Ελληνική Πολιτική
Το μοντέλο φορολόγησης, που εφαρμόζεται εδώ και δεκαετίες στη Γαλλία, εξετάζεται πλέον να εφαρμοστεί και στην Ελλάδα ώστε να υπάρξει αύξηση των γεννήσεων έστω και την ύστατη στιγμή.
Θα δημιουργηθεί με ίδια λογική αλλά διαφορετική δομή, προσαρμοσμένη στα ελληνικά οικονομικά και κοινωνικά δεδομένα.
Θα πρόκειται για έναν ειδικό τρόπο φορολόγησης για οικογένειες με παιδιά, που θα σταθμίζει τις ειδικότερες ανάγκες που αυτές έχουν, ώστε να προκύπτει για αυτές μικρότερος φόρος.
Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι η φορολόγηση των οικογενειών στην Ελλάδα είναι παρανοϊκή και το κράτος συμπεριφέρεται στους οικογενειάρχες σαν να το «κλέβουν» επειδή τόλμησαν να κάνουν παιδιά!
Βέβαια κάποιος θα θέσει το ερώτημα γιατί όλοι αυτοί οι καταπληκτικοί «φωστήρες» τόσα χρόνια δεν είχαν σκεφτεί παρόμοιες λύσεις με τους Γάλλους και αναφερόμαστε στις «διάνοιες» όλων των κυβερνήσεων και όχι μόνο της σημερινή.
Η απάντηση είναι πολύ απλή:
Γιατί οι νόμοι φτιάχνονται από ανθρώπους που δεν έχουν οικονομικά προβλήματα και τα εισοδήματα τους μηνιαίως ξεπερνούν τις αρκετές χιλιάδες ευρώ οπότε δεν μπορούν να φανταστούν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν δύο γονείς με συνολικές αποδοχές (και οι δύο μαζί) 2.000 € (ή και 1.600) το μήνα.
Η φορολογική κλίμακα δεν θα βλέπει πλέον μόνο το ατομικό εισόδημα, αλλά και τις οικογενειακές ανάγκες κάθε τύπου οικογένειας, δίνοντας ξεχωριστά οφέλη αντί για ειδικό αφορολόγητο για κάθε παιδί όπως μέχρι σήμερα ισχύει.
Με τη μεταρρύθμιση αυτή αλλάζει όμως και η επιδοματική λογική που κυριαρχούσε στην χάραξη της κοινωνικής πολιτικής στη χώρα.
Το δημογραφικό αποτελεί πλέον μείζον εθνικό πρόβλημα όπως ανέδειξε και με πρόσφατη ανάρτηση του ο Έλον Μασκ (μία από τις πολλές για το ίδιο ζήτημα).
Με τη μεσαία τάξη να πιέζεται από το αυξημένο κόστος ζωής, εδώ και αρκετά χρόνια πλέον, αναζητείται άμεσα λύση γιατί σε 100 χρόνια το Έθνος θα έχει εκλείψει ή αλλιώς στο εδαφος αυτό δεν θα κατοικούν άνρθωποι που να έχουν κάποια βιολογική σύνδεση με αυτούς που διέμεναν πριν πολλές χιλιάδες χρόνια.
Στη Γαλλία, η λογική του συστήματος είναι απλή:
Η οικογένεια, και όχι το άτομο, είναι η βασική φορολογική μονάδα.
Το συνολικό εισόδημα του νοικοκυριού δηλώνεται ενιαία και κατόπιν διαιρείται με βάση έναν αριθμό «μονάδων» που αντιστοιχούν στα μέλη.
Ένας άγαμος ισοδυναμεί με μία μονάδα, ένα ζευγάρι με δύο, το πρώτο και δεύτερο παιδί προσθέτουν από μισή μονάδα και το τρίτο παιδί ολόκληρη μονάδα.
Έτσι, όσο μεγαλώνει η οικογένεια, τόσο διαιρείται το εισόδημα και τόσο χαμηλότερα θα φορολογείται.
Το αποτέλεσμα είναι άμεσο:
Οι φόροι μειώνονται αισθητά για τις οικογένειες με παιδιά, χωρίς αιτήσεις, χωρίς επιδόματα, χωρίς περιττή γραφειοκρατία.
Στην πράξη, κάθε μήνα μένει ένα επιπλέον ποσό στην τσέπη των γονιών, αυτόματα μέσω του εκκαθαριστικού. Για πολλούς Γάλλους, το quotient familial ήταν και παραμένει το βασικότερο εργαλείο οικογενειακής πολιτικής.
Βεβαίως, το γαλλικό μοντέλο δεν είναι χωρίς όρια. Υπάρχει πλαφόν ώστε τα υψηλά εισοδήματα να μην επωφελούνται δυσανάλογα.
Το σύστημα έχει τροποποιηθεί αρκετές φορές τα τελευταία χρόνια, όμως η λογική παραμένει: το κράτος φορολογεί με γνώμονα το μέγεθος και τις ανάγκες της οικογένειας, όχι απλώς το ατομικό εισόδημα κάθε φορολογουμένου.
Στην Ελλάδα, όπου η φορολογία παραμένει ατομική και η στήριξη των οικογενειών γίνεται κυρίως με επιδόματα ή μικρές εκπτώσεις φόρου, η εισαγωγή μιας τέτοιας λογικής θα αποτελούσε ριζική αλλαγή.
Το μοντέλο ευνοεί κυρίως οικογένειες με παιδιά –ιδίως τρίτεκνους και πολύτεκνους– καθώς και νοικοκυριά με έναν κύριο μισθό, όπου το εισόδημα «σπάει» σε περισσότερες μονάδες, δίνοντας ανάσα στη μεσαία τάξη μισθωτών και συνταξιούχων που πιέζεται από το κόστος ζωής.
Αντίθετα, το όφελος είναι περιορισμένο για άγαμους ή ζευγάρια χωρίς παιδιά, για οικογένειες με δύο εργαζόμενους γονείς με παρόμοια εισοδήματα και για υψηλά εισοδήματα, όπου το πλαφόν περιορίζει το φορολογικό κέρδος.
Το «ελληνικό υβρίδιο» θα οδηγεί πάντως σε αύξηση του αφορολόγητου ανάλογα με τον αριθμό των παιδιών, σημαντικότερο όφελος για τις πολύτεκνες οικογένειες και πλαφόν για τα υψηλά εισοδήματα, ώστε να μην υπάρξει δημοσιονομική εκτροπή.
Πάντως και αυτό το μοντέλο είναι ένα ημίμετρο που στην ίδια την Γαλλία δεν έχει βοηθήσει στην άνοδο των γεννήσεων (όπως και να έχει φαίνεται καλύτερο από το σημερινό φορολογικό σύστημα).
Αν θέλουμε να εξετάσουμε σοβαρά μέτρα για την αύξηση των γεννήσεων υπάρχει και το παράδειγμα της Ουγγαρίας.
Το κοινοβούλιο της Ουγγαρίας, υιοθέτησε στις 29/04 του 2025 μέτρα με στόχο την ισόβια εξαίρεση από τη φορολογία όλων των μητέρων που έχουν τουλάχιστον δύο παιδιά!
Από την επόμενη χρονιά, το μέτρο θα αφορά αυτές που είναι κάτω των 40 ετών, πριν επεκταθεί σταδιακά για να περιλάβει μέχρι το 2029 τις άνω των 60 ετών, σύμφωνα με το νομοθετικό πακέτο που υιοθετήθηκε με ευρεία πλειοψηφία.
Σημειώνεται πως από το 2020 και μέχρι σήμερα, μόνο οι μητέρες τεσσάρων ή περισσότερων παιδιών είχαν αυτό το φορολογικό πλεονέκτημα.
Ο Ούγγρος πρωθυπουργός Β.Όρμπαν, υποστηρικτής των «παραδοσιακών» αξιών και ένθερμος αντίμαχος της αντικατάστασης ευρωπαϊκών πληθυσμών με μουσουλμανικές και αραβόφωνες φυλές, επεκτείνει έτσι την σοβαρή πολιτική του, που έχει στόχο να σταματήσει τη μείωση του πληθυσμού της χώρας του.
Η Ουγγαρία – μπροστά στην απειλή της υπεργήρανσης του πληθυσμού – χάνει κατοίκους εδώ και περισσότερο από 40 χρόνια: αυτή τη στιγμή έχει έναν πληθυσμό που είναι 9,5 εκατομμύρια, έναντι 10,7 εκατομμυρίων το 1980.
Δωρεάν παιδικοί σταθμοί, αρωγή για τη στέγαση ή την αγορά οχήματος, «μωροδάνεια» είναι μερικά από τα ευεργετικά πλεονεκτήματα, τα οποία έχουν αυξηθεί με την πάροδο των ετών.
Ωστόσο μοιάζει διατεθειμένος να ανατρέψει την κατάσταση που απειλεί την Ουγγαρία, μένοντας σταθερός στις αξίες του, χωρίς να δεχτεί μουσουλμανικές οικογένειες εξ Ασίας για την δήθεν πληθυσμιακή αύξηση της χώρας του.
Λύσεις μπορούν να αναζητηθούν και αλλού αλλά η ΕΕ που είναι φανατική υποστηρικτής της woke ατζέντας έχει κάνει τα πάντα μαζί με τα ελεγχόμενα ΜΜΕ για να «δαιμονοποιηθεί» ο Όρμπαν στην κοινή γνώμη.
