Οι… φτωχοί Γερμανοί και η εξαπάτηση

Αν οι κλασικοί οικονομολόγοι μιλούσαν κάποτε για πολιτική οικονομία, είναι γιατί το οικονομικό γίγνεσθαι δεν είναι άμοιρο της πολιτικής. Και όποιος νομίζει πως οι τεχνοκρατικές και φαινομενικά αντικειμενικές αναλύσεις δεν υπηρετούν πολιτικά συμφέροντα, δεν έχει παρά να συλλογιστεί τι εξυπηρέτησε η πρόσφατη ανακάλυψη πως οι Γερμανοί είναι οι φτωχότεροι σε πλούτο στην Ευρώπη και, άρα, δεν μπορούν να χρηματοδοτούν τους πλουσιότερους Ελληνες, Κυπρίους και λοιπούς Νοτιοευρωπαίους.

Γιατί μπορεί η γερμανική Βουλή να ψήφισε τελικά τη βοήθεια των 10 δισ. προς την Κύπρο, όμως φρόντισε προηγουμένως να περάσει το «έκτακτο» μέτρο του κουρέματος των καταθέσεων άνω των 100.000 ευρώ (φορτώνοντας στους Κυπρίους τα πρόσθετα 6 δισ. που απαιτεί το οριστικό πρόγραμμα διάσωσης των 23 δισ.), το οποίο και αποτελεί το «εφεδρικό όπλο» μελλοντικών διασώσεων της ευρωπαϊκής περιφέρειας…

Και βασικό επιχείρημα για τη θέσπιση του μέτρου με αφετηρία την Κύπρο ήταν το ότι δεν μπορούν οι φτωχότεροι Γερμανοί φορολογούμενοι να επωμίζονται το βάρος της διάσωσης των κατά 5 φορές πλουσιότερων Κυπρίων!

Το επιχείρημα αυτό πρόσφερε πρόσφατη μελέτη της ΕΚΤ, που έδειχνε πως ο διάμεσος Γερμανός (δηλαδή ο πεντηκοστός σε μία σειρά πληθυσμού 100 ατόμων) είναι φτωχότερος από τους κατοίκους 14 άλλων χωρών-μελών, μεταξύ των οποίων και των Ελλήνων, οι οποίοι εμφανίζονταν επίσης να είναι δύο φορές πλουσιότεροι των Γερμανών!

Το επιχείρημα έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία και προκάλεσε στους μεν Ευρωπαίους απορία, στους δε Γερμανούς οργή και αγανάκτηση, με τις πρώτες δημοσκοπήσεις να ανεβάζουν σε 3% την απήχηση του νέου αντι-ευρωπαϊκού κόμματος.

Κι ενώ, βεβαίως, είναι σωστό πως στη Γερμανία το ποσοστό ιδιοκατοίκησης είναι το χαμηλότερο στην Ευρώπη, με συνέπεια να επηρεάζει αρνητικά το μέγεθος του πλούτου των Γερμανών, η σύγκριση και το συμπέρασμα από αυτήν είναι εσφαλμένα για τρεις τουλάχιστον λόγους.

Ένας λόγος είναι πως τα στοιχεία που χρησιμοποιεί είναι του 2010, όταν οι τιμές των κατοικιών στη νότια Ευρώπη κινούνταν ακόμη σε υψίπεδα φούσκας, κάτι που δεν ισχύει τρία χρόνια μετά.

Ένας δεύτερος λόγος είναι πως ο πλούτος που απολαμβάνει ο πολίτης δεν είναι μόνον ο ατομικός, αλλά και ο συλλογικός εθνικός πλούτος (δρόμοι, πάρκα, νοσοκομεία, σχολεία, δημόσια διοίκηση κ.λπ.), που στην προκειμένη περίπτωση δεν λογαριάζεται. Όπως επίσης δεν λογαριάζεται η φορολογική επιβάρυνση που υφίστανται, π.χ., οι Έλληνες εξαιτίας του βάρους του υψηλότερου δημόσιου χρέους (υπερδιπλάσιου αναλογικά με το γερμανικό) και της διαχείρισής του από την τρόικα…

Ο σημαντικότερος όμως λόγος είναι ότι δεν λαμβάνεται υπόψη ο μέσος όρος του πλούτου όλων των Γερμανών, αλλά συγκρίνεται ο διάμεσος. Με κριτήριο το μέσο όρο, οι Γερμανοί είναι 25% πλουσιότεροι των Ελλήνων και αν συνυπολογίσουμε και τις άλλες δύο παραμέτρους, τότε πρέπει να είναι πολύ περισσότερο.

[Του Κώστα Καλλωνιάτη από την Ελευθεροτυπία]

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr