Το τέλος της νεοελληνικής κοινωνίας

Η 12η Οκτωβρίου είναι σημαντική ημέρα για την ιστορία μας κι ας μην την εορτάζουμε. Στις 12 Οκτωβρίου του 1944 η Αθήνα γέμισε από Έλληνες που πανηγύριζαν για την απελευθέρωση μετά από 1.264 ημέρες γερμανικής κατοχής. Η Ελλάδα ήταν διαφορετική τότε…

Προς Θεού, μην πέσουμε στην παγίδα της εξιδανίκευσης του παρελθόντος, αλλού πάει το πράγμα σε αυτό το κείμενο. Προσπάθησα να μπω στο μυαλό των ανθρώπων που ξεχύθηκαν στους δρόμους με τις ελληνικές σημαίες (την ώρα που το ΕΑΜ καταλάμβανε κτήρια) για να καταλάβω με πόση χαρά έβλεπαν το μέλλον τους. Εντάξει, η κατάσταση την επόμενη πενταετία θα γινόταν ακόμα χειρότερη με τον εθνοκτόνο εμφύλιο ωστόσο αυτό είναι μια άλλη υπόθεση.

Οι άνθρωποι αυτοί είχαν περάσει δύσκολα και θα περνούσαν ακόμα πιο δύσκολα, ωστόσο παρά τις κακουχίες, τις αδελφοκτονίες και την καταστροφή της χώρας από τους Γερμανούς, όλοι σκέφτονταν κάτι: Πως η Ελλάδα θα τα καταφέρει γιατί οι Έλληνες δεν το βάζουν κάτω. Τι γίνεται λοιπόν όταν πας να κάνεις την ίδια σκέψη σήμερα, αλλά αδυνατείς γιατί συνειδητοποιείς πως οι Έλληνες είναι ολοένα και λιγότεροι;

Κοιτώντας πίσω στον χρόνο και τα στοιχεία, βλέπουμε πως στην απογραφή του 1941, η Ελλάδα είχε πληθυσμό 7.344.860 πολίτες. Δέκα χρόνια μετά το Έπος του ’40, την Κατοχή, τον λιμό, την πείνα και τον Εμφύλιο, η Ελλάδα στην απογραφή του 1951 μετρούσε 7.632.801 άτομα. Σήμερα μετά από μία δεκαετία στην οποία ζήσαμε την βιαιότερη μεταβολή στην ζωή μας εν καιρώ ειρήνης, η Ελλάδα μετρά 500.000 λιγότερους Έλληνες από το 2010.

Θα πει κανείς πως η υπογεννητικότητα δεν είναι ένα ελληνικό ζήτημα μιας και το μεγαλύτερο μέρος των δυτικών κοινωνιών εμφανίζει ρυθμούς γεννητικότητας παρόμοιους με τους δικούς μας. Η Ελλάδα ωστόσο αποτελεί εντελώς διαφορετική περίπτωση από την Γαλλία ή την Γερμανία…

Οι Έλληνες είμαστε αυτήν την στιγμή ο 6ος πιο γερασμένος λαός στον πλανήτη και βαίνουμε μειούμενοι αφού στην ΚΑΛΥΤΕΡΗ περίπτωση το 2050 θα είμαστε περίπου 8 εκατομμύρια, όσοι δηλαδή και το 1950… Την ίδια ώρα οι Τούρκοι που το 1960 ήταν 28 εκατομμύρια, το 2050 θα έχουν ξεπεράσει τα 100! Και για όσους πιστεύουν πως το 2050 είναι ένα μακρινό μέλλον, θυμίζουμε πως το 2050 είναι πιο κοντά σε εμάς από το 1985…

Θλίψη με τις χρονολογίες; Η θλίψη πρέπει να μας πιάνει για την Ελλάδα που θα ζήσουμε, καθώς όσο και να παλεύουμε να βγάλουμε δημοσιονομικά νούμερα ενός κράτους βιώσιμου, με τις αναλογίες που διαμορφώνει ο πληθυσμός μας δεν υπάρχει ελπίδα καμιά. Για να μην πιάσουμε το ζήτημα πως όσο λιγότεροι είμαστε, τόσο λιγότερο πολιτισμό παράγουμε, τόσο λιγότερη καινοτομία και γίνεται ακόμα πιο δύσκολο να προσαρμοστούμε στις συνθήκες που διαμορφώνονται παγκοσμίως.

Αλλά η ιστορία κάνει κύκλους και αυτήν την στιγμή το… τραινάκι είναι στην κατηφόρα και το μείζον ζήτημα δεν είναι να πανικοβληθούμε, αλλά να κοιτάξουμε τα πράγματα κατάματα και να αποδεχθούμε την μοίρα μας, διατηρώντας την τεράστια γεωπολιτική θέση που έχουμε και την ένδοξη ιστορία μας. Αλλά μέχρι εκεί…

Η Ελλάδα τις επόμενες δεκαετίες δεν θα έχει κανένα «μεγαλείο», αφού θα είναι μία βαλκανική χώρα σε παρακμή που θα παλεύει να αναπτυχθεί αλλά οι αδυναμίες της θα είναι περισσότερες από τις δυνατότητές της!

*Ο Γιώργος Μιχαηλίδης είναι διευθυντής στο EleftherosTypos.gr