Ελληνική Πολιτική
Δικαιολογημένη η αγανάκτηση της «μητέρας των Τεμπών» Μ.Καρυστιανού σε ότι αφορά το βαθμό του αδικήματος (πλημμέλημα) για το οποίο παραπέμπεται ο πρώην υπουργός Μεταφορών Κ.Α.Καραμανλής, λόγω της ανικανότητάς του να ολοκληρώσει την σύμβαση 717, η οποία θα απέτρεπε μαθηματικά την τραγωδία των Τεμπών όπου και χάθηκαν 57 νέοι άνθρωποι.
Αλλά πρέπει να αναγνωριστεί ότι είναι η πρώτη φορά που ανοίγει μία δικαστική διαδικασία τιμωρίας για έναν υπουργό τα τελευταία χρόνια.
Αν και στην συνείδηση του λαού έχει ήδη καταδικαστεί, έστω και μία μέρα καταδίκης του από την Δικαιοσύνη σημαίνει το τέλος της πολιτικής του καριέρας κάτι που για έναν που φέρει το όνομα του μεγάλου εθνάρχη Κωνσταντίνου Καραμανλή είναι μία πολύ σημαντική τιμωρία.
Σίγουρα δεν είναι αρκετή αλλά από εκεί και πέρα λαμβανομένου υπόψιν του ελληνικού πολιτικού συστήματος που διοικεί την χώρα, είναι μία αρχή.
Κανείς δεν θα θρηνήσει, πλην ίσως της οικογένειάς του, για το ότι τελείωσε η πολιτική του καριέρα.
«Δεν θα χάσει, η Βενετιά βελόνι» επειδή θα «εξαφανιστεί» από την πολιτική ο Κ.Α.Καραμανλής.
Κατά γενική ομολογία ήταν ένας υπερφίαλος που παρέμεινε ως το τέλος στην θέση του και που αν ονομάζονταν Παπαδόπουλος, Μαστρογιώγος ή Παπουτσάκης ή κάτι άλλο πέραν του Καραμανλή απλά δεν θα υπήρχε στο πολιτικό σκηνικό.
Βέβαια το πρόβλημα δεν είναι μόνο αυτός, αλλά εντοπίζεται και στο 90% των υπουργών, των βουλευτών και των ηγετών όλων των κομμάτων σε κυβερνήσεις και αντιπολίτευση την τελευταία 15ετία, οι οποίοι είναι παρόμοιας… ποιότητας.
Η πλειοψηφία εξ ‘ αυτών θα έπρεπε να είναι το λιγότερο στα σπίτια τους και κάποιοι από την κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου, όπως ο ίδιος ο Παπανδρέου, ο Παπακωνσταντίνου και μερικ0ί άλλοι θα έπρεπε να είναι στην φυλακή και μάλιστα μέχρι να τελειώσουν τα μνημόνια δηλαδή μέχρι το 2115.
Άλλωστε, πριν μία εβδομάδα ο Oµότιµος Kαθηγητής Διεθνούς Πολιτικής Οικονοµίας του Παντείου Πανεπιστηµίου και αναπληρωτής εκτελεστικός διευθυντής του ΔΝΤ, από τον Μάρτιο του 2010 έως τον Δεκέμβριο του 2011, Παναγιώτης Ρουμελιώτης, είπε πριν μερικές μέρες σε συνέντευξή του ότι υπήρχε και άλλος δρόμος πλην του Μνημονίου και ανέλυσε τις δύο διαφορετικές επιλογές, τις οποίες είχε η τότε κυβέρνηση ΓΑΠ και απέρριψε.
«Η πρώτη λύση είναι αυτή που πρότεινα στον Παπακωνσταντίνου, την οποία απέρριψε, την πρόταση Σάλλα να μειωθεί το έλλειμμα στο χρέος μέσα από την αγορά ομολόγων του ελληνικού δημοσίου από δημόσιες επιχειρήσεις και οργανισμούς.
Βεβαίως την απέρριψε. Θα ήταν ένα πολύ καλό μέτρο για να μειωθεί το χρέος περίπου στο 90%».
Σε ερώτηση γιατί απορρίφθηκε αυτή η επιλογή ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης απάντησε:
«Λες και ήθελαν οπωσδήποτε να εκδικηθούν την προηγούμενη κυβέρνηση με το να εκδικηθούν ταυτόχρονα και την Ελλάδα. Αυτή είναι η άποψη μου. Δεν είχαν γνώση της κατάστασης και γι’ αυτό και απέρριψαν αυτή την πρόταση.
Η δεύτερη πρόταση είναι αυτή που έκανε ο Στρος Καν. Ότι έπρεπε να γίνει το συντομότερο η αναδιάρθρωση του χρέους. Και αυτή την απέρριψαν. Τώρα τα όσα λένε είναι παραμύθια».
Και συνεχίζει: «Εμένα την επομένη της έγκρισης του προγράμματος με κάλεσε ο Στρος Καν και μου είπε: Πρέπει να πεις στον Πρωθυπουργό σου να ζητήσει άμεσα την αναδιάρθρωση. Πέρα βρέχει.
Ο Παπακωνσταντίνου αντίθετος μέχρι σήμερα με την όποια αναδιάρθρωση. Ο Παπανδρέου σε κάποια φάση είπε: Εμείς θέσαμε το θέμα της αναδιάρθρωσης. Αλλά πώς το έθεσε το θέμα ενώ ο Υπουργός Οικονομικών ήταν αντίθετος;
Δεν γίνεται αυτό. Εν πάση περιπτώσει εγώ τα μετέφερα αυτά. Αυτοί δεν άκουγαν μέχρι την τελευταία στιγμή», είπε ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης, δίνοντας «στεγνά» τους υπαίτιους της καταστροφής της χώρας.
Οι άνθρωποι αυτοί όμως κυκλοφορούν ελεύθεροι.
Η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους καθυστέρησε 1,5 χρόνο και επειδή οι Ευρωπαίοι ήθελαν να μειώσουν την έκθεση των γαλλικών και των γερμανικών τραπεζών στα ελληνικά ομόλογα και τις ζημιές που θα υφίσταντο.
«Εν κατακλείδι ο Τρισέ ήθελε να προστατεύσει τις γαλλικές τράπεζες, οι Γερμανοί τις γερμανικές τράπεζες αλλά κυρίως ο Τρισέ, όπως είπε και η Μέρκελ.
Η Μέρκελ την συζητούσε την αναδιάρθρωση του χρέους. Γιατί; Γιατί είχε καλές επαφές με τον Στρος Καν.
Είχε καλή χημεία μαζί της και ο Στρος Καν μιλούσε από την αρχή για την αναδιάρθρωση του χρέους αλλά ο Σόιμπλε δεν ήθελε για να τιμωρήσει (σ.σ. την Ελλάδα) ή να προστατεύσει τις γερμανικές τράπεζες.
Ο Τρισέ δεν ήθελε για να προστατεύσει τις γαλλικές τράπεζες, επικαλούμενος δήθεν το καταστατικό της ΕΚΤ να μην αγοράζει ομόλογα κλπ.», αναφέρει ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης.
Για αυτό το μέγιστο έγκλημα δεν τιμωρήθηκε κανείς παρά μόνο ο ελληνικός λαός που αφελώς πίστευε ότι του έλεγαν τα ελεγχόμενα ΜΜΕ.
Τώρα τουλάχιστον, στο έγκλημα των Τεμπών, υπάρχει εν πάσει περιπτώσει μία παραπομπή. Είναι μία αρχή.
Φτάνει; Σαφώς όχι, αλλά σηματοδοτεί στους επόμενους ότι η «ασυλία» τους λαμβάνει τέλος.
Και αυτό γιατί πλέον το απαιτεί η κοινωνία, η οποία έστω και αργά κατάλαβε ότι οι επιλογές των πολιτικών που ψηφίζει της κόστισαν το μέλλον της όπως και των παιδιών της.
