Σε ηλικία 18 ετών δημοσίευσε τα πρώτα του ποιήματα. Ο έρωτάς του με την πλούσια Αμερικανίδα Εύα Πάλμερ τον οδήγησε στην Αίγυπτο, όπου, σε εκδρομή στη Λιβυκή Έρημο, συνέθεσε τον θρυλικό Αλαφροΐσκιωτο, που κυκλοφόρησε το 1909.
Στους Βαλκανικούς Πολέμους, επιστρατεύτηκε και στάλθηκε στο μέτωπο της Ηπείρου.
Ακόμα και εκεί, έγραφε ποιήματα. Μετά τον πόλεμο, τα εξέδωσε, επισφραγίζοντας την επιστροφή του.
Την ίδια περίοδο ταξίδευε συχνά στο εξωτερικό και αγόρασε με την Πάλμερ παραθαλάσσιο οικόπεδο στη Συκιά Κορινθίας, όπου έκτισε εξοχική κατοικία εμπνευσμένη από αρχαιοελληνική, βυζαντινή και ενετική αρχιτεκτονική.
Η αγάπη του για τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό γέννησε τη «Δελφική Ιδέα».
Με προσωπικά έξοδα οργάνωσε με την Πάλμερ τις Δελφικές Εορτές (1927 και 1930), με αρχαίες τραγωδίες και λαϊκές εκδηλώσεις.
Κυκλοφορούσε με χιτώνες ή και γυμνός στη φύση για να νιώθει την «απόλυτη επαφή» με τη ζωή και τη γη.
Εκεί γράφει μανιωδώς, ζει έντονα – και πιστεύει ότι μπορεί να ξεπεράσει τα ανθρώπινα όρια.
Μια από τις πιο παράξενες ιστορίες της ζωής του καταγράφηκε από τον Νίκο Καζαντζάκη στην Αναφορά στον Γκρέκο: ένα φέρετρο με νεκρό ράφτη στάλθηκε στον Σικελιανό από την Εύα Πάλμερ με την παράκληση να τον… αναστήσει.
Ο Σικελιανός, πιστεύοντας στην πνευματική του δύναμη, προσπάθησε όλη νύχτα να επαναφέρει τον νεκρό, χωρίς επιτυχία.
«Έκαμα ό,τι μπορούσα», είπε, απογοητευμένος το πρωί στον Καζαντζάκη.
Το 1938 γνώρισε την Άννα Καραμάνη. Παρά τους γάμους τους, χώρισαν για να παντρευτούν το 1940. Κατά την Κατοχή, έγραψε ποιήματα αντίστασης, με αποκορύφωμα το Ηχήστε οι σάλπιγγες, το οποίο απήγγειλε στην κηδεία του Παλαμά.
Από το 1946 έως το 1950, ο Σικελιανός προτάθηκε πέντε φορές για το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Το 1946, μάλιστα, μαζί με τον Καζαντζάκη, όμως η ελληνική κυβέρνηση μπλόκαρε την υποψηφιότητα, φοβούμενη ενίσχυση της Αριστεράς.
Το 1947 εκλέχθηκε πρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, ενώ την ίδια χρονιά εκδόθηκε ο Λυρικός Βίος, το έργο ζωής του σε τρεις τόμους.
Το τέλος ενός «θεϊκού» ποιητή
Τα τελευταία του χρόνια ήταν δύσκολα. Πάλευε με προβλήματα υγείας, οικονομικά και προσωπικά. Έπασχε από ημιπληγία και απομονώθηκε. Στις 4 Ιουνίου 1951, από λάθος, ήπιε απολυμαντικό αντί για φάρμακο, προκαλώντας σοβαρά εγκαύματα στον λάρυγγα και τους πνεύμονες.
Πέθανε στις 19 Ιουνίου 1951 στην κλινική «Η Παμμακάριστος». Ο Καζαντζάκης έγραψε μετά τον θάνατό του: «Η Ελλάδα άδειασε…»
