Ζιλ Ριμέ: Ο Παριζιάνος εμπνευστής του Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Ο εμπνευστής των Μουντιάλ ήταν πάνω από όλα ένας άνθρωπος που αγαπούσε το ποδόσφαιρο, που λάτρευε το ποδόσφαιρο για την ακρίβεια, όταν ελάχιστοι έδιναν σημασία σε αυτήν την ανοησία με τους 22 παίκτες και τη δερμάτινη μπάλα. Γι’ αυτό και παρότι η μόρφωση, η κουλτούρα και τα ακαδημαϊκά προσόντα του εν γένει, θα του επέτρεπαν να διαπρέψει, είτε στην νομική την οποία και είχε σπουδάσει, είτε σε κάποιο άλλο τομέα των γραμμάτων, εκείνος από πολύ μικρή ηλικία τάχθηκε στην υπηρεσία της «στρογγυλής θεάς» και τελικά βοήθησε στην παγκοσμιοποίηση της.

Ο Ζιλ Ριμέ γεννήθηκε στα περίχωρα του Παρισιού στις 24 Οκτωβρίου 1873. Γόνος μεγαλοαστικής οικογένειας, από πιτσιρικάς ακόμη γνώρισε τα βιβλία, τη μουσική και όλες τις μικρές διανοητικές απολαύσεις, οι οποίες την εποχή εκείνη αποτελούσαν προνόμιο της ελίτ. Όταν ήρθε η ώρα των σπουδών, η νομική έμοιαζε η καλύτερη δυνατή επιλογή για τον νεαρό, ο οποίος ήδη είχε αναπτύξει και ευρύτητα πνεύματος αλλά και ενδιαφέρον για τα κοινά. Παράλληλα, τον Μάρτιο του 1897 ίδρυσε με μια παρέα γνωστών την ποδοσφαιρική ομάδα Ερυθρός Αστέρας (δεν έχει σχέση με τον Γιουγκοσλαβικό σύλλογο) της οποίας το 1904 έγινε πρόεδρος. Αυτό ήταν και το πρώτο σκαλοπάτι της ανάμειξης του στο ποδόσφαιρο. Πολύ γρήγορα θα ακολουθούσαν και όλα τα υπόλοιπα, τα οποία θα τον οδηγούσαν στην κορυφή της ιεραρχίας. Με τη δική του καθοδήγηση, λοιπόν το 1910 δημιουργήθηκε το πρώτο επίσημο γαλλικό πρωτάθλημα και αρκετά χρόνια αργότερα, το 1919, υπό την προεδρία του η Γαλλική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία ήταν γεγονός.

Για τον οραματιστή Παριζιάνο, η διοργάνωση ενός θεσμού με τη συμμετοχή των καλυτέρων εθνικών ομάδων ανά τον κόσμο, αποτελούσε τον ταχύτερο τρόπο εξάπλωσης του αθλήματος, όσο και οι δυσκολίες ενός τέτοιου εγχειρήματος ήταν ολοφάνερα πολλές. Έτσι από τη θέση του προέδρου της Γαλλικής ομοσπονδίας, ο Ριμέ ξεκίνησε να ανιχνεύσει τις προθέσεις της FIFΑ για μια τέτοια προσπάθεια. Επειδή όμως η παγκόσμια ομοσπονδία περνούσε τις δικές της δυσκολίες εκείνη την περίοδο-απόρροια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου- ο σαρανταπεντάρης πια δικηγόρος κατάλαβε ότι έπρεπε να κάνει ένα ακόμη βήμα, πιο ψηλά. Έτσι το 1921 εκλέχθηκε πρόεδρος τη FIFΑ, θέση στην οποία έμεινε για 33 χρόνια!

Όλα πια είχαν πάρει το δρόμο τους και έπειτα από πολλές προτάσεις, συσκέψεις, αντιρρήσεις και διαμάχες. Το Μάιο του 1928 ήρθε η ώρα της δικαίωσης για τον Ριμέ. Το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο ποδοσφαίρου ορίστηκε να διεξαχθεί δύο χρόνια αργότερα, το 1930, και ανάμεσα σε πολλές χώρες που ήθελαν να αναλάβουν τη διοργάνωση (Ουγγαρία, Ολλανδία, Ιταλία, Ισπανία, Σουηδία) η FIFΑ προτίμησε την Ουρουγουάη, η οποία γιόρταζε παράλληλα και τα 100 χρόνια της ανεξαρτησία της. Έτσι στις 18 Ιουνίου του 1930, στο Μοντεβιδέο, έγινε η πρώτη σέντρα μιας διοργάνωσης που θα άλλαζε τον παγκόσμιο αθλητισμό, άπαξ και δια παντός. Τα πολλά προβλήματα του πρώτου Μουντιάλ δεν αποθάρρυναν τον Ριμέ, ο οποίος είδε τον κόσμο να αγκαλιάζει το τουρνουά με εξαιρετικό ενδιαφέρον. Άλλωστε το 1934 στην Ιταλία η διοργάνωση ήταν αισθητά καλύτερη για να συνεχίσει τη βελτίωση της το 1938 στη Γαλλία, τη γενέθλια χώρα του εμπνευστή της.

Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, όπως ήταν φυσικό, έπνιξε κάθε πιθανότητα για αθλητικές διοργανώσεις. Ωστόσο το 1946 στη γιορτή των 25 χρόνων της παρουσίας του Γάλλου στον προεδρικό θώκο τη FIFΑ, του έγινε η μεγαλύτερη τιμή. Το αγαλματάκι της φτερωτής νίκης, το τρόπαιο του Μουντιάλ. Δηλαδή, απέκτησε ονοματεπώνυμο: το έλεγαν πια Ζιλ Ριμέ, όπως ακριβώς δηλαδή και το υπερήφανο πατέρα του. Ο Γάλλος έζησε για να δει δύο ακόμη διοργανώσεις. Αυτές του 1950 και του 1954. Στο τέλος εκείνου του Μουντιάλ σε ηλικία 81 ετών εγκατέλειψε την προεδρία της FIFΑ.

Το 1955 του έγινε μια ακόμη ύψιστη τιμή, καθώς προτάθηκε για το Νόμπελ Ειρήνης. Στις 16 Οκτωβρίου του 1956, ο Ζιλ Ριμέ έφυγε από τη ζωή, πλήρης ημερών και με ένα πολύ σημαντικό προνόμιο: γνωρίζοντας πολύ καλά ότι το όνειρο της ζωής του είχε θρονιαστεί για τα καλά στις καρδιές εκατομμυρίων φιλάθλων.

Δεν έχει περάσει αρκετός καιρός από το ντοκιμαντέρ του ESPN για την εξαφάνιση του αυθεντικού “Ζιλ Ριμέ”, του τροπαίου του Παγκοσμίου Κυπέλλου και να που εμφανίστηκε στα… γραφεία της FIFA.

Άγνωστο υπό ποιες συνθήκες, αλλά η παγκόσμια ομοσπονδία ποδοσφαίρου παρουσίασε τη βάση από λάπις λαζούλι ύψους που αντικατέστησε την αρχική βάση το 1958.

Πάνω της είναι χαραγμένα τα ονόματα των πρώτων νικητών. Σύμφωνα με τον Γκάι Όλιβερ του μουσείου της FIFA αποτελεί έργο του γλύπτη Άμπελ Λαφλέρ, ο οποίος είχε δημιουργήσει και την πρώτη βάση.

Όσο για την τύχη του υπόλοιπου τροπαίου, του αγάλματος της Νίκης, αυτή αγνοείται από το 1983, όταν εκλάπη από τα γραφεία της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας της Βραζιλίας. Η FIFA είχε χαρίσει το τρόπαιο στη Βραζιλία, όταν η “σελεσάο” κατέκτησε τον τίτλο για τρίτη φορά το 1970 στα γήπεδα του Μεξικό.

Το αυθεντικό “Ζιλ Ριμέ” επιβίωσε σε δύσκολους καιρούς. Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου παρέμεινε κρυμμένο σε ένα κουτί παπουτσιών από τον αντιπρόεδρο της ιταλικής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας, Οτορίνο Μπαράζι γιατί το ήθελαν οι Ναζί. Ήταν το ίδιο πολύτιμο με τους πίνακες που χάθηκαν από μεγάλα μουσεία και δεν ξαναβρέθηκαν ποτέ.

Το 1966 το τρόπαιο χάθηκε για δεύτερη φορά αυτή τη φορά στην Αγγλία, την οικοδέσποινα του Μουντιάλ το καλοκαίρι. Το έκλεψαν στις 20 Μαρτίου από έκθεση στο Γουεστμίνστερ και βρέθηκε μια εβδομάδα αργότερα σε σπίτι του νοτιοανατολικού Λονδίνου στο οποίο διέμενε ένας άνδρας ονόματι Ντέιβιντ Κόρμπετ. Το δέμα εντοπίστηκε από τον σκύλο του, τον Πικλς, με το τετράποδο να πρωταγωνιστεί εκείνες τις μέρες στο βρετανικό Τύπο.

Άραγε ήταν αντίγραφο αυτό που χάθηκε; Τι γνωρίζουν περισσότερο στη FIFA; Ο θρύλος του χαμένου τροπαίου ολοένα και μεγαλώνει.