Η σπηλιά με τους τεράστιους κρυστάλλους που αποτελεί «παγίδα θανάτου» για τους επισκέπτες (βίντεο)

Στην κέντρο του ορυχείου Naica στο Μεξικό, ανθρακωρύχοι ανακάλυψαν μία «κρυφή» σπηλιά με τεράστιους κρυστάλλους.

Η ανακάλυψη ήρθε το 2000. Κρυμμένο για εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια, ο θάλαμος ήταν γεμάτος με τεράστιους κρυστάλλους σεληνίτη – μια ποικιλία γύψου. Μερικοί από αυτούς εκτείνονται πάνω από 30 πόδια μήκος.

Αυτά τα φυσικά γλυπτά προεξείχαν από τοίχους, δάπεδα και οροφές, σχηματίζοντας έναν περίπλοκο λαβύρινθο από γυάλινους μονόλιθους. Περιγραφόμενο από τους παρευρισκόμενους ως «σκηνή από μυθιστόρημα φαντασίας», το σπήλαιο αναγνωρίστηκε αμέσως ως επιστημονικό θαύμα.

Σύμφωνα με το National Geographic, ο σχηματισμός αυτών των κρυστάλλων δεν ήταν τυχαίος. Κάτω από το ορυχείο Naica, ένας θάλαμος μάγματος διατηρούσε τα υπόγεια ύδατα θερμαινόμενα σε σταθερή θερμοκρασία 58 ° C. Αυτό το νερό ήταν επίσης κορεσμένο με θειικό ασβέστιο – βασικά συστατικά στο σχηματισμό του γύψου.

Κατά τη διάρκεια χιλιετιών, το πλούσιο σε μεταλλικά στοιχεία νερό επέτρεψε στον γύψο να κρυσταλλωθεί σε σεληνίτη. Η συνοχή της θερμοκρασίας ήταν κρίσιμη. Οποιαδήποτε μετατόπιση – ψυχρότερη ή θερμότερη – θα είχε σταματήσει τη διαδικασία ανάπτυξης ή θα προκαλούσε τη διάλυση των κρυστάλλων.

Όταν οι εργασίες εξόρυξης άρχισαν να αντλούν υπόγεια ύδατα από το ορυχείο, αυτή η λεπτή ισορροπία διαταράχθηκε. Ο θάλαμος αποστραγγίστηκε και οι κρύσταλλοι εκτέθηκαν ξαφνικά στον αέρα. Ως αποτέλεσμα, η ανάπτυξή τους σταμάτησε και άρχισε η επιδείνωση. Ορισμένοι σχηματισμοί έχουν έκτοτε παρουσιάσει ρωγμές λόγω της διακύμανσης της υγρασίας και της έκθεσης στον αέρα.

Το εσωτερικό του σπηλαίου είναι βάναυσα αφιλόξενο. Με καταπιεστική υγρασία και υπερβολική θερμότητα, ο αέρας μέσα στο θάλαμο μπορεί να προκαλέσει θερμοπληξία μέσα σε λίγα λεπτά. Οι εξερευνητές υποχρεούνται να φορούν ειδικά σχεδιασμένες στολές ψύξης και να μεταφέρουν παγοκύστες για να αντέχουν ακόμη και σύντομες επισκέψεις.

Τέλος, οι ερευνητές έχουν αποκαλύψει αρχαία μικρόβια παγιδευμένα μέσα στους κρυστάλλους σεληνίτη. Αυτοί οι μικροοργανισμοί μπορεί να έχουν επιβιώσει για δεκάδες χιλιάδες χρόνια τρεφόμενοι με ιχνοστοιχεία στο νερό.