Τουρκία
Τις συγκλονιστικές στιγμές και τα συναισθήματα που έχει ζήσει σε ερείπια κτιρίων προσπαθώντας να βγάλει στο φως ανθρώπους που έχουν εγκλωβιστεί μετά από ένα σεισμό περιέγραψε με συγκίνηση και τρεμάμενη φωνή ο πρώην διοικητής της ΕΜΑΚ, Αθανάσιος Μπαλάφας.
Μιλώντας στο OPEN ανέφερε χαρακτηριστικά πως «δεν σε χαρακτηρίζουν ποτέ οι στιγμές που βγάζεις ζωντανούς. Θα σου μείνει η στιγμή που έβγαλες νεκρό.
Αν ο άνθρωπος ήταν από πριν χωρίς επαφή δεν σε επηρεάζει τόσο. Αλλά αν ήταν ζωντανός και τον χάσεις στην πορεία δεν είναι δυνατόν να μην σκεφτείς αν έκανες κάποιο λάθος.
Είναι δύσκολο να διαχειριστείς άνθρωπο που σε κοιτάει ή σου μιλάει και είναι δύσκολο να διαχειριστείς και ανθρώπους έξω από τα ερείπια και νιώθεις όλη την ελπίδα τους να σε βαραίνει».
Η διαδικασία της διάσωσης ανθρώπων δεν είναι μόνο δύσκολη για τα θύματα αλλά και τους διασώστες.
«Εκτός από τη συναισθηματική πίεση που έχεις για τη ζωή που έχεις στα χέρια σου, έχεις να διαχειριστείς και τον δικό σου φόβο. Είναι και η δική σου ζωή. Το ασφαλέστερο δίκτυο που έχεις είναι η ομάδα σου. Αυτό που ουσιαστικά σε βοηθάει είναι ότι υπάρχουν διακριτοί ρόλοι.
Ο καθένας παίρνει το κομμάτι που του αναλογεί, όσο μπορεί να το αντέξει ξέροντας ότι πάντα θα έχει κάποιον δίπλα του για να τον στηρίξει. Πίσω από τις κουρτίνες είναι πολλές οι δύσκολες, οι βαριές στιγμές. Απλά μαθαίνεις να το διαχειρίζεσαι» αναφέρει ο κ. Μπαλάφας.
Ο ίδιος αν και δεν μπορεί να ξεχωρίσει μόνο μια στιγμή από αυτές που έχει ζήσει στην σταδιοδρομία περιέγραψε όσα βίωσε πριν από 3.5 χρόνια στην Αλβανία.
«Θα πω ίσως το πιο πρόσφατο περιστατικό πριν από 3,5 χρόνια στην Αλβανία με παιδί που ήταν μέσα σε κτίριο εγκλωβισμένο, αλλά δεν ξέραμε καν πού είναι. Είχε βγει και ξαναμπήκε στο κτίριο για να βρει την μητέρα του. Ήταν πολύ σκληρό να έχεις την οικογένεια απ’ έξω.
Όταν τα καταφέραμε νιώσαμε σαν ήρωες. Το συναίσθημα ήταν όντως μοναδικό. Μόνο που δεν είναι κυρίαρχο πάντα. Την επόμενη ημέρα ένιωθες ήρωας και δίπλα σου στα 30 μέτρα από εκεί που είχαμε κατασκηνώσει, ήταν τα υπόλοιπα φέρετρα της οικογένειας.
Τη μια στιγμή έβλεπες το χαμόγελο ανθρώπων που τους έδωσες ένα παιδί ζωντανό και από την άλλη δάκρυα για άλλα μέλη της οικογένειας. Είναι ένα φορτίο που πρέπει να διαχειριστείς και στη συνέχεια, στην καθημερινότητά σου».
