Κοινωνία
Η Αφροδίτη Γεωργούση, η ηθοποιός που κατήγγειλε τον Πέτρο Φιλιππίδη, σε συνέντευξή της μίλησε για τη δίκη, αποκαλύπτοντας πως «μας είπαν ότι δεν είμαστε αρκετά όμορφες για να μας βιάσει» .
Η Κατερίνα Γεωργούση αναφέρθηκε για όλα όσα βίωσε από τότε που ξεκίνησε ο δικαστικός αγώνας μέχρι την δικαίωση. «Κάθε μέρα νιώθω και λίγο καλύτερα, δεν έχω συνειδητοποιήσει ακόμα ότι τελείωσε. Όταν για περίπου 5 χρόνια έχω συνηθίσει σε μία καθημερινότητα που με ανάγκαζε να σηκωθώ το πρωί με δυσκολία από το κρεβάτι με τον γνωστό, βαρύ αναστεναγμό και με αργά βήματα, να κατευθυνθώ προς το μπάνιο για να δω στον καθρέφτη το άυπνο πρόσωπό μου και να πω στον εαυτό μου για ακόμη μια φορά: «Πάμε. Μπορείς. Αντέχεις. Πρέπει. Θα τα καταφέρεις», να φορέσω τα ρούχα μου με την αίσθηση ότι φοράω τη στολή του πολέμου και να μπω για ώρες σε μία κρύα αίθουσα γεμάτη τοξικά βλέμματα, αμφισβήτηση και να μπορέσω να επιβιώσω εκεί, αυτό θέλει χρόνο να ξεχαστεί».
Στη συνέντευξη που και αποσπάσματά της προέβαλε η εκπομπή του Mega «Χαμογέλα και πάλι» η ηθοποιός ανέφερε. «Έλεγαν ότι είχα σχέση με ανθρώπους που ούτε καν γνώριζα, ότι έκανα πορνό γιατί έπαιξα σε μία γυμνή σκηνή σε βραβευμένη ταινία, ότι είμαι χούλιγκαν επειδή είμαι Παναθηναϊκός, μέχρι και το ασύλληπτο ότι δεν είμαστε αρκετά όμορφες για να μας βιάσει κανείς και γενικά αφηγήματα που δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Όταν συμβαίνει αυτό, τότε είναι σαν να σου κάνουν πλύση εγκεφάλου.
Αρχίζεις και αμφισβητείς κι εσύ η ίδια τον εαυτό σου. Θέλει πολλή δουλειά, για να μπορέσεις να μείνεις σταθερή και να κοιτάξεις τον καθρέφτη σου, όπως σου έλεγα, και να δεις ποια πραγματικά είσαι».
Οι στιγμές όπως επισήμανε η Αφροδίτη Γεωργούση ήταν εξαιρετικά δύσκολες. «Θυμάμαι πάρα πολύ έντονα όταν έμαθα, πριν καν γίνει κάποια καταγγελία, ότι εστάλη ένα εξώδικο στα media από τον καταδικασθέντα, ζητώντας να μην ακουστεί το όνομά του. Εκεί νόμιζα ότι το έκανε για μένα, μήπως μιλήσω εγώ.
Στη συνέχεια, όταν έγιναν οι 3 επώνυμες καταγγελίες και μετά κι άλλη, κι άλλη, ήταν το μεγαλύτερο ταρακούνημα για μένα. Κατάλαβα ότι αυτό δεν είχε συμβεί μόνο σε μένα, ότι δεν έφταιγα εγώ, ότι δεν έκανα κάποιο λάθος ούτε παρεξήγησα. Εκεί ένοιωσα μια κάποια σιγουριά που με έκανε να σκέφτομαι ότι τώρα είναι η ώρα να πω κι εγώ τι μου συνέβη.
Πρέπει να ρωτήσεις τους δικηγόρους μου πόσες φορές τους έχω πάρει τηλέφωνο και τους έχω πει «τι μπορούμε να κάνουμε για να τελειώνει, δεν αντέχω άλλο». Ήταν πάρα πολλές φορές. Είναι εξοντωτική η όλη διαδικασία γιατί οφείλεις εσύ να αποδείξεις την κατηγορία. Δύσκολος αγώνας, ανυπόφορος. Αν ήξερα πως είναι η διαδικασία δεν θα είχα καταγγείλει».
Όπως είπε η Αφροδίτη Γεωργούση το ζητούμενο για την ίδια δεν ήταν η τιμωρία ή η εκδίκηση, αλλά η λύτρωση. «Έχω την αίσθηση ότι όσοι σχολιάζουν «γιατί τώρα» είναι οι ίδιοι άνθρωποι που κάνουν τα στραβά μάτια όταν συμβαίνει κάτι που χρειάζεται καταγγελία στο διπλανό τους διαμέρισμα ή που φοβούνται να καταγγείλουν τον εργοδότη τους επειδή δεν τους βάζει ένσημα ή που σφυρίζουν αδιάφορα εκεί που πρέπει να μιλήσουν, όπως συνέβαινε και στον χώρο του θεάτρου για χρόνια και επέτρεπε αυτές τις συμπεριφορές ενώ ήταν γνωστές.
Για εμένα η ποινή δεν ήταν ποτέ το ζητούμενο. Δεν αποφάσισα να καταγγείλω για να εκδικηθώ. Ο λόγος που κατήγγειλα είναι για να βγάλω επιτέλους από μέσα μου όλα αυτά που είχα και να λυτρωθώ. Και κυρίως για να σταματήσει αυτή η δράση, να προστατέψω άλλα κορίτσια».
