Συσσωρευμένα αδιέξοδα και σκληρά διλήμματα

Ολοι, σε κάποια φάση της ζωής μας, έχουμε αντιμετωπίσει το δίλημμα της τεχνητής συντήρησης στη ζωή, με μηχανήματα, ή του τερματισμού της – είτε πρόκειται για κάποιο αγαπημένο πρόσωπο είτε υποθετικά. Το ζήτημα της Ελλάδας προσομοιάζει πολύ το παραπάνω δίλημμα, έτσι όπως έχει εξελιχθεί, καθώς όπου κι αν κοιτάξεις προσκρούεις σε αδιέξοδα:

1. Το αδιέξοδο της λιτότητας: Στην περίπτωση της Ελλάδας, δεν πρόκειται για κάποια ιδεολογική διαμάχη. Εφαρμόσθηκε κατά τρόπο απόλυτο πλην κοινωνικά άδικο και το αποτέλεσμα ήταν μια άνευ προηγουμένου στα ευρωπαϊκά χρονικά ύφεση κι η εκτόξευση της – επίσημης – ανεργίας πάνω από το 25%. Το δε πρόγραμμα για το 2013 προβλέπει ακόμη περισσότερη λιτότητα – τέτοια, που εγγυάται πέραν της εξαθλίωσης και της φτώχειας, τη μη επίτευξη των στόχων για το έλλειμμα και το δημόσιο χρέος. Αναρωτιέται έτσι κανείς ποιός είναι ο στόχος της πέραν μιας προτεσταντικής αντίληψης περί τιμωρίας των αμαρτωλών.

2. Το αδιέξοδο της οικονομίας: Δυο πακέτα στήριξης και μια αναδιάρθρωση χρέους μετά, είναι φανερό – τουλάχιστον για τους Ευρωπαίους και το ΔΝΤ – ότι η Ελλάδα δε μπορεί να αποφύγει τη χρεοκοπία χωρίς περαιτέρω χρηματοδότηση. Θα ήθελα να πιστεύω ότι η δήλωση του κ. Σόιμπλε περί της ανάγκης να εγκριθεί η επόμενη δόση για την Αθήνα από το γερμανικό κοινοβούλιο υποκρύπτει κάποια περαιτέρω χρήματα – αν και υποψιάζομαι ότι λόγω γερμανικών εκλογών αυτά θα είναι μόνον όσα απαιτούνται για να συρθεί το …κάρο μερικούς μήνες και δε θα αποτελούν λύση. Κατά το κοινώς λεγόμενο, όλοι οι δανειστές θα επιδοθούν σε ένα μαγείρεμα των αριθμών, την ώρα που η πλειονότητα των Ελλήνων θα υποφέρει, για να δώσουν πραγματική λύση στο χρόνο που βολεύει αυτούς.

3. Πολιτικό αδιέξοδο: Νομίζω ότι τίποτε δεν εικονογραφεί καλύτερα το αδιέξοδο των πολιτικών κομμάτων που μετέχουν στην κυβέρνηση – για τα υπόλοιπα δε συζητώ, διότι η επιλογή εκτός Ευρώπης είναι η μόνη χειρότερη της σημερινής – από το γεγονός ότι τόσο ο πρωθυπουργός, όσο κι ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ ήταν εκτός αιθούσης κοινοβουλίου στη διάρκεια των χθεσινών κρίσιμων ψηφοφοριών. Γιατί να μην οδηγηθούν σε χάος οι κοινοβουλευτικές ομάδες? Στο κάτω – κάτω, οι ηγεσίες των τριών κυβερνητικών κομμάτων, το στελεχιακό τους δυναμικό εάν θέλετε, απαρτίζεται από τους ίδιους ανθρώπους που οδήγησαν τη χώρα στο χείλος της αβύσσου. Την κάθαρση δύσκολα μπορεί να την κάνουν οι άνθρωποι που ευθύνονται για την ανάγκη να υπάρξει….

4. Το ηθικό και ιδεολογικό αδιέξοδο: Στην κρισιμότερη μεταπολιτευτική περίοδο, το μόνο ουσιαστικά νέο στοιχείο που έχει αναδυθεί είναι η άνοδος και απήχηση ενός φασιστικού και ξενόφοβου σχηματισμού. Δεν έχει αποκτήσει δυναμική κανένα αίτημα, για παράδειγμα, αντιμετώπισης της διαφθοράς – κι ας ξέρουμε όλοι ότι είναι η κύρια υπεύθυνος της κατάντιας μας. Κι ας γνωρίζουμε ότι εάν εξέλιπε, ενδεχομένως να μη χρειαζόταν καν μιλούμε για λιτότητα, αφού κάπου 8% του ΑΕΠ θα εξοικονομούνταν – κι αυτό χωρίς να περιλαμβάνεται η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και η μαύρη οικονομία. Τότε όμως θα έπρεπε να αλλάξουμε όλοι – όχι μόνον οι πολιτικοί – κι αυτό κατά τα φαινόμενα είναι κάτι που φοβόμαστε όλοι, στο οποίο αντιστεκόμαστε όλοι. Ενίοτε δε νομίζουμε ότι η εμμονή στο παλαιό είναι κι απόδειξη αριστερής πεποίθησης – εκεί που παγκοσμίως ονομάζεται συντήρηση….

5. Το αδιέξοδο της Ευρώπης: Η περίπτωση της Ελλάδας έχει οδηγήσει την Ευρώπη σε μια πρωτοφανή στρέβλωση των αρχών της, αρχής γενομένης από την περίφημη αλληλεγγύη. Το πρώτιστο ενδιαφέρον της Ενωσης δεν είναι πλέον η στήριξη της Ελλάδας – είναι η αποφυγή των συνεπειών από μια έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Ενδεχομενως αυτό να εξηγεί και την προβληματική εργασία της περίφημης task force για την Ελλάδα, η οποία ξεκίνησε από το φιλόδοξο στόχο της παροχής τεχνογνωσίας για να καταλήξει σε ένα βόλεμα ημετέρων της Κομισιόν με παχυλούς μισθούς και σε ανάθεση έργων σε ευρωπαϊκές εταιρείες, εξόδοις ελληνικού ΚΠΣ…

[Της Ειρήνης Καρανασοπούλου από capital.gr]

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr