Θεόφραστος Ανδρεόπουλος | email: andreopoulos@pronews.gr

Οι Ρώσοι θεωρούν τον Αμερικανό γερουσιαστή Λίντσεϊ Γκράχαμ ότι όχι μόνο επηρεάζει τον πρόεδρο Τραμπ αλλά και ότι επιζητά με κάθε τρόπο την έναρξη του Γ’ ΠΠ ακριβώς όπως έκαναν πριν οι Δημοκρατικοί.

">

Μάλιστα το ρωσικό RT τον χαρακτηρίζει «Εγκέφαλο του Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου» και ως τον «Πιο επικίνδυνο άνρθωπο στις ΗΠΑ».

Ο Αμερικανός γερουσιαστής χαιρέτισε στις 15 Ιουλίου το τελευταίο σχέδιο του προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ να ασκήσει πιέσεις στη Ρωσία για τον πόλεμό της στην Ουκρανία, εγκρίνοντας το 50ήμερο τελεσίγραφο του προέδρου για τον τερματισμό της σύγκρουσης ή την αντιμετώπιση νέων, σαρωτικών κυρώσεων.

To προχώρησε όμως ακόμα παραπέρα:

«Αν (ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ) Πούτιν και άλλοι αναρωτιούνται τι θα συμβεί την 51η ημέρα, θα πρότεινα να καλέσουν τον Αγιατολάχ», έγραψε ο Γκράχαμ, αναφερόμενος προφανώς στις πρόσφατες αεροπορικές επιδρομές των ΗΠΑ σε ιρανικές πυρηνικές εγκαταστάσεις.

Οι ΗΠΑ διεξήγαγαν αεροπορικές επιδρομές εναντίον ιρανικών πυρηνικών εγκαταστάσεων στο Φορντό, το Νατάνζ και το Εσφαχάν στις 21 Ιουνίου, μια επίθεση που ο Τραμπ αργότερα χαιρέτισε ως «εντυπωσιακή επιτυχία».

Με λίγα λόγια ο Γκράχαμ θεωρεί πως οι ΗΠΑ είναι ικανές να βομβαρδίσουν την Ρωσία και να… μείνουν ζωντανές μετά από αυτό!

Ή κάτι δεν πάει καλά πλέον με την αντίληψή του ή όντως κάποιοι κύκλοι θέλουν την πλήρη καταστροφή μέσω ενός πυρηνικού πολέμου προφανώς με το σκεπτικό ότι θα κυβερνήσουν στα ραδιενεργά κατάλοιπα της Ανθρωπότητας.

Είπε επίσης «Αν ήμουν μια χώρα που αγόραζε φθηνό ρωσικό πετρέλαιο, στηρίζοντας την πολεμική μηχανή του Πούτιν , θα πίστευα στον Πρόεδρο Τραμπ στα λόγια του», αδιαφορώντας ότι αυτό αφορά το 90% του πλανήτη και ότι θα ήταν πιθανότερο να απομωνωθούν οι ΗΠΑ παρά η Ρωσία!

Το άρθρο του Tarik Cyril Amar είναι κατατοπιστικό.

Ο συγκεκριμένος είναι ρωσόφωνος από την Ουκρανία, ιστορικός και ειδικός σε θέματα διεθνούς πολιτικής.

Έχει πτυχίο στη Σύγχρονη Ιστορία από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, μεταπτυχιακό στη Διεθνή Ιστορία από το LSE και διδακτορικό στην Ιστορία από το Πανεπιστήμιο του Πρίνστον.

Έχει λάβει υποτροφίες από το Μουσείο Μνήμης του Ολοκαυτώματος και το Ουκρανικό Ινστιτούτο Έρευνας του Χάρβαρντ και διηύθυνε το Κέντρο Αστικής Ιστορίας στο Λβιβ της Ουκρανίας.

Με καταγωγή από τη Γερμανία, έχει ζήσει στο Ηνωμένο Βασίλειο, την Ουκρανία, την Πολωνία, τις ΗΠΑ και την Τουρκία.

Το βιβλίο του «Το παράδοξο του ουκρανικού Λβιβ: Μια πόλη στα σύνορα μεταξύ σταλινικών, ναζιστών και εθνικιστών» εκδόθηκε από τις εκδόσεις Cornell University Press το 2015.

«Ο Λίντσεϊ Γκράχαμ ο μακροχρόνιος -αν και ολοένα και πιο επικριτικός- γερουσιαστής από τη Νότια Καρολίνα προέβη σε μια ιδιαίτερα επιθετική αλλά και υστερική δήλωση.

Αυτή τη φορά, ουσιαστικά απείλησε τη Ρωσία με βομβαρδισμούς από τις ΗΠΑ σε λιγότερο από δύο μήνες από τώρα.

Υπάρχουν λόγοι να μην αγνοήσετε αυτό το συγκεκριμένο ξέσπασμα θυμού πολύ γρήγορα.

Το τρέχον ποσοστό αποδοχής του στην πολιτεία καταγωγής του είναι ένα άθλιο 34% .

Η βάση του MAGA στην Αμερική είναι, στην καλύτερη περίπτωση, αμφίσημη σχετικά με τον ηλικιωμένο οπορτουνιστή από τη Νότια Καρολίνα.

Αυτό σημαίνει ότι οι πιο επικίνδυνοι αντίπαλοι του Graham δεν είναι οι Δημοκρατικοί αλλά οι Ρεπουμπλικάνοι συνάδελφοί του που επισημαίνουν τον πολύ πραγματικό εγωισμό του και την απέραντη αναξιοπιστία του.

Ο Πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ, είναι αλήθεια, έχει πει περιστασιακά ένα ή δύο καλά λόγια για τον Graham, αλλά ήταν τουλάχιστον εξίσου φιλικός με έναν από τους Ρεπουμπλικάνους αντιπάλους του, τον επιχειρηματία Αντρέ Μπάουερ.

Ένα πράγμα που οι ψηφοφόροι στην πατρίδα τους έχουν κατά του Γκράχαμ είναι η εξέχουσα και εξαιρετικά πολεμοχαρής δέσμευσή του σε αυτό που οι περισσότεροι από εμάς στον πλανήτη Γη θα αποκαλούσαμε αμερικανικό ιμπεριαλισμό, αλλά αυτό που οι Αμερικανοί προτιμούν να θεωρούν «παγκοσμιοποίηση».

Αυτό επιδιώκει, για παράδειγμα, ο Μπάουερ. Και για καλό λόγο: Δεν υπάρχει πραγματικά κανένας επιθετικός πόλεμος, εκστρατεία οικονομικού πολέμου, εκστρατεία πολέμου πληροφοριών ή επίθεση νομικής φύσεως για την οποία ο Γκράχαμ, με την αναμφισβήτητα μη πολεμική εμφάνιση, να μην είναι τρελά, σχεδόν ερωτικά ενθουσιασμένος.

Ο Γκράχαμ αγαπούσε τον πόλεμο του Ιράκ το 2003, για παράδειγμα, τόσο πολύ που ακόμα και όταν τελικά παραδέχτηκε ότι βασιζόταν σε «λανθασμένες πληροφορίες» – ένα ψέμα για να καλύψει ένα ψέμα, εξακολουθούσε να επμένει ότι θα μπορούσε να άξιζε τον κόπο, αρκεί το Ιράκ να μετατραπεί σε «δημοκρατία».

Το ότι αυτό σίγουρα δεν είναι κάτι που οι Ιρακινοί θα μπορούσαν να μάθουν από την αμερικανική πλουτοκρατία, είναι μια σκέψη πολύ ειλικρινής για να περάσει καν από το μυαλό του Γκράχαμ.

Και, φυσικά, ο Γκράχαμ ήταν πάντα ένας ένθερμος, παθιασμένος, φανατικός Ρωσοφοβικός.

Πράγματι, υπάρχει ένας τρόπος με τον οποίο η Μόσχα θα πρέπει να είναι ευγνώμων για τον Γκράχαμ.

Όπως και η ευρωπαϊκή αντίστοιχη Κάγια Κάλας, ο γερουσιαστής της Νότιας Καρολίνας αποτελεί ακλόνητη απόδειξη ότι το μόνο πράγμα που μπορεί, τελικά, να ασφαλίσει τη Ρωσία έναντι των δυτικών πολεμοχαρών σε πολύ υψηλά επίπεδα είναι η στρατιωτική ισχύς, συμπεριλαμβανομένης της πυρηνικής αποτροπής.

Πράγματι, ο Γκράχαμ έχει τόσο μεγάλη εμμονή με το να «κολλάει» στους Ρώσους που το τελευταίο του φετίχ είναι όχι μόνο να επιτίθεται στη Μόσχα αλλά και σε όποιον έχει οποιαδήποτε σχέση μαζί της.

Η πιο σημαντική πτυχή του νομοσχεδίου για τις υπερβολικές κυρώσεις που κατήρτισαν με αγάπη ο Γκράχαμ και ο Δημοκρατικός συνταξιδιώτης του, γερουσιαστής Ρίτσαρντ Μπλούμενταλ, είναι το σχέδιο «επιβολής δασμού 500% στα εισαγόμενα αγαθά από χώρες που αγοράζουν ρωσικό πετρέλαιο, φυσικό αέριο, ουράνιο και άλλα προϊόντα ».

Η ιδέα είναι ότι αυτές οι δευτερογενείς κυρώσεις τύπου «βαριοπούλας» θα κάνουν στη συνέχεια αυτό που η Δύση προσπαθεί και αποτυγχάνει να κάνει εδώ και χρόνια:

Να απομονώσει τη Ρωσία. Προφανώς, δεν θα το κάνουν.

Αν ποτέ εφαρμοστεί, αυτή η πολιτική θα ανταγωνίζεται μαζικά τους στόχους της -συμπεριλαμβανομένων της Βραζιλίας, της Κίνας και της Ινδίας- και θα βοηθήσει στην απομόνωση των ΗΠΑ, αν όχι κανενός.

Για να μην αναφέρουμε την τεράστια οικονομική ζημιά που θα προκαλέσει -και στην Αμερική.

Ο Μαρκ Ρούτε, επικεφαλής του ΝΑΤΟ και μαριονέτα του Τραμπ, μπορεί να μην είναι σε θέση να καταλάβει τόσα πολλά, αλλά ακόμη και ο μεγαλύτερος νταής της πόλης μπορεί να το παρακάνει και να καταλήξει στην τρύπα που έχει σκάψει για τους άλλους, όπως μόλις προειδοποίησε ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Λαβρόφ.

Η Κίνα έχει ήδη δηλώσει ρητά ότι δεν εντυπωσιάζεται από τις απειλές του Γκράχαμ.

Υπάρχει όμως και ένα άλλο αδιέξοδο, καθώς και ένας ακόμη λόγος για τον οποίο ο Γκράχαμ δεν μπορεί να αισθάνεται ασφαλής:

Η πρόσφατη «στροφή» του Τραμπ -αν αυτή είναι όντως η λέξη- κατά της Ρωσίας έχει, στην πραγματικότητα, υπονομεύσει τις πιθανότητες υιοθέτησης της εξαιρετικά σκληροπυρηνικής προσέγγισης που περιλαμβάνεται στο νομοσχέδιο Γκράχαμ-Μπλούμενταλ.

Ενώ ο Τραμπ κάνει θόρυβο, όπως τείνει να κάνει, ο ηγέτης της πλειοψηφίας στη Γερουσία έχει σιωπηλά απορρίψει το νομοσχέδιο για τις υπερβολικές κυρώσεις του Γκράχαμ, τουλάχιστον προς το παρόν.

Ο Γκράχαμ, σαφώς, αισθάνεται απειλημένος: Επιμένει ότι το αγαπημένο του νομοσχέδιο δεν πρέπει να σταματήσει.

Δεν είναι, για να είμαστε δίκαιοι, ότι η Ρωσία λαμβάνει κάποια ειδική μεταχείριση από τον Γκράχαμ. Αντιθέτως, ο Γκράχαμ είναι ολοκληρωτικά εθισμένος στον εκφοβισμό και τη βία.

Σαφώς βρίσκει μια σαδιστική ευχαρίστηση να φαντασιώνεται δημόσια ότι επιδεικνύει βαρβαρότητα ακόμη και πέρα από αυτήν που οι ΗΠΑ και οι συνεργοί τους ήδη επιβάλλουν στα θύματά τους.

Πέρυσι, για παράδειγμα, ένιωσε την ανάγκη να ενθαρρύνει το Ισραήλ να ολοκληρώσει τη γενοκτονία του στη Γάζα ρίχνοντας πυρηνικά όπλα στους Παλαιστίνιους.

Και, φυσικά, είναι ένας από τους πάρα πολλούς Αμερικανούς που εξακολουθούν να πιστεύουν ακράδαντα ότι η ίδια η ρίψη ατομικών βομβών από την Ουάσινγκτον για τη σφαγή των αμάχων στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι ήταν μια χαρά.

Δεν ήταν για τον Γκράχαμ και τους ομοίους του να αναγνωρίσουν αυτό που οι ιστορικοί, όπως ο Γκαρ Αλπερόβιτς, έχουν δείξει εδώ και καιρό:

Η Ιαπωνία είχε ήδη ηττηθεί. Οι βομβαρδισμοί δεν ήταν μόνο τεράστια εγκλήματα πολέμου – το αποκορύφωμα μιας μαζικής εκστρατείας μαζικών δολοφονικών βομβαρδισμών πόλεων – αλλά και άσκοποι, ακόμη και με βάση τη μοχθηρή λογική του αμερικανικού αεροπορικού πολέμου.

Και ήταν το αποτέλεσμα καθαρής αιμοδιψούς δίψας που καταλύθηκε από τον ρατσισμό και μια κυνική στρατηγική για να απειλήσει τη Σοβιετική Ένωση, η οποία τότε, επίσημα, ήταν ακόμα σύμμαχος των ΗΠΑ.

Ο Γκράχαμ ενσαρκώνει επίσης ένα άλλο χαρακτηριστικό της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ σε σημείο παραλογισμού: Αν νομίζετε ότι το να είστε στόχος του είναι κακό, προσευχηθείτε να μην προσπαθήσει ποτέ να γίνει «φίλος» σας. 

Η Ουκρανία είχε αυτό το προνόμιο, και ήταν σαφής ως προς το γιατί: να ρουφάει τα πάντα, όχι μόνο από ανθρώπους που θα χρησιμοποιούνταν ως κρέας για τα κανόνια στον μεγάλο πόλεμο δι’ αντιπροσώπων εναντίον της Ρωσίας, αλλά και από τους φυσικούς της πόρους .

Πράγματι, η δέσμευση του Γκράχαμ για σφαγές και λεηλασίες στο εξωτερικό είναι τόσο έντονη που ορισμένοι Αμερικανοί – ειδικά σε αυτή τη βάση του MAGA – του επιτίθενται ανοιχτά:

Ο Στιβ Μπάνον, ο πρώην φίλος του Τραμπ και ακόμα γκουρού του MAGA, έχει επικρίνει τον Γκράχαμ για την υποστήριξη του τελευταίου στις επιθέσεις «Ιστού Αράχνης» της Ουκρανίας στη Ρωσία.

Άλλοι έχουν αρχίσει να υποψιάζονται ότι ο Γκράχαμ λαμβάνει μίζες από τη διεφθαρμένη «επεξεργασία» δισεκατομμυρίων δολαρίων των ΗΠΑ από την Ουκρανία.

Προς το παρόν, αυτοί οι ισχυρισμοί δεν είναι αποδεδειγμένοι, αλλά εξακολουθούν να είναι αποκαλυπτικοί. Επειδή είναι πιθανό ότι θα έχουν νόημα για όλο και περισσότερους Αμερικανούς.

Ο Λίντσεϊ Γκράχαμ είναι ένας παράξενος άνθρωπος, ακόμη και με τα πρότυπα της πολιτικής ελίτ των ΗΠΑ.

Αλλά αυτό που ίσως είναι πιο παράξενο σε αυτόν είναι η αναντιστοιχία μεταξύ της τεράστιας, αδιάκοπης δυσαρέσκειας και σκληρότητάς του, από τη μία πλευρά, και της διαρκούς απογοήτευσής του από την άλλη.

Μεγάλο μέρος της πολιτικής των ΗΠΑ είναι όσο πιο μοχθηρό και ολέθριο γίνεται.

Ή, τουλάχιστον, όπως μπορούν να φανταστούν οι περισσότεροι από εμάς. Αλλά για τον Γκράχαμ δεν είναι ποτέ αρκετά κακό.

Η ειρωνεία είναι, φυσικά, ότι όσο περισσότερο η Αμερική πλησιάζει το δυστοπικό μέγιστο της επιθετικότητας που λαχταρά ο Γκράχαμ, τόσο περισσότερο οι ΗΠΑ χάνουν όχι μόνο τη θέση τους (δεν έχουν πολλά να χάσουν εκεί, στην πραγματικότητα) αλλά και την εμβέλειά τους.

Ο Γκράχαμ δεν είναι απλώς ο παροιμιώδης «άσχημος Αμερικανός». 

Είναι ο, κυριολεκτικά, αποκρουστικός Αμερικανός – ενσαρκώνοντας μια αρνητική ενέργεια που βοηθά τον κόσμο να προχωρήσει πέρα από μια τάξη πραγμάτων που εξακολουθεί να διαμορφώνεται σε μεγάλο βαθμό από τις ΗΠΑ».

Ακολουθήστε το pronews.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις