνατα, λέγοντας ότι δεν νιώθει καλά και στη συνέχεια χτύπησε στο κεφάλι του «μάλλον στη λεκάνη της τουαλέτας».

Η Γερμανίδα ισχυρίστηκε πως είχε ακινητοποιηθεί και δεν ήταν σε θέση να πάρει κάποια πρωτοβουλία, για να βοηθήσει το σύντροφο της.«Ένιωσα ότι τον αγαπάω και δεν θέλω να τον αφήσω και από την άλλη έπρεπε να φύγω. Βγήκα έξω, νόμιζα πως ο κόσμος με κοιτάει, άκουγα φωνές, δεν μπορούσα να καταλάβω τι γίνεται, δεν θυμόμουν εάν είχα κλείσει την πόρτα, γύρισα σπίτι και είδα ότι δεν είχα κλείσει πόρτα, πήγα μέσα να δω τι κάνει ο Γιάννης. Ήταν ακόμα ξαπλωμένος και ροχάλιζε.. Αλλά δεν τον πλησίασα, γιατί ζαλιζόμουν, φοβόμουν μήπως με ακούσει, μήπως ξυπνήσει και έχουμε πάλι τα ίδια. Μετά έφυγα, έκλεισα πόρτα, δεν την κλείδωσα. Είχα τα κλειδιά του σκούτερ και τα χαρτιά. Τα πήρα, γιατί φοβόμουν μήπως ξυπνήσει και τα πάρει».

Η κατηγορούμενη κατέλυσε σε ένα ξενοδοχείο στο Μοναστηράκι και την επόμενη ημέρα επέστρεψε στο σπίτι. «Πήγα στην κρεβατοκάμαρα και είδα στο πρόσωπο πληγές, είχε κίτρινο υγρό σαν να είχε κάνει εμετό, με άκουσε που μίλαγα, του είπα “Αγάπη μου, είμαι εδώ”. Προσπάθησε να απαντήσει, με είχε σφιχτά αγκαλιά και στα γερμανικά μου είπε “Μη φύγεις, κάτσε δω”. Ανέπνεε, αλλά τα χέρια του ήταν λερωμένα».

Ακολούθησε ο διάλογος…

Πρόεδρος: Καταλάβατε εάν χρειαζόταν βοήθεια;
Κατηγορούμενη: «Δεν μπορούσα να καταλάβω τι γίνεται με εμένα, με τον Γιάννη, εάν είναι καλά. Ήθελα να είμαι δίπλα του. Κατάλαβα ότι δεν είναι καλά αλλά δεν μπορούσα να κάνω κάτι».

Πρόεδρος: Γιατί δεν φωνάξατε βοήθεια;
Κατηγορούμενη: «Κατάλαβα ότι η καρδιά του δεν είναι καλά. Κατάλαβα ότι έπρεπε να είμαι δίπλα του. Ήμουν σε κατάσταση σοκ. Είναι σαν να βλέπεις ένα τροχαίο και δεν ξέρεις τι να κάνεις… Έμεινα δίπλα του και του μιλούσα. Άκουγε και δεν απαντούσε. Ένιωθε ότι ήμουν δίπλα του και δεν ήταν ήρεμος».

Πρόεδρος: Πώς πέθανε;
Κατηγορούμενη: «Κράταγα το χέρι του και είχα το κεφάλι μου στο στήθος, του μιλούσα, την νύχτα 18 προς 19/12…».

Πρόεδρος: Πώς καταλάβατε ότι πέθανε;
Κατηγορούμενη: «Δεν το κατάλαβα, μέχρι σήμερα δεν το έχω καταλάβει. Ξύπνησα το πρωί και είδα στο πρόσωπο του τα μάτια του κλειστά, χείλια κλειστά και είχε ήρεμο ύφος και τα χέρια του αφημένα… Δεν έχω δει ποτέ ξανά πεθαμένο, για εμένα ήταν απλώς ήρεμος, τον αγαπούσα και δεν μπορούσα να καταλάβω. Ξέρω ότι ήμουν καιρό δίπλα του, δεν υπήρχε χρόνος, για εμένα ήταν μόνο ο Γιάννης, δεν ξέρω πόσες ώρες, καιρό ήμουν εκεί».

Η Γερμανίδα είπε, ακόμα, πως για ημέρες συνέχισε να μένει στο διαμέρισμα ακολουθώντας την καθημερινή τους ρουτίνα, ενώ καθόταν δίπλα στο άψυχο σώμα του συντρόφου της. «Δεν έφυγα, ήμουν δίπλα του ξαπλωμένη, δεν έτρωγε. Τον κοίταζα, τον πρόσεχα. Ξάπλωσα πάνω του, τον καθάριζα, κάποια στιγμή, το κεφάλι του είχε βγάλει κάποια υγρά, δεν με ενόχλησε, ξάπλωσα πάλι, δεν με ενόχλησε».

Πρόεδρος: Ούτε μυρωδιά;
Κατηγορούμενη: «Όχι. Δεν ήθελα, να είναι μέσα στα υγρά και τον καθάρισα. Αφρόλουτρο, νερό και πετσέτα. Δεν μύρισε, εγώ ήμουν χαρούμενη που ήμουν δίπλα του. Επειδή συνέχιζε το υγρό, του έβαλα μια σακούλα μαύρη κάτω από κεφάλι, αλλά ήταν βαρύς, δεν μπορούσα. Κατάλαβα ότι δεν μπορούσα πλέον να τον διαχειριστώ, φοβόμουν να αλλάξει η μορφή του σώματος του».

Πρόεδρος: Μόνο αυτό φοβηθήκατε;
Κατηγορούμενη: «Ήθελα να τον έχω στη σκέψη μου έτσι όπως τον είδα, ήρεμο. Τον σκέπασα με σεντόνι αλλά όχι στο πρόσωπο, γιατί ήθελα να τον βλέπω Κάθε ημέρα τον σκέπαζα παραπάνω. Με τον καιρό έβαλα και αλλά σεντόνια…».

Πρόεδρος: Γιατί το κάνατε;
Κατηγορούμενη: «Δεν ξέρω, ήταν σαν να ήθελα να τον προστατεύω, να τον προσέχω. Σκεφτόμουν μήπως θα βολευτεί καλύτερα… Όταν άρχισε να χάνεται το πρόσωπο του τον τύλιξα με σακούλα. Τις πρώτες εβδομάδες άκουγα τη φωνή του που έλεγε “μην φοβάσαι, είμαι καλά”».