Άμεση κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου

Οι νόμοι θεσπίζονται για να εξυπηρετούν ανάγκες της κοινωνίας μία συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Η κοινωνία, όμως, είναι ζωντανός οργανισμός, οι ανάγκες της μεταβάλλονται και οι νόμοι που την διέπουν χρειάζονται επικαιροποίηση ή και κατάργηση σε ορισμένες περιπτώσεις.

Σε αυτήν την κατηγορία εμπίπτει και ο νόμος για το άσυλο στα πανεπιστήμια ο οποίος ας μην κοροϊδευόμαστε πρέπει να καταργηθεί γιατί δεν προστατεύει τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας, αλλά τα βιάζει. Ας κάνουμε ένα πολύ μικρό ταξίδι στον χρόνο.

Ο συγγραφέας Κώστας Γεωργουσόπουλος, έγραφε στην εφημερίδα Τα Νέα στις 19 Δεκεμβρίου του 2009 πώς ξεκίνησε η ιδέα του ασύλου στον ευρωπαϊκό χώρο: «Όταν ιδρύθηκαν τα πρώτα πανεπιστήμια στην Ευρώπη και άρχισε η έρευνα να θεωρείται από το Βατικανό εχθρός της πίστης, τα πανεπιστήμια κήρυξαν τους χώρους τους άσυλα, ώστε να προστατεύσουν την ελεύθερη διακίνηση ιδεών, την απρόσκοπτη έρευνα, τις νέες ιδέες και τις τολμηρές νέες αξίες ζωής που οδήγησαν στην Αναγέννηση και στον Διαφωτισμό και εν συνεχεία στην Αστική Επανάσταση στη Γαλλία».

Στην Ελλάδα βλέπουμε το πανεπιστημιακό άσυλο να καθιερώνεται νομοθετικά για πρώτη φορά οκτώ χρόνια μετά την κατάρρευση της δικτατορίας των συνταγματαρχών, με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, οπότε και τίθεται σε ισχύ ο Ν. 1268/1982. Τότε λοιπόν το πνεύμα του νόμου ήταν η προστασία των ιδεών, την ελευθερίας της έκφρασης και της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από την κρατική και κάθε είδους καταστολή που στόχο έχει να πλήξει το δημοκρατικό πολίτευμα. Το πνεύμα αυτό… εξατμίστηκε.

Εδώ και πάνω από δύο δεκαετίες τα Πανεπιστήμια στην Ελλάδα έχουν γίνει χώροι βίας και ανομίας. Ναρκωτικά, πορνεία, δολοφονίες, παράνομες ανταλλαγές, προσβολή εθνικών συμβόλων, παρεμπόδιση διδασκαλίας, προπηλακίσεις, χτίσιμο καθηγητών, παρεμπόριο, λαθρεμπόριο, βίαιες επιθέσεις εναντίον φοιτητών και φοιτητικών οργανώσεων και η λίστα μπορεί να συνεχιστεί για πολύ ακόμα…

Πώς προστατεύεται η Δημοκρατία όταν όλα τα παραπάνω είναι καθημερινό φαινόμενο; Πώς προστατεύεται η Δημοκρατία όταν φοιτητές κάνουν κατάληψη σε πανεπιστημιακούς χώρους για να κάνουν διαλέξεις για τους δολοφόνους της 17 Νοέμβρη; Πώς προστατεύεται η Δημοκρατία, όταν οι ίδιοι οι καθηγητές τέλος πάντων αδυνατούν να κάνουν την δουλειά τους και να εκφράσουν τις απόψεις τους; Δεν προστατεύεται.

Το «παραθυράκι» σύμφωνα με το οποίο οι πρυτανικές αρχές θα μπορούν να ζητήσουν την επέμβαση της Αστυνομίας δεν λειτούργησε ούτε αυτό, καθώς οι ίδιοι οι καθηγητές εν τέλει φοβούνταν για την σωματική τους ακεραιότητα.

Έχουμε και λέμε λοιπόν, ο νόμος για το άσυλο, έχει βιαστεί και μαζί έχουν βιαστεί και τα ελληνικά πανεπιστήμια τόσο στην εμφάνιση όσο και στην ουσία. Η μήτρα της Δημοκρατίας μας δεν λειτουργεί, βλέπει Ρουβίκωνες να καταλαμβάνουν χώρους τους και αδυνατεί να χρησιμοποιήσει τους χώρους που προορίζονται για την διδασκαλία και την εμβάθυνση της Δημοκρατίας.

Μόνη λύση η κατάργηση του ασύλου γιατί, όσο κι αν κάποιοι αρνούνται να ωριμάσουν, έτσι θα προστατευθεί πλέον η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών. Η δημόσια καταστολή δεν υπάρχει, αυτό που υπάρχει είναι γκρουπούσκουλα που λυμαίνονται τους δημοσίους χώρους, επιτίθενται και καταστρέφουν πανεπιστήμια και επιζητούν αίμα αστυνομικών.

Είναι θέμα Δημοκρατίας να αισθάνονται ασφαλείς οι πολίτες εντός και εκτός Πανεπιστημίων.

*Ο Γιῶργος Μιχαηλίδης είναι διευθυντής στο EleftherosTypos.gr