Η ιδέα του Πολέμου και της Ειρήνης

Η ιδέα του Πολέμου και της Ειρήνης δίνουν έμφαση στον ίδιο τους τον εαυτό και δεν αποτελούν μία έκφραση μίας άλλης πραγματικότητας, ως εξωτερικής και εσωτερικής αναγκαιότητας της κοινωνίας, του Κράτους, του έθνους, ερχόμενες (οι δύο αυτές ιδέες) σε αντίθεση με τον ίδιο τους τον εαυτό.

Η κυριαρχία, ο ιδεαλισμός του κράτους, ως προσώπου, ως «υποκειμένου», υπάρχει φυσικά, ως πλειονότητα προσώπων, ως πλειονότητα υποκειμένων. Η ατομικότητα δεν είναι παρά το φυσικό στοιχείο της ενότητας της, το φυσικό κατηγορούμενο του κράτους.

Η αντίθεση Πολέμου και Ειρήνης δίνει μία κινητικότητα, μία κίνηση και στη συνέχεια η άρνηση της άρνησης δίνει μία άλλη σύνθεση.

Η άρνηση του Πολέμου μας οδηγεί στην Ειρήνη και η άρνηση της Ειρήνης στον Πόλεμο. H κριτική του Πολέμου και της Ειρήνης δεν μπορεί να είναι μόνο ιδεαλιστική και θεολογική να στηρίζεται δηλαδή μόνο και μόνο στη συνείδηση, αφού το περιεχόμενό τους δεν τίθεται μόνο από την ίδια τη συνείδηση και πολλές φορές το περιεχόμενό τους δεν μένει υποταγμένο στη συνείδηση αλλά την υποτάσσει.

Η κριτική του Πολέμου και της Ειρήνης είναι ο απαραίτητος όρος κάθε κριτικής, αφού και στις δύο αυτές καταστάσεις ο άνθρωπος βρίσκει τη δική του αντανάκλαση και την αίσθηση που έχει για τον εαυτό του. Ιστορικά έχουμε παλινόρθωση της Ειρήνης, όταν οι λαοί τολμούν να επαναστατήσουν για την ελευθερία τους.

Η θεωρία της Ειρήνης έχει την ικανότητα και τη δυνατότητα να κυριεύσει τον άνθρωπο, αν είναι ριζοσπαστική και αντιτάσσεται απευθείας στην κάθε μορφή βίας. Από ιστορική άποψη, η θεωρητική ειρηνιστική χειραφέτηση αποκτάει μία σημασία ειδικά πρακτική και αυτό γιατί το επαναστατικό παρελθόν της Ειρήνης συγχέεται με τη μεταρρύθμιση, με την Ασφάλεια.

Αυτό που είναι ουτοπικός στόχος- ονείρωξη για την Ειρήνη, δεν είναι η ριζική επανάσταση αλλά η μερική επανάσταση που διατηρεί τους πυλώνες του Πολέμου. Η Ειρήνη για να αναγνωριστεί ως μία και μόνη κατάσταση – τάξη πραγμάτων, ως δεδομένο του Κόσμου, πρέπει ο Πόλεμος να αντιπροσωπεύει το φανερό έγκλημα της ανθρωπότητας, σε τρόπο που η απελευθέρωση απ’ αυτή την τάξη πραγμάτων- πόλεμο, να είναι η οικουμενική απελευθέρωση όλων.

Για να είναι μία και μόνη τάξη πραγμάτων η Ειρήνη, η μόνη τάξη της απελευθέρωσης, πρέπει ως αντίθετο μέρος, η τάξη πραγμάτων του Πολέμου να είναι ανοιχτά η τάξη της υποδούλωσης.

Η Ειρήνη είναι ολικά ο άνθρωπος δεν μπορεί να επανακτήσει τον εαυτό της χωρίς την ολική επανάσταση του ανθρώπου, χωρίς τη διάλυση της παρούσας τάξης του Κόσμου, γιατί η Ειρήνη είναι η ίδια και ως ίδια η πραγματική διάλυση της τάξης του Κόσμου.

Η Ειρήνη απαιτεί την κατάργηση της Εξουσίας και υψώνει ως αρχή της κοινωνίας την εγκατάλειψη των αρνητικών αποτελεσμάτων, την εγκατάλειψη της βίας. Η Ειρήνη δεν μπορεί να συντρίψει καμία μορφή βίας, αν δεν συντρίψει όλες τις μορφές βίας.

Αλλά η Ειρήνη πέραν των άλλων είναι μαχόμενη, πρέπει να μάχεται. Η Μάχη για την Ειρήνη, δηλαδή, η δυνατότητα της μάχης, είναι η εγγύηση εναντίον της ήττας. Ο Πόλεμος και η Ειρήνη ως «γενικές υποθέσεις» πρέπει να παρασταθούν μέσα στο Κράτος, ως υπόθεση «πραγματική», δηλαδή ως «εμπειρική γενική υπόθεση» και ως ενότητες, πρέπει τουλάχιστον να είναι παρούσες ως «ύπαρξη».

*Ο Παύλος Χρήστου είναι Γενικός Γραμματέας του Ελληνορωσικού Συνδέσμου.