Παλιές αισθησιακές φωτογραφίες από το ανομολόγητο οπλοστάσιο της Φίνος Φιλμς (φωτό)

H Finos Films, δημιούργημα ενός ευφυούς και παθιασμένου παραγωγού, που όμοιός του δεν υπήρξε ποτέ στην Ελλάδα, ήταν μια εταιρεία που στόχευσε στα τεράστια οικογενειακά κοινά, μετά τον πόλεμο.

Έχτισε συνεπώς την «γραμματική» της πάνω σε απλοϊκά και διαρκή μοτίβα που, τότε, τους απασχολούσαν όλους και συνήθως εμπριείχαν μορφές της «ταξικής πάλης»: τον έρωτα του φτωχού για την πλούσια, την αποκατάσταση της μνηστής, το γάμο, το μεροκάματο, το φιλότιμο του λαϊκού απέναντι στον αμοραλισμό του πλούσιου, τον ερχομό από το χωριό στην πόλη, την εθνική περηφάνεια για μια «αδικημένη» χώρα, τον ζεστό κλοιό της γειτονιάς απέναντι στο κάπως φοβηχτερό χτυποκάρδι μιας Αθήνας που μεγαλώνει βίαια με αντιπαροχή –και ούτω καθ’ εξής.

Το ωραίο ήταν, ότι όλη αυτή η μικροαστική γλώσσα ενδύθηκε την φαντασία μεγάλων μαστόρων –που ήξεραν πραγματικά να κρατάνε την κάμερα, να γράφουν μεγαλειώδους απλότητας διαλόγους (που συχνά γινόντουσαν παροιμιώδεις), να γράφουν τη μουσική που σφύριζαν τ΄αλάνια κι οι αστοί. Σε αυτούς οφείλεται η παράξενη διάρκεια εκείνων των ταινιών, σήμερα.

Μόνο ένα θέμα, εξ ίσου βαθύ, διαρκές και πάνδημο με τα προηγούμενα, δεν μπορούσε εκ των πραγμάτων να αγγίξει ο Φίνος: την γενετήσια ορμή, το σεξ, το γυμνό. Ειδικά εκείνη την εποχή, που η λογοκρισία εμαίνετο και η μοιχεία ήταν ποινικό αδίκημα, οτιδήποτε σεξουαλικό ενείχε την αχλή του σκανδάλου. Η υποψία ενός γυμνού στήθους μπορούσε να αφήσει άγρυπνες ολόκληρες συνοικίες ή να προκαλέσει πλήθος θιγμένων δημοσιευμάτων από τις σιγανοπαπαδιές των εντύπων.

Οπότε, το σεξ, έπρεπε να πλησιαστεί (όταν πλησιαζόταν) με τρόπο υπαινικτικό, φιλοπαίγμονα ή δήθεν τυχαίο. Γυρίστηκαν βέβαια δυό τρείς ταινίες με καταφανή αισθησιακό χαρακτήρα. Και επενδύθηκαν πολλά πάνω στο ακαταμάχητο σεξ απίλ της νεαρής Ζωής Λάσκαρη. Ακόμη και η Βουγιουκλάκη γύμνωσε τα στήθη της, μεγαλωμένη πια, και τα μπαλέτα που πάντα πλαισίωναν τα σχηματικά έπη του Δαλιανίδη λειτουργούσαν όπως ακριβώς και τα καμπαρέ της εποχής: ως κυριλέ οφθαλμολαγνεία.

Όμως, όλα αυτά, είχαν ανέκαθεν τον χαρακτήρα του συμπτωματικού στον κόσμο του Φίνου. Το σεξ, παρά την δύναμή του, ποτέ δεν μπήκε στο επίκεντρο της μυθολογίας του μεγαλύτερου Έλληνα παραγωγού, ποτέ. Κοιτάζοντας τα αρχεία της Finos Films για να βρει κανείς λίγες στιγμές που διέλαθαν του κώδικα της εποχής… η ψαριά είναι, τω όντι, απολαυστική, ακριβώς επειδή είναι σπάνια:

Δήθεν αθώα, δήθεν συμπτωματικά. “Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα και ο κοντός” (1961)

Ακόμη μια απόπειρα της Αλίκης να δημιουργήσει αθωότητα γεμάτη υποσχέσεις

H Zωή Λάσκαρη

Αμόκ

Δάκρυα για την Ηλέκτρα

Γνωρίζοντας αισθησιακές δόξες με το ξεκίνημά του ο Φαίδων Γεωργίτσης, ήταν επόμενο να διολισθήσει μετά από λίγο σε καθαρόαιμα soft-core φιλμ με την Γκοζέλα Ντάλι, και άλλους λιγότερο επιφανείς παραγωγούς .

Οι αμαρτωλοί