Αγώνες
Αναρωτήθηκα πολύ αν έπρεπε να γράψω κάτι για τον Jules Bianchi, το ατύχημά του στο Ιαπωνικό Grand Prix της Formula 1 το 2014 και την κατάληξή του πριν λίγες μέρες. Όχι γιατί δεν το άξιζε, κάθε ένας από αυτούς του ανθρώπους που τολμούν να μπουν στο cockpit ενός μονοθεσίου της F1 και να αγωνιστούν το αξίζει. Απεχθάνομαι όμως το γεγονός ότι ΜΟΝΟ τα ατυχήματα και οι απώλειες ζωής στο μηχανοκίνητο αθλητισμό γίνονται θέματα στις ειδήσεις, τις όποιες ειδήσεις…
Είχε να χαθεί ζωή από την Πρωτομαγιά του 1994. Τότε έφυγε ο Ayrton Senna, ο μεγαλύτερος ίσως οδηγός που πέρασε από την F1. Έχουν αλλάξει 100άδες πράγματα από τότε, αλλά δε μπορείς να τα προβλέψεις όλα. Δε μπορείς να προβλέψεις ότι ένα μονοθέσιο που κινείται στους ρυθμούς ενός supercar, πολύ αργούς γι’ αυτό, θα γλιστρήσει και θα βρεθεί κάτω από ένα μηχάνημα το οποίο προσπαθούσε να απομακρύνει από το χώρο διαφυγής ένα άλλο μονοθέσιο. Και βέβαια, συνάδελφοι όλων των χώρων, δε μπορείς να το κάνεις θέμα, αν δεν ξέρεις καν ΤΙ ΕΙΝΑΙ F1, ποιος ήταν ο Jules Bianchi, τι σημαίνει αυτοκίνητο ασφαλείας, τι σημαίνει χώρος διαφυγής, τι…, τι…, τι…
Μπορεί να είναι θεαματικά τα ατυχήματα του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Μπορεί να προσφέρουν τηλεθεατές, αναγνώστες, hits, πες τε το όπως θέλετε. Οι αθλητές όμως είναι άνθρωποι και έχουν δικαίωμα στο σεβασμό της προσωπικότητάς τους, όπως και όλοι οι άλλοι. Κανείς δε μιλά για όσους πεθαίνουν από αναβολικά, εκτός αν είναι πρωταθλητές. Ο Bianchi δεν ήταν. Κανείς δε μιλά για όσους μένουν ανάπηροι από ατυχήματα στα αθλήματά τους.
Κανείς δε σέβεται το γεγονός ότι οι «αθλητές» των motorsports, οι αγωνιζόμενοι, ρισκάροντας τη ζωή τους, επειδή τους αρέσει και το θέλουν, προσφέρουν πολλά στον κόσμο, μαθαίνοντας στους νέους να φορούν κράνος, ζώνες, να οδηγούν σωστά, να χειρίζονται με ασφάλεια το αυτοκίνητό τους. Έστω και αν το κάνουν για να μιμηθούν τα είδωλά τους, στις περισσότερες των περιπτώσεων οι νεαροί φίλοι των αγώνων συμμετέχουν ΠΟΛΥ ΛΙΓΟΤΕΡΟ σε ατυχήματα από τους υπόλοιπους της ηλικίας τους.
Δε θα πω ονόματα, δε θα γράψω δημόσιους επικήδειους… Νιώθω ήσυχος που ήξερα το όνομά του και τον παρακολουθούσα σε κάθε σχεδόν αγώνα – έστω από την πολυθρόνα μου… Το ενδιαφέρον μας είναι αυτό που τους δικαιώνει…
Ας είναι ο τελευταίος… Ας είναι το 17 το τελευταίο νούμερο που αποσύρεται τιμής ένεκεν για το χαμό ενός οδηγού…
Γιάννης Αθανασίου
