CITpax: «Πρέπει να βρεθεί τρόπος να προχωρήσει η παγκοσμιοποίηση εναντίον των εθνικών κρατών»!

Οι παγκοσμιοποιητές προσπαθούν με κάθε τρόπο να αλλοιώσουν τα έθνη και για να το καταφέρουν αυτό πρέπει να ξεγελάσουν τους λαούς.

Αυτό το καλοκαίρι, το Ισραήλ πέρασε έναν αμφιλεγόμενο νέο «νόμο» που προβλέπει ότι «η σωστή εθνική αυτοδιάθεση» είναι «μοναδική για τον εβραϊκό λαό» και καθιέρωσε την εβραϊκή ως επίσημη γλώσσα του Ισραήλ, υποβαθμίζοντας την αραβική γλώσσα σε “ειδική κατάσταση”.

Αλλά η προσπάθεια να επιβληθεί μια ομοιογενής ταυτότητα σε μια ποικιλόμορφη κοινωνία δεν είναι καθόλου μοναδική στο Ισραήλ.
Αντιθέτως, συναντάται σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο – και δεν αποτελεί καλό σημείο για την ειρήνη, αναφέρει ο Shlomo Ben-Ami, πρώην Υπουργός Εξωτερικών του Ισραήλ και αντιπρόεδρος του Toledo International Center for Peace (CITpax).

Τις τελευταίες δεκαετίες ταχείας παγκοσμιοποίησης, ο εθνικισμός δεν εξαλείφθηκε ποτέ πραγματικά, ενώ τώρα έχει λάβει θέση στην ελπίδα μεγαλύτερης οικονομικής ευημερίας.

Ωστόσο, η πρόσφατη αντίδραση κατά της παγκοσμιοποίησης – η οποία προκλήθηκε όχι μόνο από την οικονομική ανασφάλεια και την ανισότητα, αλλά και από τους φόβους για κοινωνική και δημογραφική αλλαγή – επέφερε μια αναζωπύρωση του παλιομοδίτικου εθνικισμού.

Αυτή η τάση αντανακλάται και ενισχύεται από αυτό που ορισμένοι εμπειρογνώμονες αποκαλούν «έκρηξη μνήμης» ή «πυρετός αναμνήσεων»: ο πολλαπλασιασμός μουσείων, μνημείων, χώρων πολιτιστικής κληρονομιάς και άλλων χαρακτηριστικών του δημόσιου χώρου που τονίζουν τους δεσμούς με την τοπική ταυτότητα και ιστορία.

Αντί να γιορτάζουμε την ποικιλομορφία, οι άνθρωποι είναι ολοένα και πιο πρόθυμοι να αγκαλιάσουν μια ιδιαίτερη και αποκλειστική ταυτότητα.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι λευκοί άνθρωποι βλέπουν όλο και περισσότερο την προοπτική ότι θα γίνουν μια μειοψηφία – ένα ορόσημο που αναμένεται να επιτευχθεί το 2045 – ως μια υπαρξιακή απειλή και συχνά ενεργούν σαν να είναι μια μειονεκτούσα ομάδα.

Ο Αμερικανός πρόεδρος Donald Trump και το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα επικεντρώνονται σε τέτοια εθνικιστικά συναισθήματα για να κερδίσουν την υποστήριξη των λευκών ψηφοφόρων.

Μάλιστα, προωθούν σε υπερβολικές εκκαθαρίσεις των “ανενεργών” ψηφοφόρων και στο κλείσιμο των εκλογικών κέντρων, προκειμένου να δυσκολευτεί η ψήφος των μειονοτήτων.
Εν τω μεταξύ, η στήριξη για τις φωτισμένες αξίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει διαβρωθεί.

Τώρα, κάπως ειρωνικά, δημιουργήθηκε μια μεγάλη συμμαχία δεξιών εθνικιστικών κομμάτων για να βελτιώσουν τις πιθανότητές τους στις εκλογές του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου του Μαΐου του 2019.

Τέτοιες δυνάμεις κινούνται υπέρ της «πολιτικής της ταυτότητας» (μιλώντας κυρίως σε λευκά πλήθη που επιμένουν ότι είναι οι πραγματικοί εκπρόσωποι του έθνους τους).
Αυτή η ρητορική έχει κερδίσει τη συμπάθεια μερικών διανοούμενων τόσο αριστερά όσο και δεξιά.

Άλλωστε, η πολυπολιτισμικότητα και η διεθνής συνεργασία, με υποστηρικτικές συγγραφείς όπως ο Mark Lilla και ο Francis Fukuyama, αποδείχθηκε μια φαντασία των φιλελεύθερων ελίτ.

Ομοίως, ο βρετανός φιλόσοφος John Gray, ο οποίος έχει από καιρό λεηλατήσει τον υπερ-φιλελευθερισμό, προσπάθησε να μετατρέψει την ψηφοφορία Brexit – μια ξεκάθαρη έκρηξη του εθνικισμού και της ξενοφοβίας – σε οδηγό του.

Σύμφωνα με τον Gray, προωθώντας μια “διακρατική κυβέρνηση” που οι περισσότεροι Ευρωπαίοι δεν θέλησαν, η ΕΕ ήταν υπεύθυνη για την άνοδο των χειρότερων εθνικιστών.
Το να εναντιώνεται κάποιος στο Brexit, επιμένει, είναι σα να θέλει την αποκατάσταση του “σκοτεινού ευρωπαϊκού παρελθόντος”.
Οι αντιτρομοκρατικοί νόμοι του πρώην βρετανού πρωθυπουργού Tony Blair, που θεσπίστηκαν μετά τις βομβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας που έλαβαν χώρα το 2005 στο Λονδίνο, έκαναν τον πρώτο δυτικό ηγέτη να αποκηρύξει τον λεγόμενο υπερ-φιλελευθερισμό.

Σήμερα, αυτή η αποκήρυξη βρίσκει πρόσφορο έδαφος σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο, από τη διοίκηση του Trump και τον «αντιφιλελευθερισμό» του Ούγγρου πρωθυπουργού Viktor Orbán, έως τον de facto Πολωνό ηγέτη Jarosław Kaczyński και την λαϊκή κυβέρνηση συνασπισμού της Ιταλίας.
Η μεταπολεμική ευρωπαϊκή ολοκλήρωση απέτυχε να αναζωογονήσει το πολυ-εθνοτικό όνειρο της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης.
Αντ ‘αυτού, τα φαντάσματα της ξενοφοβίας και του υπερεθνισμού έχουν αναβιώσει, ειδικά στη Γερμανία, ενισχύοντας την ακροδεξιά Alternative für Deutschland, η οποία απορρίπτει τις μεταπολεμικές επιδιώξεις της Γερμανίας.

Επομένως, η φωτισμένη πολιτική των προσφύγων της Angela Merkel μπορεί να αποδειχθεί η τελευταία εκδήλωση της γερμανικής πολιτικής ενοχής.
Ομοίως, στην Αυστρία – η οποία, βεβαίως, δεν αναγνώρισε ποτέ την ενοχή της – ο άκρως δεξιός συνασπισμός καγκελάριου Sebastian Kurz είναι έτοιμος να τερματίσει την πολιτική της ΕΕ για την «εξάλειψη της ταυτότητας».

Η Δυτική Ευρώπη έπρεπε να είναι ελεύθερη από εθνικιστικά φρονήματα.

Τα σύγχρονα έθνη-κράτη διαμορφώθηκαν κατά μήκος πολιτικών, όχι εθνοτικών κριτηρίων, και το έθνος ορίστηκε ως κοινότητα πολιτών.
Η φυλή, το χρώμα και το φύλο δεν υποτίθεται ότι αποτελούν εμπόδια στην πλήρη και ισότιμη συμμετοχή των πολιτών.
Επιπλέον, η Δυτική Ευρώπη είναι σε μεγάλο βαθμό κοσμική, ενώ μεγάλο μέρος της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης (για να μην αναφέρουμε τις ΗΠΑ) είναι πιο πιθανό να συνδέσει την ταυτότητά της με μια ηθική τάξη βασισμένη στη θρησκεία.

Με δεδομένους αυτούς τους παράγοντες, στη Δυτική Ευρώπη, η άνοδος του ριζοσπαστικού εθνοτικού εθνικισμού ως απάντηση στους φόβους της τρομοκρατίας και της μαζικής μετανάστευσης αποτελεί μια θεμελιωδώς μεταμορφωτική κρίση.

Αυτό ισχύει ακόμη περισσότερο στις παραδοσιακές ηθικές υπερδυνάμεις της Βόρειας Ευρώπης.

Η άνοδος του ακροδεξιού Λαϊκού Κόμματος της Δανίας και των Δημοκρατικών της Σουηδίας, με τις ρίζες τους στον σουηδικό φασισμό και τη νοσταλγία τους για τη μυθική λευκή Σουηδία της δεκαετίας του 1950, ισοδυναμεί με καταστροφικό πλήγμα στο πιο τέλειο μοντέλο της κοινωνικής δημοκρατίας.

Το κράτος κοινωνικής πρόνοιας, ισχυρίζονται οι εθνικιστές, δεν μπορεί να υποκαταστήσει την εθνική ταυτότητα.
Μια πρόσφατη μελέτη που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Democratization δείχνει ότι το συνολικό επίπεδο της φιλελεύθερης δημοκρατίας παγκοσμίως ταιριάζει τώρα με εκείνο που καταγράφηκε λίγο μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991.

Έχει υπάρξει μια «δημοκρατική ύφεση» όπως το ονομάζει ο Fukuyama, στις πιο δημοκρατικές περιοχές του κόσμου: τη Δυτική Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική, τη Λατινική Αμερική και την Καραϊβική και την Ανατολική Ευρώπη.

Δεδομένης της σημασίας αυτών των περιφερειών για την προάσπιση της φιλελεύθερης παγκόσμιας τάξης, η άνοδος του (λευκού) εθνοτικού εθνικισμού έχει δυνητικά σοβαρές συνέπειες.

Εκτός αν αυτές οι χώρες σχεδιάσουν ένα νέο τρόπο για να εξισορροπήσουν τις φιλελεύθερες δημοκρατικές αξίες και την επιθυμία των ανθρώπων για μια αίσθηση ότι ανήκουν κάπου.

Διαφορετικά θα ανοίξουν ένα νέο δρόμο προς την καταστροφή, καταλήγει ο Shlomo Ben-Ami.