Κόσμος
Στην Αίγυπτο φοβούνται για την «αναβίωση» μιας θρυλικής κατάρας, που συνοδεύει τη μούμια του Φαραώ Τουταγχαμών.
Η ανακάλυψη του τάφου, στην Κοιλάδα των Βασιλέων έγινε πριν 100 χρόνια από τον Βρετανό αρχαιολόγο Χάουαρντ Κάρτερ και μια ομάδα Αιγυπτίων ανασκαφέων, αλλά τα όσα ακολούθησαν είναι φρικιαστικά.
Για να βγάλουν τη μούμια από το φέρετρο χρειάστηκε να τη διαμελίσουν.
Σημειώνεται πως την μούμια του Φαραώ συνοδεύει η «κατάρα» ότι όποιος την ενοχλήσει ο θάνατος τον περιμένει.
Τις λεπτομέρειες αυτής της προσπάθειας φρίκης, περιγράφει ένας ερευνητής, ενώ ο Κάρτερ στα βιβλία του αποφεύγει κάθε αναφορά, προφανώς για να γλιτώσει τη δημόσια οργή.
Η μούμια παγιδεύτηκε σε ένα περίβλημα αρχαίας ρητίνης από το τελετουργικό ταφής το 1323 π.Χ., πριν από περισσότερα από 3.300 χρόνια.
«Η αυτοψία που ακολούθησε ήταν καταστροφική. Ο Τουταγχαμών έμεινε αποκεφαλισμένος, τα χέρια του χωρισμένα στους ώμους, τους αγκώνες και τα χέρια, τα πόδια του στους γοφούς, τα γόνατα και τους αστραγάλους και ο κορμός του κομμένος από τη λεκάνη στην λαγόνια ακρολοφία», δήλωσε η Eleanor Dobson από το Πανεπιστήμιο του Μπέρμιγχαμ στο «The Conversation» την Τετάρτη (12/11).
«Τα λείψανά του αργότερα κολλήθηκαν μεταξύ τους για να προσομοιώσουν ένα άθικτο σώμα, μια μακάβρια ανακατασκευή που έκρυβε τη βία της διαδικασίας», πρόσθεσαν.
Οι νέες αποκαλύψεις έρχονται να αναβιώσουν τον θρύλο, υπεύθυνοι για τον οποίο σε μεγάλο βαθμό για την εκρηκτική εξάπλωσή του είναι τα μέλη της πρώτης αποστολής που πέθαναν κάτω από περίεργες συνθήκες, μετά την ανακάλυψη.
Αυτοί οι θάνατοι περιλάμβαναν τον Λόρδο Κάρναρβον, τον οικονομικό υποστηρικτή του Κάρτερ, ο οποίος πέθανε από δηλητηρίαση αίματος που προκλήθηκε από τσίμπημα εντόμου.
Ο Κάρτερ θα συνέχιζε να αμφισβητεί την ύπαρξη της κατάρας μέχρι το θάνατό του σε ηλικία 64 ετών από λέμφωμα Hodgkin.
Ο Κάρτερ στις σημειώσεις του ανέφερε ότι η μούμια ήταν εντελώς κολλημένη στον πάτο του φέρετρου επειδή οι αρχαίοι ιερείς είχαν ρίξει τεράστιες ποσότητες παχύρρευστων μαύρων ελαίων και ρητινών πάνω από τον φαραώ 3.300 χρόνια νωρίτερα, τα οποία σκλήρυναν σε μια κόλλα που μοιάζει με βράχο.
Για μέρες, έβαζαν τη χρυσή σαρκοφάγο στον καυτό αιγυπτιακό ήλιο, και χρησιμοποιούσαν ακόμη και λάμπες σε μια προσπάθεια να λιώσουν τη μαύρη ουσία που μοιάζει με πίσσα που καλύπτει τον Τουτ.
Η αποτυχία ανάγκασε του ανατόμους να τη βγάλουν δια της βίας, θερμαίνοντας τα μαχαίρια σε μια φλόγα μέχρι να λιώσουν μέσα από τη ρητίνη.
Με τα μαχαίρια, τις σμίλες και τα σφυριά έκοψαν τη μούμια σε κομμάτια, αφαιρώντας πρώτα τη διάσημη χρυσή μάσκα του Τουταγχαμών και στη συνέχεια κόβοντας το κεφάλι του.
Η ομάδα θα συνέχιζε να βλέπει τον κορμό του Tut στη μέση και να σπάει τα χέρια και τα πόδια σε κάθε άρθρωση.
Στο τέλος, το σώμα αποσυναρμολογήθηκε και τεμαχίστηκε σε περισσότερα από δώδεκα ξεχωριστά κομμάτια.
Χρόνια αργότερα, μελέτες του σώματος του Τουταγχαμών αποκάλυψαν ότι ο Κάρτερ και οι ανατόμοι επικάλυψαν κάθε κομμάτι με ζεστό κερί παραφίνης για να το προστατεύσουν από τη φθορά και αργότερα κόλλησαν το σώμα ξανά μαζί.
«Αξίζει να επανεξετάσουμε την κληρονομιά της ανασκαφής του Κάρτερ, όχι μόνο ως ορόσημο στην Αιγυπτιολογία, αλλά ως μια στιγμή ηθικού απολογισμού», είπε ο Ντόμπσον στο The Conversation.
«Ο ακρωτηριασμός του σώματος του Τουταγχαμών, που αποκρύπτεται στις επίσημες αφηγήσεις, μας καλεί να αμφισβητήσουμε τις αφηγήσεις του αρχαιολογικού θριάμβου και να κοιτάξουμε πίσω στο παρελθόν με μια πιο κριτική ματιά».
Παρά το διαμελισμό που υπέστη, αντικείμενο συζήτησης παραμένει στην επιστημονική κοινότητα εάν υπήρχε πραγματικά άλλη επιλογή εκείνη την εποχή, δεδομένων των περιορισμένων πόρων της δεκαετίας του 1920.
