Ναυμαχία της Ναυπάκτου: Όταν η Ιερή Συμμαχία κατατρόπωσε τον Οθωμανικό στόλο [φωτο-βίντεο]

Από τις μεγαλύτερες ναυμαχίες όλων εποχών, τόσο για τον αριθμό των σκαφών που ενεπλάκησαν, όσο και για την τακτική που εφαρμόστηκε. Έλαβε χώρα στις 7 Οκτωβρίου 1571 στην ευρύτερη περιοχή της Ναυπάκτου (τότε Λέπαντο), με αντιπάλους τα χριστιανικά κράτη της Δύσης και την Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Έληξε την ίδια μέρα, με θριαμβευτική επικράτηση των Δυτικών.

Η κυριαρχία των Οθωμανών στη Μεσόγειο μετά και την κατάκτηση της Κύπρου (1571) τροφοδότησε τις επεκτατικές τους διαθέσεις προς δυσμάς. Τα χριστιανικά κράτη αφυπνίστηκαν, παραμέρισαν για λίγο τις διαφορές τους και με πρωτοβουλία του Πάπα Πίου Ε’ συγκρότησαν στις 25 Μαΐου 1571 τον «Ιερό Αντιτουρκικό Συνασπισμό (Sacra Liga Antiturca).

Τον αποτελούσαν η Ισπανία, η Βενετία, η Γένουα, το Παπικό Κράτος, η Σαβοΐα, η Μάλτα και άλλες μικρότερες πόλεις της ιταλικής χερσονήσου. Αποφασίστηκε η συγκρότηση στόλου και η αποστολή του στην ανατολική Μεσόγειο.

H ναυτική δύναμη, με επικεφαλής τον νεαρό ισπανό πρίγκηπα Δον Χουάν της Αυστρίας, συγκεντρώθηκε στη Μεσίνα της Σικελίας και με τις ευλογίες του Πάπα απέπλευσε στις 16 Σεπτεμβρίου 1571. Δέκα μέρες αργότερα, ο στόλος έφθασαν στην Κεφαλλονιά, όπου πραγματοποίησε τις τελευταίες του προετοιμασίες, ενόψει της αναμέτρησής του με τον Οθωμανικό, που ναυλοχούσε στη Ναύπακτο.

Ο συμμαχικός στόλος αριθμούσε 210 γαλέρες, 30 φρεγάτες, 24 μεταφορικά πλοία και άλλα μικρότερα πλοία συνοδείας. Τα πληρώματα των πλοίων έφθαναν τους 38.000 άνδρες, από τους οποίους οι 15.000 ήταν Έλληνες από τα νησιά του Ιονίου και την Κρήτη. Πλούσιοι Έλληνες είχαν εξοπλίσει πλοία και βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή της επιχείρησης, όπως ο κερκυραίος Στυλιανός Χαλικιόπουλος, ο ζακυνθινός Μαρίνος Σιγούρος και ο κρητικός Μανούσος Θεοτοκόπουλος (αδελφός του ζωγράφου Δομήνικου Θεοτοκόπουλου).

Ο Οθωμανικός στόλος με επικεφαλής τον Μουεζίν Ζαντέ Αλή Πασά είχε 210 γαλέρες και 50 άλλα πλοία συνοδείας. Τα πληρώματα έφθαναν τους 47.000 άνδρες, από τους οποίους 15.000 ήταν Έλληνες βίαια στρατολογημένοι. Υπολειπόταν σε δύναμη πυρός και ηθικό, καθώς τα πληρώματα μάχονταν για πολύ καιρό και ήταν εξουθενωμένα. Η τουρκική αρμάδα ήταν αποκλειστικά κωπήλατη, ενώ ο συμμαχικός στόλος διέθετε και ιστιοφόρα πλοία, που ήταν το νέο στοιχείο της ναυτικής μάχης.

Η αποφασιστική αναμέτρηση δόθηκε στις εκβολές του Αχελώου ποταμού, κοντά στα νησάκια Εχινάδες, στις 7 Οκτωβρίου 1571, αλλά έμεινε στην ιστορία ως Ναυμαχία της Ναυπάκτου. Από το πρωί έως αργά το απόγευμα η σύγκρουση διεξαγόταν με τρομερή ένταση. Ο αγώνας σε ορισμένες φάσεις μεταφέρθηκε από κατάστρωμα σε κατάστρωμα και γινόταν σώμα με σώμα.

Ο χριστιανικός στόλος με αρτιότερο οπλισμό και καλύτερη τακτική νίκησε κατά κράτος τον αντίπαλό του, που ήταν σχεδόν αήττητος μέχρι τότε. Με τα λόγια του συγγραφέα του «Δον Κιχώτη» Μιγκέλ ντε Θερβάντες, που πήρε μέρος στη ναυμαχία κι έχασε το αριστερό του χέρι: «Ήταν η πιο μεγαλόπρεπη στιγμή που γνώρισαν οι περασμένοι ή τούτοι οι σημερινοί καιροί, ή που θα δούνε οι μελλούμενοι».

Η Οθωμανική πλευρά κατόρθωσε να διασώσει μόλις 50 πλοία, ενώ οι απώλειες σε έμψυχο δυναμικό ανήλθαν σε 20.000 νεκρούς, ανάμεσά τους ο Μουεζίν Ζαντέ Αλή Πασάς, ο αιγύπτιος αρχηγός Μεχμέτ Σιρόκο και 160 μπέηδες. Οι σύμμαχοι έχασαν 8.000 άνδρες, μεταξύ αυτών και ο βενετός ναύαρχος Αγκοστίνο Μπαρμπαρίγκο, και μόλις 20 γαλέρες.

Βαρύς ήταν και ο φόρος που πλήρωσε το ελληνικό στοιχείο. Οι ιστορικοί υπολογίζουν ότι το 30-40% των νεκρών πρέπει να ήταν Έλληνες, αν υπολογίσουμε τη σύνθεση των πληρωμάτων και των δύο πλευρών. Πάντως, αρκετοί Έλληνες που είχαν στρατολογηθεί δια της βίας από τους Οθωμανούς, απέκτησαν την ελευθερία τους.

Η νίκη των συμμάχων χαιρετίστηκε με ενθουσιασμό στη Δύση. Μεγάλοι ζωγράφοι της εποχής, όπως ο Τιντορέτο, ο Τιτσιάνο και ο Βερονέζε, απαθανάτισαν με έργα τους σκηνές της ναυμαχίας, ενώ ο Ελ Γκρέκο φιλοτέχνησε το πορτρέτο του μεγάλου νικητή, Δον Χουάν της Αυστρίας.

Η συντριβή των Οθωμανών μπορεί να ανέκοψε την επεκτατική πολιτική της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας προς την Ευρώπη, δεν έφερε όμως τα επιθυμητά αποτελέσματα για τα χριστιανικά κράτη της Δύσης. Ο διακαής τους πόθος για την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης δεν πραγματοποιήθηκε, εξαιτίας των μεταξύ τους ανταγωνισμών, που επέτρεψε στον σουλτάνο να διατηρήσει την κυριαρχία του στη Μεσόγειο για πολύ καιρό ακόμη.

Για τους υπόδουλους Έλληνες η νίκη των συμμάχων ήταν μια χαραμάδα ελπίδας για την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού. Επαναστάτησαν πολλές περιοχές (Μάνη, Πάτρα, Αίγιο, Γαλαξίδι, Πάργα, Ηγουμενίτσα, Βόνιτσα, Άνδρος, Πάρος, Νάξος), αλλά χωρίς αποτέλεσμα.

Έκβαση και Αποτελέσματα

Στρατιωτική αποτίμηση της μάχης

Σημαντικότατη για τις Δυτικές δυνάμεις ήταν η συνεισφορά των Γαλεασών οι οποίες υπολογίζεται ότι βύθισαν περί τα 70 Τουρκικά πλοία. Χαρακτηριστικό είναι ότι κατά το μεσημέρι η κεντρική εμπροσθοφυλακή του δυτικού στόλου ήταν σχεδόν στάσιμη. Στη θέα των γαλεασών τα Τουρκικά πλοία άρχισαν να αυξάνουν τις αποστάσεις μεταξύ τους προκειμένου να αποφύγουν τα πυρά των πρώτων.

Με αυτόν τον τρόπο οι Ενετικές γαλεάσες κατάφεραν να σπάσουν τις εχθρικές γραμμές και με την υπεροπλία τους να πλήξουν σοβαρά τον Οθωμανικό στόλο.

Αξιοσημείωτη, επίσης, είναι η συμβολή των φυσικών φαινομένων κατά τη διάρκεια της μάχης. Όταν ο Τουρκικός στόλος απέπλευσε από το λιμάνι της Ναυπάκτου, ο ΒΔ άνεμος που έπνεε στην περιοχή θεωρείτο ιδιαίτερα ευνοϊκός για τους Οθωμανούς. Παρά ταύτα κατά τις πρώτες ώρες της μάχης η πορεία του ανέμου άλλαξε σε Δυτικό ευνοώντας έτσι τις βραδυκίνητες Συμμαχικές γαλέρες. Η εναλλαγή αυτή θεωρήθηκε από τον Τουρκικό στρατό κακός οιωνός ενώ στην πράξη βοήθησε στην αποσόβηση της υπερφαλάγγισης του αριστερού άκρου των δυτικών δυνάμεων.

Πολιτική αποτίμηση της μάχης

Η Ναύπακτος απέχει από την Πρέβεζα περίπου 100 χιλιόμετρα σε ευθεία γραμμή. Όμως η απόσταση ανάμεσα στη ναυμαχία της Πρέβεζας του 1538 και σε αυτήν της Ναυπάκτου του 1571 ισοδυναμούσε με την κλιμάκωση της ανόδου και την αρχή της πτώσης της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Το γεγονός ότι ο Οθωμανικός στόλος υπέστη ένα καίριο πλήγμα στη Ναύπακτο και η περαιτέρω οθωμανική επέκταση προς την Αδριατική και τις βόρειες ακτές της Δυτικής Μεσογείου εμποδίστηκε χαιρετίστηκε στη Δύση ως νίκη των χριστιανικών δυνάμεων επί του Ισλάμ, παίρνοντας μια κοσμοϊστορική σημασία. Στην ουσία, βέβαια, ήταν μια νίκη δίχως συνέχεια. Οι δυνάμεις της Ιερής Συμμαχίας σύντομα έχασαν ξανά τη συνοχή τους, μη μπορώντας να εκμεταλλευθούν τη νίκη τους για να καταλάβουν κτήσεις των Οθωμανών στην ανατολική Μεσόγειο.

Αντίθετα, οι Οθωμανοί ανέκαμψαν γρήγορα από την ήττα τους και κατόρθωσαν να θέσουν οριστικά στον έλεγχό τους τις ναυτικές βάσεις των ακτών της Τυνησίας. Την επαύριο της μάχης όμως, οι Δυτικοί, με επικεφαλείς τους Βενετούς, ξεκίνησαν να αναζητούν, ο καθένας για λογαριασμό του, τρόπους να συνδιαλλαγούν με τους Οθωμανούς, επιτυγχάνοντας τα μέγιστα δυνατά οικονομικά οφέλη.

Σε τελική ανάλυση, παρά το γεγονός ότι η ναυμαχία επενδύθηκε ιδεολογικά με το μανδύα της σύγκρουσης Χριστιανισμού-Ισλάμ, πολιτισμού-βαρβαρότητας και άλλων τέτοιων διανοητικών κατασκευών, από καθαρά πολιτικής άποψης η ναυμαχία δεν χρησίμευσε παρά ως μέσο για να αρχίσουν οι δυτικές δυνάμεις να επιβάλλουν πια και τους δικούς τους όρους στις διαπραγματεύσεις με το “Μεγάλο Τούρκο”.

*** Με την ονομασία Ναυμαχία της Ναυπάκτου παρέμεινε στην ιστορία η ναυμαχία που έγινε στις 7 Οκτωβρίου του 1571 μεταξύ των ενωμένων στόλων της Ισπανίας, της Βενετίας, της Γένουας, των Ιπποτών της Μάλτας, του δουκάτου της Σαβοΐας, του δουκάτου του Ουρμπίνο, του μεγάλου δουκάτου της Τοσκάνης και του Πάπα υπό την ονομασία Lega Santa (Ιερή Ένωση) αφενός και του ενιαίου στόλου της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας αφετέρου παρά την είσοδο του Κορινθιακού Κόλπου κοντά στις νήσους νότιες Εχινάδες παρά το Ακρωτήριο Σκρόφα. Η δε ονομασία της προήλθε όχι από την πόλη της Ναυπάκτου αλλά από την ονομασία (θέση) του Κόλπου που έγινε η ναυμαχία, επειδή τότε ολόκληρος ο Κόλπος λεγόταν από τους Ενετούς «Κόλπος της Ναυπάκτου».