Οι κρυφοί αγώνες της Άννας Κορακάκη για την πρωτιά στο Ρίο όπως τους έζησε ο αδερφός της [φωτό]

Ο αδερφός της χρυσής Ολυμπιονίκη του Ρίο Άννας Κορακάκη, Διονύσης, μιλάει για τις μεγάλες δυσκολίες που αντιμετώπισε το χρυσό κορίτσι της Ελλάδας μέχρι να φτάσει στην κατάκτηση αυτού του μεταλλίου αλλά και την αδιαφορία της πολιτείας και της Ομοσπονδίας στον συνεχή αγώνα της για την πρωτιά.

«Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις 9 Αυγούστου. Μόλις η Άννα κέρδισε, μιλήσαμε στο τηλέφωνο, κλαίγαμε και φωνάζαμε “εεε, οοο, το πήραμε το Ολυμπιακό”. Μας έστειλε φωτογραφία από το κινητό της για να δούμε το μετάλλιο. Όλον αυτό τον καιρό μάς έλεγε πόσο άσχημα είναι τα βραζιλιάνικα φαγητά και πως το μόνο που έτρωγε ήταν τα τροπικά φρούτα. Ξέρεις τι μας έλεγε ότι είχε επιθυμήσει να φάει; Φακές» λέει ο Διονύσης Κορακάκης, μιλώντας με περηφάνια και θαυμασμό για την αδελφή του, τη χρυσή Ολυμπιονίκη.

Οι νίκες της Άννας μας πλημμύρισαν περηφάνια. Η οικογένειά σας πώς εισπράττει αυτό το τεράστιο κύμα αγάπης;

Λαμβάνουμε συνέχεια μηνύματα στα social media και τηλέφωνα – μέχρι κι ένας γείτονας έφτιαξε μια μεγάλη φωτογραφία-αφίσα της Άννας και μας την έκανε δώρο. Το σπίτι μας είναι συνέχεια γεμάτο από κόσμο, κανάλια και δημοσιογράφους και εμείς δεν σταματάμε να φιλεύουμε όσους περνούν. Όταν κάποια στιγμή θα ξεφουσκώσει όλο αυτό που ζούμε, τότε θα μπορέσουμε να δούμε όλους τους φίλους και τους δικούς μας ανθρώπους και να μοιραστούμε τη χαρά μας.

Σε αυτές τις πρωτόγνωρες συνθήκες που βιώνετε ως οικογένεια υπάρχει κάτι που σας «τρομάζει»;

Το μόνο που «φοβίζει» την οικογένειά μας είναι όλα αυτά τα φώτα. Είναι έντονο αυτό που ζούμε! Μέχρι τώρα κανείς δεν είχε ενδιαφερθεί ούτε για εμάς ούτε για την Άννα, παρά τις επιτυχίες της. Τώρα όλοι έχουν πέσει πάνω μας, επιπλέον μια τέτοια επιτυχία φέρνει μαζί της και πολλούς νέους… «φίλους».

Την Άννα την αποκαλείς χαϊδευτικά «θηρίο». Πώς προέκυψε αυτό;

Ξεκίνησα να τη λέω «θηρίο», όταν ήρθαν οι πρώτες νίκες, στα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, που τότε στα μάτια μας φαίνονταν τεράστιες. Της ταιριάζει, είναι όντως «θηρίο». Έχει τρομερή ψυχολογία. Είναι τσαμπουκάς!

Έχουμε συνηθίσει τους αθλητές να αποζητούν ως «αποκούμπι» στην αγωνία τους ένα γούρι… από χέρι. Ποιο είναι το γούρι της Άννας στους αγώνες;

Πριν τους αγώνες ακούει ραπ, την εμψυχώνει, όμως έχει πάντα μαζί και τα γούρια της. Ένα κουκλάκι Μίκι Μαους, που της έχει κάνει δώρο ο Pierre, o φίλος της. Ακόμα φοράει πάντα το βραχιόλι που της χάρισε, μετά τη νίκη της στο Ευρωπαϊκό στη Μόσχα, η γιαγιά Άννα. Επίσης, η ίδια η Άννα θεωρεί γούρι τα βαμμένα κόκκινα νύχια.

Ούτε η Άννα, ούτε οι γονείς σας, και ειδικότερα ο πατέρας σου, Τάσος Κορακάκης, που έχει και το ρόλο του προπονητή, δεν έκρυψαν τα παράπονά τους από τη Σκοπευτική Ομοσπονδία και την πολιτεία.

Κάποιες φορές η οικογένειά μας πλήρωσε μόνη της για τα απαραίτητα έξοδα, ακόμα και βασικά πράγματα που είχε ανάγκη η Άννα, όπως ακουστικά, γυαλιά, παπούτσια. Αντιμετωπίζαμε προβλήματα με την Ομοσπονδία. Δεν βοήθησαν καθόλου, λες και το έκαναν επίτηδες. Ο πατέρας μου τους παρακαλούσε. Μόλις ένα μήνα πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες η Ομοσπονδία έδωσε στην Άννα δεύτερο όπλο – είναι απαραίτητο ένα εφεδρικό για κάθε αθλήτρια. Οι τριάντα αυτές μέρες είναι πολύ μικρό διάστημα για κάποιον αθλητή ώστε να μάθει τις ρυθμίσεις του όπλου. Να σημειώσουμε ότι το όπλο κοστίζει περίπου 1.800 ευρώ. Ένα άλλο πρόβλημα που αντιμετώπιζε η Άννα ήταν οι σφαίρες. Δεν μπορούσε να χαλάει όσες ήθελε στην προπόνησή της. Συχνά της έστελναν λιγότερες από όσες είχε ανάγκη για την προπόνησή της και όταν παραπονιόταν ο πατέρας μου, του έλεγαν ότι δεν μπορούν να στείλουν άλλες και έτσι αναγκαζόταν η Άννα να κάνει… οικονομία στις βολές και να ρίχνει λιγότερες από όσες έπρεπε.

Μετά τη μεγάλη επιτυχία της Άννας, η Ομοσπονδία επικοινώνησε μαζί σας;

Επί μέρες δεν το έκανε. Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό. Και στις άλλες επιτυχίες της Άννας η Ομοσπονδία δεν έκανε ούτε αναφορά, ούτε έστειλε δελτίο Τύπου. Τώρα όμως, και να θέλουν, δεν μπορούν πια να αδιαφορήσουν.

Μεγάλη συζήτηση έγινε για το σκοπευτήριο-παράπηγμα, όπου αναγκαζόταν η Άννα να προπονείται.

Η Δράμα σήμερα δεν έχει σκοπευτήριο και αυτός ο χώρος ήταν ό,τι είχε απομείνει από το σκοπευτήριο του παλιού σκοπευτικού συλλόγου του νομού. Ο πατέρας μου είχε πάρει παλέτες για να κλείσει την οροφή και το πλαϊνά μέρη, έτσι ώστε να μην μπαινοβγαίνουν τα κατσίκια που υπήρχαν παντού. Ήταν ένας χώρος από στοιβαγμένα ξύλα και λαμαρίνες, έμοιαζε με καλύβα. Επίσης, υπήρχαν σχολικά θρανία που είχαν τη «χρήση» των πάγκων που υπάρχουν στα κανονικά σκοπευτήρια. Το καλοκαίρι είχε πολλή ζέστη και υγρασία έφτανε στους 40οC και το χειμώνα υπήρχε πάρα πολύ κρύο και βροχές. Εκείνη, όμως, μαζί με τον πατέρα μου επέμεναν.