Πολιτισμός
Κολποσκόπηση επί σκηνής περιλάμβανε η παράσταση «Η νύφη και το ‘Καληνύχτα, Σταχτοπούτα’», στο Φεστιβάλ Αθηνών!
Live κολποσκόπηση της πρωταγωνίστριας και δημιουργού.
Εξάλλου, το «Η νύφη και το ‘Καληνύχτα, Σταχτοπούτα’» της εκ Βραζιλίας ορμώμενης Καρολίνας Μπιάνκι ήταν ένα δρώμενο το οποίο εντάχθηκε στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών 2025 για το σύμπλεγμα των χώρων εκδηλώσεων της Πειραιώς 260. Έναντι του εισιτηρίου των 25 ευρώ, σε όσους εκ των θεατών δεν είχαν πρότερη εμπειρία κολποσκοπήσεως, χορηγήθηκε προνομιακή πρόσβαση στο μοναδικό αυτό βίωμα.
Εντούτοις, ήταν άραγε θεατρική αυτή η ιατρική πράξη;
Η ανταπόκριση του κοινού είναι ορμητική και ενθουσιώδης. Εν προκειμένω, οι δύο βραδιές της παράστασης/performance «Η νύφη και το ‘Καληνύχτα, Σταχτοπούτα’» (5 και 6 Ιουλίου) ήταν sold out. Και στην πλειονότητά τους, στο τέλος της παράστασης οι θεατές χειροκροτούσαν όρθιοι την Καρολίνα Μπιάνκι και τους υπόλοιπους συντελεστές.
Επρόκειτο για μια δραματοποιημένη μελέτη του βιασμού. Η κεντρική ιδέα ήταν ότι η πρωταγωνίστρια λαμβάνει εκουσίως και αυτοβούλως το «χάπι του βιασμού» (ένα light υποκατάστατό του, για τις ανάγκες της παράστασης), μένει όντως αναίσθητη, ενώ εν τω μεταξύ παρουσιάζονται διάφορες πτυχές του σχετικού προβληματισμού, αναπτύσσονται παράλληλες αφηγήσεις κ.λπ. Η όλη σύλληψη -και εκτέλεση- είναι εντελώς αβάν γκαρντ, χωρίς φαινομενικό ειρμό, αλλά με μια συνειρμική και υπόγεια δομή. Άρα, σε καμία περίπτωση δεν εμπίπτει στη συμβατική «σχολή» θεάτρου, και άρα είναι άτοπο να κρίνεται ως τέτοια.
Όπως παρουσιάστηκε, όμως, από ορισμένες απόψεις ήταν μια δοκιμασία για τον θεατή -και ως τέτοια σχεδιάστηκε μάλλον εξ αρχής, με μια διάθεση τιμωρητική και διδακτική για οποιονδήποτε ανέχεται -άρα γίνεται παθητικός συνένοχος- κακοποιητικές συμπεριφορές, στην πραγματική ζωή, εννοείται.
Προφανώς οι υπεύθυνοι δεν έκριναν απαραίτητο να απευθύνουν προειδοποίηση προς το κοινό ότι στην παράσταση «Η νύφη και το ‘Καληνύχτα, Σταχτοπούτα’» το να προσομοιώνονται συνθήκες νάρκωσης, μη συναινετικής συνουσίας (έστω και υπονοούμενης) και οπωσδήποτε κολποσκοπικής εξέτασης.
Από την άλλη, το ελληνικό κοινό είναι εξοικειωμένο πλέον σε τέτοιου είδους ενδοσκοπικές σκηνές: Κάτι παρόμοιο με την Μπιανκί έκανε το 2022 η Λένα Κιτσοπούλου στο «Φρανκενστάιν – Ο Χαμένος Παράδεισος» και, μάλιστα, σαν αυτο-κολποσκόπηση. Την τάση να εκθέτει τα σωθικά -και όχι μόνο τα σώψυχα- των ηθοποιών του έχει εκδηλώσει επίσης σε αθηναϊκές παραστάσεις του και ο έξοχος Ρομέο Καστελούτσι.
Τι άλλο θα δούμε στο θέατρο; Το γυμνό πέρασε από τη φάση του σκανδαλώδους, σε εκείνη της υπερβολικής δόσης και του αναίτιου, με αποτέλεσμα το κοινό να μπουχτίσει την αδαμιαία περιβολή των ηθοποιών, αλλά και οι σκηνοθέτες να τη βαρεθούν ως εκφραστικό εργαλείο.
Τώρα φαίνεται πως διανύουμε τη φάση του «μετα-ξεβρακώματος» στο θέατρο, όπου η απογυμνωμένη έκθεση του σώματος δεν είναι αρκετή και θα πρέπει να διεισδύσουμε μέσα σε αυτό, να κάνουμε μάθημα ανατομίας, να περιεργαστούμε τα εσωτερικά όργανα, να γνωριστούμε με τον κόλπο και τα αναπαραγωγικά όργανα της Καρολίνας Μπιανκί, με το παχύ έντερο κάποιου άλλου, το πάγκρεας ενός τρίτου και πάει λέγοντας.
