Τα τελευταία χρόνια, τα ADAS –Advanced Driver Assistance Systems, δηλαδή, τα συστήματα υποβοήθησης οδήγησης– έχουν μετατραπεί από καινοτομία σε κανονικότητα.

Ρυθμιστές ταχύτητας, υποβοήθηση αλλαγής λωρίδας, προειδοποιήσεις τυφλού σημείου: Όλα υπόσχονται ασφάλεια, άνεση και μείωση της κόπωσης. Όμως υπάρχει ένα πρόβλημα: Ο κόσμος δεν τα εμπιστεύεται. Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα της βρετανικής DG Cities, σχεδόν το 25% των οδηγών δηλώνει δυσαρέσκεια από τα ADAS, ενώ ένας στους δέκα δεν εμπιστεύεται καθόλου την ακρίβειά τους. Μπορεί οι αριθμοί να φαίνονται μικροί, όμως αντικατοπτρίζουν κάτι βαθύτερο: Ένα κρίσιμο έλλειμμα εμπιστοσύνης στην τεχνολογία που θα έπρεπε να λειτουργεί ως «δεύτερο ζευγάρι μάτια».

Το πρόβλημα ξεκινά από την ενημέρωση. Οι καταναλωτές αισθάνονται ότι δεν καταλαβαίνουν τι ακριβώς αγοράζουν. Το 40% των συμμετεχόντων δηλώνει ότι οι πωλητές δεν εξηγούν επαρκώς τα συστήματα. Κι όταν οι επεξηγήσεις περιορίζονται σε γενικότητες τύπου «έχει τα πάντα», πώς να μάθει ο οδηγός να διαχειρίζεται το σύστημα διατήρησης λωρίδας σε μια ανηφορική στροφή;

Ακόμα πιο ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι η δυσπιστία προς τα ADAS «μεταγγίζεται» στα αυτόνομα αυτοκίνητα. Και πώς να μη συμβεί αυτό, όταν τα μεν είναι το «σκαλοπάτι» προς τα δε; Αν το αυτοκίνητο δεν σε πείθει όταν σε βοηθά, πώς θα το εμπιστευτείς όταν οδηγεί μόνο του;

Το μέλλον δεν μπορεί να περιμένει. Το τεχνολογικό άλμα που συντελείται σήμερα στην αυτοκινητοβιομηχανία είναι σημαντικό –αλλά δεν φτάνει να κατασκευάσεις έξυπνα συστήματα. Πρέπει και να εκπαιδεύσεις τον χρήστη, να διασφαλίσεις την αξιοπιστία, να θέσεις πρότυπα. Διότι η εμπιστοσύνη δεν προκύπτει από software, αλλά από συνέπεια.

Ίσως ήρθε η στιγμή οι κατασκευαστές να πάψουν να θεωρούν ότι «όποιος δεν καταλαβαίνει, απλώς δεν είναι έτοιμος» -και να αναλάβουν την ευθύνη που τους αναλογεί: Να χτίσουν την επόμενη γενιά οδηγών, όχι απλώς να την εξοπλίσουν.