Τηλεόραση
Το BBC, το 1965, είχε ζητήσει από τον σκηνοθέτη Πίτερ Γουάτκινς ένα ντοκιμαντέρ που θα έδειχνε τις συνέπειες ενός πυρηνικού πολέμου ανάμεσα σε ΗΠΑ και Σοβιετική Ένωση.
Ο γνωστός σκηνοθέτης όχι μόνο δεν αρνήθηκε την πρόταση, αλλά αποφάσισε να το κάνει όσο πιο ρεαλιστικά γινόταν. Το σενάριο έκανε λόγο για μια ολοκληρωτική πυρηνική επίθεση στη Βρετανία, που άφησε πίσω της εκατομμύρια νεκρούς και μια χώρα που μεταμορφώθηκε σε μια ραδιενεργή έρημο.
Τα 47 λεπτά του The War Game έμοιαζαν τόσο αληθινά, που προκάλεσαν σοκ στα «κεφάλια» του BBC. Η απόφαση ήταν ξεκάθαρη: δεν προβλήθηκε για δύο δεκαετίες.
Έπρεπε να φτάσουμε στο 1985 ώστε το ντοκιμαντέρ του Γουάτκινς να προβληθεί στο βρετανικό δίκτυο, με αφορμή τα 40 χρόνια από την ρίψη της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι.
Και τώρα, έξι δεκαετίες μετά, η εκπομπή Michael Aspel Remembers προσπαθεί να αναλύσει τις θεωρίες πίσω από το «κόψιμο» του ντοκιμαντέρ το 1965.
«Ο Γουάτκινς πάντα πίστευε ότι πίσω από την απόφαση του δικτύου κρυβόταν η κυβέρνηση» θα πει ο Άσπελ, με πολλούς να έχουν την ίδια γνώμη.
Σε αρχειακό υλικό καταγράφεται ο τότε βουλευτής των Εργατικών Τόνι Μπεν να λέει ότι ήταν αυτός που έπρεπε να πει στο BBC να μην προβάλλει την εκπομπή «κάτι που μετάνιωσα μετά». Ενώ ο υπεύθυνος των ντοκιμαντέρ του δικτύου εκείνη την εποχή, Χάου Γουέλντον, υποστήριξε το 1983 ότι στην κυβέρνηση υπήρχαν φόβοι ότι η προβολή του θα ενίσχυε τις διαμαρτυρίες κατά των πυρηνικών.
Ωστόσο, σύμφωνα με τον Χιου Γκριν, όλα αυτά είναι ανακρίβειες. Ο τότε υπεύθυνος του καναλιού είχε τονίσει ουκ ολίγες φορές ότι οι πολιτικοί δεν ανακατεύτηκαν καθόλου και ήταν ξεκάθαρα δική του απόφαση. «Ήταν τόσο τρομακτικό το υλικό, που φοβόμουν πως κάποιος θα αυτοκτονούσε αν το έβλεπε».
Πάντως το φιλμ προβλήθηκε σε διάφορα διεθνή φεστιβάλ, ενώ το 1967 κέρδισε το βραβείο Όσκαρ ως το Καλύτερο Ντοκιμαντέρ της χρονιάς.
