Όμηρος της Χαμάς περιγράφει για πρώτη φορά την αιχμαλωσία στα κλουβιά – «Ήταν βρώμικα, ζεστά, υγρά» (βίντεο)

Η Έμιλι κάλεσε τον Πρόεδρο των ΗΠΑ καθώς και τον Ισραηλινό πρωθυπουργό, «να κάνουν ό,τι είναι δυνατόν για να φέρουν τον Γκάλι και τον Ζίβι πίσω στο σπίτι».

«Μου σώσατε τη ζωή, τώρα πρέπει να κάνετε το ίδιο για τους τελευταίους 50 ομήρους. Μόνο τότε θα μπορέσουμε να αρχίσουμε να θεραπευόμαστε».

Η Έμιλι απολάμβανε μια «95% τέλεια» παιδική ηλικία στο κιμπούτς Κφαάρ Άζα, αν και υπέφερε το «5% κόλαση» από τις ρουκέτες και τις απειλές από τη Γάζα, όπως λέει.

Η μητέρα της, Μάντι, δίδασκε στο νηπιαγωγείο και ο πατέρας της, Αβιχάι, ήταν προπονητής ποδοσφαίρου, μαζί με τα τρία μεγαλύτερα αδέλφια της, τον Σον, 32 ετών, τον Τομ, 35 ετών, και τον Μπεν, 38 ετών. Περήφανη για τις αγγλικές της ρίζες και «κολλημένη» με το ποδόσφαιρο, υποστηρίζει τη Μακάμπι Τελ Αβίβ και την Τότεναμ Χότσπερ.

Τότε υπήρχαν και οι «άλλοι» αδελφοί της, ο Γκάλι και ο Ζιβ. Η ζωή στο κιμπούτς σήμαινε ότι σπάνια χωρίζονταν από την πρώτη μέρα που συναντήθηκαν στο νηπιαγωγείο. «Ήμασταν πάντα μαζί», είπε. «Τους αγαπώ και τους δύο και μου λείπουν», λέει.

Στις 6 Οκτωβρίου 2023, η Έμιλι διοργάνωσε μπάρμπεκιου για τους φίλους της, στο οποίο παρευρέθηκαν και τα δίδυμα. Λίγες ώρες αργότερα, στις 6.30 το πρωί, άρχισαν οι ρουκέτες και σύντομα έγινε φανερό μέλη της Χαμάς είχαν εισβάλει στο κιμπούτς.

Η Έμιλι, μόνη στο σπίτι, ήταν τρομοκρατημένη. «Έστειλα ένα μήνυμα στον Γκάλι: “Δεν είμαι καλά”. Δεν μπορούσα να κουνηθώ, γιατί το σώμα μου είχε παγώσει. Έτρεμα, ήταν τρελό», θυμάται.

Η φιλία τους ήταν τόσο δυνατή που ο Γκάλι ρίσκαρε τη ζωή του για να τρέξει να την βρει. Τρεις ώρες αργότερα άκουσαν αραβικά και τότε ένα παράθυρο έσπασε. Η Έμιλι θυμάται πως σε δευτερόλεπτα 10 μέλη της Χαμάς μπήκαν στο δωμάτιο, όπου ήταν ξαπλωμένη και είχε στην αγκαλιά της τον σκύλο της και τον Γκάλι.

«Αγκάλιασα τον Γκάλι και τα πρόσωπά μας ήταν πάνω στο μαξιλάρι», είπε η Έμιλι. «Τότε πυροβόλησαν το αριστερό μου χέρι», συμπλήρωσε. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα πυροβόλησαν τον σκύλο και τα σκάγια την τραυμάτισαν στο δεξί της πόδι.

Στη συνέχεια τους έσυραν και τους έβαλαν να καθίσουν σε έναν καναπέ, ενώ προσπαθούσαν να βρουν αυτοκίνητο για να τους μεταφέρουν στη Γάζα. «Απλά καθόμουν εκεί και έλεγα: “Θεέ μου, τι μας κάνουν;”».

Είδε τον Ζιβ να βγαίνει από το διαμέρισμά του με δεμένα τα μάτια. Το κιμπούτς είχε «γίνει κόλαση». «Υπήρχε φωτιά παντού, οι πόρτες ήταν ανοιχτές, όλοι ήταν νεκροί», λέει.

«Είδαμε RPG. Είδαμε υποπολυβόλα. Ήταν τόσο χαρούμενοι με αυτό που έκαναν», λέει και θυμάται πως αιμορραγούσε και ήταν σε κατάσταση σοκ όταν μέλος της Χαμάς της είπε ότι θα την πήγαινε στο νοσοκομείο.

«Κατάλαβα ότι δεν θα ήταν ισραηλινό νοσοκομείο, οπότε τους είπα: “Όχι, όχι, όχι, πυροβολήστε με!”. Δεν ήθελα να με απαγάγουν, προτιμούσα να πεθάνω. Πήρα το όπλο του, το έβαλα στο κεφάλι μου και είπα: “Πυροβόλησέ με! Πυροβόλησέ με!”»

«Τότε κάποιος έβαλε το όπλο του στο κεφάλι του Γκάλι, οπότε αμέσως είπα: “Όχι, όχι, μην τον σκοτώσετε”», αναφέρει.

Κατά την άφιξή τους στη Γάζα, ο Γκάλι χωρίστηκε από τους άλλους. Από τότε δεν τον έχει ξαναδεί.

Ενώ η Έμιλι και ο Ζιβ κρατούνταν μαζί, μέσα σε λίγα λεπτά η Έμιλι μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο Αλ-Σίφα, αφού την ενημέρωσαν ότι ζωντανή είχε μεγαλύτερη αξία από ό,τι νεκρή. Βρισκόταν σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου, περιτριγυρισμένη από 15 οπλισμένους με Καλάσνικοφ, όταν ένας ψηλός γιατρός με γυαλιά μπήκε στο δωμάτιο και χαμογελώντας απευθύνθηκε στην Έμιλι: «Γεια σου, είμαι ο Δρ Χάμας».

Ο Δρ Χάμας της ακρωτηρίασε τα τραυματισμένα δάχτυλα υπό γενική αναισθησία και στη συνέχεια έραψε τα νεύρα στο χέρι της. Δεν θα μάθει ποτέ αν το έκανε σκόπιμα ή από ανικανότητα. Το αποτέλεσμα ήταν να την αφήσει με αφόρητους πόνους.

Επιστρέφοντας στον Ζιβ και τους άλλους ομήρους στο σπίτι ενός μέλους της Χαμάς, της συζύγου του και των έξι παιδιών τους – μεταξύ των οποίων και ένα 14χρονο που κρατούσε όπλο, λέει οι εβδομάδες που ακολούθησαν ήταν κόλαση. Η Έμιλι λέει ότι είχε μόνο τα ρούχα που φορούσε όταν την απήγαγαν και της επέτρεψαν να κάνει ντους μόνο μία φορά.

Η παραμονή τους σε αυτό το σπίτι τελείωσε όταν χτυπήθηκε από βόμβα και καταστράφηκε ολοσχερώς: «Νόμιζα ότι ήμουν στον παράδεισο. Είδα μια μεγάλη φωτιά και μετά δεν έβλεπα τίποτα. Όλα ήταν σκόνη».

Αλλά τουλάχιστον αυτή και ο Ζιβ ήταν ακόμα μαζί. Μετά από 40 ημέρες αιχμαλωσίας, ένας διοικητής της είπε ότι θα γυρνούσε στο σπίτι της, αλλά ότι τα αγόρια και τα κορίτσια θα χωρίζονταν. Ήταν η τελευταία φορά που είδε τον Ζιβ: «Τον αγκάλιασα και του είπα: “Ζιβί, να προσέχεις” και μετά τον πήραν».

Την διέταξαν να καλύψει τα ρούχα της και ενώ τη μετέφεραν άκουσε ήχους μαχητικών και drones. Την οδήγησαν στην είσοδο ενός τούνελ και η ίδια θυμάται την πρώτη της εντύπωση για το υπόγειο δίκτυο της Χαμάς: «Είναι σαν πόλη. Μπήκα μέσα και είπα: “Θεέ μου, είναι τεράστιο!”».

Περνώντας από στενά περάσματα υπό το φως των φακών, η Έμιλι έφτασε σε ένα ξέφωτο και είδε κάτι ανατριχιαστικό: «Υπήρχε ένα κλουβί, ένα πολύ μικρό κλουβί και μέσα στο κλουβί καθόταν πέντε κορίτσια».

Τότε, καθώς πλησίαζε τα κάγκελα, μια γνωστή φωνή φώναξε: «Δύο δάχτυλα;».

Μεταξύ της ομάδας, στην οποία περιλαμβανόταν και ένα οκτάχρονο κορίτσι, βρισκόταν η 24χρονη Ρόμι Γκόνεν, η οποία είχε πυροβοληθεί στο δεξί χέρι όταν απήχθη από το φεστιβάλ Nova στις 7 Οκτωβρίου και την οποία η Έμιλι είχε γνωρίσει για λίγο ενώ και οι δύο νοσηλεύονταν στο νοσοκομείο.

Τα κλουβιά «ήταν βρώμικα, ζεστά, υγρά, υγρά. Δεν μπορείς να το συνηθίσεις».

«Σε αφήνουν να πας στην τουαλέτα μία ή δύο φορές την ημέρα, υπάρχει μια τρύπα στο πάτωμα. Βρωμάει. Δεν υπάρχει τρεχούμενο νερό, μόνο ένα δοχείο με ένα γαλόνι νερό», λέει η Έμιλι.

Μερικές φορές, έμπαιναν έξι άτομα στριμωγμένα σε ένα κλουβί, χωρίς να μπορούν να ξαπλώσουν και σχεδόν δεν μπορούσαν να δουν.

«Οι λάμπες μπαταρίας σου δίνουν φως, αλλά είναι πολύ αμυδρό», θυμάται η Έμιλι. «Σου τρέχουν τα μάτια», συμπληρώνει.

Όλο αυτό το διάστημα, ήταν υπό την επίβλεψη τουλάχιστον τριών οπλισμένων μελών της Χαμάς. Αλλά όπως λέει, χειρότερο από τους φρουρούς ήταν η σιωπή. «Σε κάνει κουφό», λέει η Έμιλι. «Σου σκοτώνει τα αυτιά… Τρελαίνεσαι», αναφέρει.

Αρχικά, η Έμιλι ήταν μέλος μιας ομάδας 11 γυναικών και κοριτσιών και μια εβδομάδα αργότερα συμφωνήθηκε η πρώτη εκεχειρία του Νοεμβρίου. Έξι από την ομάδα απελευθερώθηκαν. Δυστυχώς, η εκεχειρία έληξε πριν προλάβουν να απελευθερωθούν και άλλες. Όταν ρωτήθηκε πώς τα κατάφερε, η Έμιλι είπε ότι δεν είχαν άλλη επιλογή από το να το αποδεχτούν: «Απλά συνεχίσαμε να επιβιώνουμε. Ήμασταν εντελώς περικυκλωμένες από τρομοκράτες. Πέντε κορίτσια. Έχουν όπλα. Είναι πιο δυνατοί από εσένα. Μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν, όποτε θέλουν».

Η Έμιλι φοβόταν ότι θα αποκαλυφθεί η σεξουαλικότητά της: «Το έκρυβα αυτό για τον εαυτό μου, γιατί ήξερα ότι ήταν χειρότερο από το να μάθουν ότι είμαι Εβραία ή Ισραηλινή θα με σκότωναν». Έπρεπε μάλιστα να αποκρούει τις προτάσεις των φρουρών, που την ρωτούσαν γιατί δεν ήταν παντρεμένη: «Τους είπα ότι έχω τρεις αδελφούς, που δεν μου επιτρέπουν να βγαίνω ραντεβού με αγόρια, πρέπει να περιμένω τον έναν και μοναδικό».

Σε μια περίπτωση, ρώτησε έναν φρουρό τι θα έκανε αν ανακάλυπτε ότι ο αγαπημένος του αδελφός ήταν ομοφυλόφιλος. «Είπε: “λοιπόν, θα τον σκότωνα”. Εγώ απάντησα: “εντάξει, αλλά είναι ο αδελφός σου και εκείνος απάντησε: “όχι, είναι άρρωστος”».

Μετά από περίπου τρεις μήνες χωρίς να δουν το φως της ημέρας, η ρουτίνα τους άλλαξε και τους μετέφεραν μεταξύ των τούνελ και των σπιτιών, μένοντας σε σχεδόν 30 διαφορετικές τοποθεσίες και μετακινούμενοι χωρίς προειδοποίηση, για να μην ανακαλύψει ο ισραηλινός στρατός τη θέση τους.

Κάμερες αυτοκινήτων χρησιμοποιήθηκαν ως αυτοσχέδιες κάμερες ασφαλείας για να τους παρακολουθούν και αργότερα μέλη της Χαμάς γέμισαν τα σπίτια με εκρηκτικά που μπορούσαν να ενεργοποιηθούν σε περίπτωση που γινόταν απόπειρα διάσωσης των ομήρων.