«Δίχτυα» Αλ. Τσίπρα στην Κεντροαριστερά – Ένταση για το άρθρο του για τον Α. Παπανδρέου

Η προσπάθεια του πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα, να «εντρυφήσει» στον χώρο της Κεντροαριστεράς έχει ως στόχο να αντλήσει ψηφοφόρους από τη μεγάλη αυτή δεξαμενή, είτε να διαμορφώσει όρους κυβερνητικών συνεργασιών μεσομακροπρόθεσμα.

Με το άρθρο του για τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο πρωθυπουργός προκάλεσε μεν τις έντονες αντιδράσεις της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και του ΠΑΣΟΚ, αλλά στην πραγματικότητα δεν αιφνιδίασε κανέναν. Η προσπάθεια να εμφανιστεί ο ίδιος ως σοσιαλδημοκράτης και εκφραστής όλου του αντιδεξιού χώρου, είναι συνεχής την τελευταία διετία. Παρά τις αντιφάσεις και τις υποκριτικές πλευρές που έχει αυτή η στρατηγική, αποτυπώνει ουσιαστικά τη στροφή του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα από τα ριζοσπαστικά, αριστερά αιτήματα, που χαρακτήρισαν την άνοδό του στην εξουσία, σε ένα πλέγμα διαχειριστικών λογιών και υποχωρήσεων, με την υιοθέτηση ακόμη και νεοφιλελεύθερων πολιτικών.

Οι πολιτικοί ελιγμοί πάντως αυτού του είδους από την πλευρά του Μαξίμου είναι μάλλον επιβεβλημένοι αυτή την περίοδο: Ο Αλέξης Τσίπρας επιχειρεί απεγνωσμένα να δώσει ένα νέο στίγμα και να διαμορφώσει ένα νέο αφήγημα από την κυβέρνησή του, η οποία μπαίνει στην κρίσιμη τρίτη αξιολόγηση, με όρους που «υπόσχονται» σκληρές δοκιμασίες από τους δανειστές. Η ανάπτυξη της οικονομίας παρέμεινε ισχνή το δεύτερο τρίμηνο του 2017, μία σειρά από οικονομικά μεγέθη δεν εμπνέουν ιδιαίτερη σιγουριά, ενώ η απειλή για απαιτήσεις από τους Θεσμούς για νέα μέτρα είναι υπαρκτή. Ουδείς επίσης γνωρίζει ή μπορεί να διαβεβαιώσει για το γρήγορο κλείσιμο της αξιολόγησης, παρότι αυτή είναι η επιδίωξη του πρωθυπουργού.

Με το πολιτικό και οικονομικό κλίμα να είναι ακόμα μουδιασμένο και τις δημοσκοπήσεις να απειλούν να ναρκοθετήσουν την κυβερνητική πορεία, το μόνο πεδίο στο οποίο έχει την άνεση να κάνει κινήσεις ο πρωθυπουργός είναι το αμιγώς πολιτικό – ή έτσι φαίνεται τουλάχιστον. Υπό την έννοια ότι ο Αλέξης Τσίπρας θεωρεί πως έχει τη δυνατότητα να κινείται με ευχέρεια από τα κεντροδεξιά έως και πολύ αριστερά στο πολιτικό φάσμα, πότε κάνοντας ανοίγματα στην καραμανλική ΝΔ, πότε «υιοθετώντας» τον Ανδρέα Παπανδρέου και κάποιες στιγμές επαναφέροντας το στίγμα του… αντιστασιακού στους δανειστές.

Γι’ αυτό και αυτού του είδους οι κινήσεις, όπως το άρθρο για τον Ανδρέα Παπανδρέου, δείχνουν να λειτουργούν ως πολιτικό και επικοινωνιακό σωσίβιο για τον πρωθυπουργό.

Κεντρικός στόχος του κ. Τσίπρα είναι να συμπιέσει και να μην επιτρέπει στην κεντροαριστερά την ανασυγκρότησή της εμφανίζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ και τις συμμαχίες του με πασοκογενείς δυνάμεις, ως το φυσικό διάδοχο σχήμα του πάλαι ποτέ πανίσχυρου ΠΑΣΟΚ. Και βέβαια εμφανίζοντας το σημερινό σχήμα της Δημοκρατικής Συμπαράταξης ως συμπλήρωμα της ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Είναι χαρακτηριστικό το πώς επιτέθηκαν στο ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΣΥ δύο κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, ο Νίκος Παππάς και ο Δημήτρης Παπαδημούλης, στη σκιά του άρθρου του Αλέξη Τσίπρα.

O υπουργός ΨΗΠΤΕ κάλεσε τους υποψήφιους για την ηγεσία της ΔΗΣΥ να ξεκαθαρίσουν τις σχέσεις τους με τη ΝΔ και θέτοντας το ερώτημα αν είναι δυνατόν ένας προοδευτικός άνθρωπος να υποστηρίζει έναν σχηματισμό, αν αυτός «πάρει εκ νέου πορεία συνεργασίας με τους κ.κ. Γεωργιάδη και Βορίδη, οι οποίοι είναι νοσταλγοί των χειρότερων στιγμών της ιστορίας μας». Παρά ταύτα σημείωσε ότι «η Κεντροαριστερά οφείλει να δικαιώσει την ιστορία της ως παράταξη προόδου και αλλαγής», και διευκρίνισε ότι «με μια τέτοια Κεντροαριστερά ασφαλώς και ο δρόμος των συγκλίσεων είναι ανοιχτός»!

Ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ έγραψε στο Twitter ότι «το ΠΑΣΟΚ με Α. Παπανδρέου έπαιρνε 40-48%. Σήμερα είναι 5-7%. Άρα, όπως έλεγε ο Ανδρέας, “δεν κληρονομείται”. Αντί να βρίζουν, ας σκεφτούν…».

Σε κάθε περίπτωση οι πασοκογενείς του ΣΥΡΙΖΑ έχουν αναλάβει δράση: Μετά τον Πάνο Κουρουμπλή, παρέμβαση-απάντηση στις αντιδράσεις για το άρθρο του κ. Τσίπρα έκανε ο υπουργός Μεταφορών Υποδομών και Δικτύων, Χρήστος Σπίρτζης. «Ο πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας, με το άρθρο του και τη στάση του, ανοίγει για μια ακόμη φορά το δρόμο σύγκλισης των ευρύτερων προοδευτικών δυνάμεων» αναφέρει χαρακτηριστικά για να συμπληρώσει: «Οι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ δεξιάς και αριστεράς υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν. Έχουν τεθεί και από την ελληνική κοινωνία και από τον προοδευτικό κόσμο και είναι μία από τις βαριές παρακαταθήκες της πολιτικής κληρονομιάς του Ανδρέα».