Βιβλίο
«Ο πλανήτης των ψυχών» της Βούλας Ηλιάδου, είναι ένα βιβλίο στο οποίο το υπερφυσικό, υπερβατικό και υπερρεαλιστικό στοιχείο είναι ευδιάκριτο σε κάθε σελίδα του.
Η αφετηρία, όμως, για όλα αυτά είναι μία μυθιστορία καθαρά γήινη και ρεαλιστική.
Στο έργο παρακολουθούμε τα φωτεινά και σκοτεινά χρώματα της ζωής του κεντρικού ήρωα Αλέξανδρου Νοταρά, που στα χρόνια της εφηβείας του εκδηλώνει τις πρώτες μεταφυσικές ανησυχίες, καθώς ψάχνει να βρει τους βιολογικούς γονείς του.
Οι κατά συνθήκη «φιλίες» του στα γυμνασιακά χρόνια έχουν σαν αποτέλεσμα να πέσει θύμα εκβιασμού ενός νεοφερμένου νταή του σχολείου.
Όταν τα πράγματα φτάνουν στο απροχώρητο, καταφτάνει στο σχολείο ως θεόσταλτος άγγελος ο Μάξιμος Καντακουζηνός, με τον οποίο ο Αλέξανδρος συνδέεται φιλικά και οικογενειακά.
Ανάμεσα στον ήρωα και τον φίλο του αναπτύσσονται σχέσεις δάσκαλου-μαθητή, όταν ο πρώτος αναλαμβάνει να τον μυήσει στις μεταφυσικές αναζητήσεις για την ύπαρξη του Θεού και το ταξίδι της ψυχής μετά θάνατον.
Απόσπασμα κριτικής του Κώστα Τραχανά (texnesonline.gr)
«Ο καθαρός τρόπος γραφής, η γλωσσική αρτιότητα, η κριτική στάση απέναντι σε πρόσωπα και σε καταστάσεις και η διεισδυτική ματιά στα γεγονότα είναι χαρακτηριστικά αυτού του έργου της Βούλα Ηλιάδου.
Η γραφή της, στοχαστική και στιβαρή, άμεση και τρυφερή μας χάρισε ένα κείμενο σπάνιας δύναμης και ομορφιάς.
Λόγια που συγκινούν και αγγίζουν τις καρδιές. Μια ιστορία δύο παιδιών, που γίνεται αφορμή για να αναδειχθούν ιδέες, πατρογονικές αξίες, η διάσωση της ιστορικής μνήμης, η αφύπνιση της ιστορικής συνείδησης και ολόκληρη η Ιστορία της Ελλάδας, όχι με διάθεση διδακτική αλλά με ένα σπάνιο τρόπο που αναδεικνύει καίρια όλα εκείνα τα οποία αξίζει να παλεύει κανείς στη ζωή.
Κι όπως λέει ο Κώστας Ταχτσής «Η ζωή είναι στρόβιλος. Ευτυχία είναι να αγαπάς τον στρόβιλο».
Ένα κείμενο γραμμένο με τόση συγγραφική τέχνη και ωριμότητα, που παρά το θέμα του δεν προκαλεί θλίψη, παρά μόνο μια ζεστασιά και μια γλυκιά μελαγχολία.
Ιδιόμορφο, ιδιαίτερο, σίγουρα ασυνήθιστο μυθιστόρημα. Με ανατροπές σε δεδομένες παραδοχές, βαθιές τομές που αιμορραγούν πάνω σε συναισθήματα, που άλλοτε παρηγορούν κι άλλοτε απελπίζουν.
Σε ταξιδεύει, σε αιχμαλωτίζει, σε κάνει να αισθάνεσαι αυτή την παρηγορητική συντροφιά που μόνο ένα καλό βιβλίο μπορεί να σου προσφέρει».
