Δεν άκουσαν το καμπανάκι της Εθνικής και τώρα είναι αργά για δάκρυα στον Ολυμπιακό

Τις ημέρες που ο Κώστας Μήτρογλου θαμπώνει με τη λάμψη του στην Πορτογαλία και θεοποιείται από τους οπαδούς της Μπενφίκα για το κατά…  ριπάς σκοράρισμά του, ο Ολυμπιακός αγκομαχάει να βάλει μισό γκολ σε δύο ματς στην Άντερλεχτ, την τρίτη και καταϊδρωμένη στον βαθμολογικό πίνακα του πρωταθλήματος Βελγίου.

Ο αποκλεισμός του Ολυμπιακού από τους «16» του Europa League, ίσως εξελιχθεί σε ταφόπλακα του ελληνικού ποδοσφαίρου, καθώς η Ελλάδα απώλεσε οριστικά το προνόμιο απευθείας συμμετοχής στους ομίλους των ευρωπαϊκών διοργανώσεων από το 2017. 

Είναι προφανές πως οι παράγοντες των μεγάλων συλλόγων στη χώρα μας, δεν άκουσαν το καμπανάκι που ήχησε με την εθνική ομάδα. Η κατρακύλα της πρωταθλήτριας Ευρώπης το 2004, της αρμάδας με τις επιτυχίες στη συνέχεια(2008, 2010) στις μεγάλες διοργανώσεις, δεν ήλθε γιατί αποχώρησε ο Δέλλας, ο Χαριστέας, ο Σαμαράς και ο Καραγκούνης. Ούτε διότι πήραμε τον… κάκιστο Ρανιέρι στην τεχνική ηγεσία. Ήλθε γιατί αποδιοργανώθηκε το σύστημα, υπήρξε αποσύνθεση στην ψυχοσύνθεση παικτών και προπονητικού τιμ, χάλασε το μέταλλο, αλλά δεν υπήρξε και η κατάλληλη δουλειά στα μετόπισθεν (ελπίδες, νέοι).

Οι αποκλεισμοί από συλλόγους χαμηλότερου βεληνεκούς των ελληνικών ομάδων, δεν θορύβησαν όπως έπρεπε τα αφεντικά τους. Οι αποσπασματικές επιτυχίες, σε συνδυασμό με την αθρόα πώληση ποδοσφαιριστών, οδήγησαν στα σημερινά αποτελέσματα. Όταν αλλάζεις προπονητές σαν τα πουκάμισα και συμμετέχεις σ’ ένα υποβαθμισμένο πρωτάθλημα πως θα βάλεις ψηλά τον πήχη. 

Αυτή τη φορά δεν μας φταίει η διαιτησία, ούτε ο κακός μας ο καιρός, ούτε η καυτή έδρα των αντιπάλων, ούτε ο αγωνιστικός χώρος. Παίξαμε και χάσαμε. Ή… μήπως δεν παίξαμε; Η ουσία είναι πως η επόμενη μέρα για τους ελληνικούς συλλόγους θα είναι τόσο άσχημη όσο δεν την φαντάζονταν. Η συγκομιδή μας για το 2015-2016 ολοκληρώθηκε στους 5,400 βαθμούς (χειρότερη των τελευταίων εννέα ετών με εξαίρεση το 2012-2013) και η χώρα μας τερματίζει τη χρονιά στη 14η θέση, αφού δεν υπάρχει και κάποια χώρα από κάτω της με εκπρόσωπο στις διοργανώσεις. Αυτό ουσιαστικά σημαίνει ότι από τη σεζόν 2017-2018 η Ελλάδα δεν θα έχει εκπροσώπους στη φάση των ομίλων του Champions League και του Europa League και οι ομάδες που κερδίζουν ευρωπαϊκά “εισιτήρια” θα αναγκάζονται να αρχίζουν την “περιπέτειά” τους από τους προκριματικούς γύρους του Ιουλίου. Τα κοντομάνικα θα βγουν όχι λόγω της μεγάλης πορείας, αλλά της παρουσίας στα βρεφικά μονοπάτια των διοργανώσεων.

Η χώρα μας διεκδικούσε τα κεκτημένα της Τσεχίας μέσω της 13ης θέσης στην κατάταξη της UEFA και εάν κατάφερνε να την προσπεράσει φέτος (και με την προϋπόθεση το Europa League 2016-2017 να το κατακτήσει ομάδα που δεν χρειάζεται “εισιτήριο” για το επόμενο Champions League), τότε θα κρατούσε το “εισιτήριο” για τη φάση των ομίλων του Champions League 2017-2018, με τον πρωταθλητή να μην χρειάζεται να περάσει από δύο προκριματικούς γύρους. Τώρα όμως… μπλέξαμε. Και αν δεν αλλάξουν τα δεδομένα στο ελληνικό ποδόσφαιρο και αν το πρωτάθλημα ακολουθεί διοικητικά και αγωνιστικά την πεπατημένη, τα χειρότερα έρχονται.

Ο Ολυμπιακός ήταν η τελευταία μας ελπίδα. Αλλά κάποιος πρέπει να βάλει γκολ. Ο Αλέκος Αλεξανδρής το είπε σε όλους τους τόνους, βλέποντας πως δεν υπάρχει πλέον Μήτρογλου στον Πειραιά. Και ο Νίκος Αλέφαντος με τις ιδιομορφίες του, τα έριξε στον Βαγγέλη Μαρινάκη

«Πρόεδρε, αν αληθεύει ότι σου δίνουν από την Κίνα εκατομμύρια για τον Ιντέγε, δώσε τον. Δώσε τον να γλιτώσουμε. Τρέχει λέει. Μα εγώ από τον φορ θέλω να βάζει γκολ, να απειλεί, να αναστατώνει, να βάλει την μπάλα κάτω. Ο Ολυμπιακός είχε μεγάλα φορ στην ιστορία του. Γκολτζήδες παικταράδες. Ηλίας Υφαντής, Σιδέρης, Αναστόπουλος, Αλεξανδρής, Τζιοβάνι, Κοβάσεβιτς, Τζιμπούρ στα ντουζένια του, Μήτρογλου στα καλά του.

Δεν είναι ντεφορμέ ο Ιντέγε που λένε. Αυτή είναι η απόδοσή του σας λέω εγώ. Γκολτζής ποτέ δεν ήταν. Να ήξερε μπάλα και να την ξέχασε δεν γίνεται, δεν ξέρει μπάλα, είχα δει το κοντρόλ του παίκτη από την αρχή και είχα καταλάβει. Δεν ντριμπλάρει, δεν διεισδύει. Δεν θέλω να πω άλλα γιατί τώρα μιλάω με αγανάκτηση και καλό είναι να το σταματήσω εδώ».

Ας το σταματήσουμε λοιπόν εδώ, γιατί Μετά Χριστόν προφήτες δεν είμαστε, αλλά τουλάχιστον ακούμε. Και το καμπανάκι είχε χτυπήσει κι έκανε εκκωφαντικό ήχο.