Οι Βερσαλίες της Αφρικής: Τα παλάτια της απίστευτης χλιδής που τώρα ρημάζουν [εικόνες]

Για τους απανταχού δικτάτορες, το να δημιουργήσουν μία πόλη από το μηδέν είναι ένα διαχρονικό στοίχημα. Για τον Μομπούτου Σέσε Σόκο, αυτό μεταφράστηκε σε παλάτια απίστευτης χλιδής, κορυφαίους Γάλλους σεφ, πισίνες, αγάλματα και έναν αεροδιάδρομο για Concorde μέσα στη ζούγκλα. Και τώρα όλα αυτά ρημάζουν.

Ο δημοσιογράφος, που έγινε δισεκατομμυριούχος, με πάθος για την τέχνη και την πολιτική και όταν οι περιστάσεις του το επέτρεψαν, έγινε δικτάτορας της Δημοκρατίας του Κονγκό, ήθελε να αφήσει κάτι πίσω του. Στο μυαλό του, αυτό ήταν το Γκμπαντολίτ.

Μέσα στη ζούγκλα, στις αρχές του ’70 το Γκμπαντολίτ ήταν ένα απομακρυσμένο χωριό των 1.500 κατοίκων, που ζούσαν σε καλύβες από λάσπη και δεν υπήρχε καν στο χάρτη. Εκεί, μέσα σε χρόνο ρεκόρ, δημιουργήθηκε μία πόλη με σπίτια, σχολεία, νοσοκομεία, κρατικά κτίρια, ξενοδοχείο πέντε αστέρων και ένα διάδρομο προσγείωσης 3.200 μ. για το Concorde που ταξίδευε εκεί. Πάνω από όλα όμως, είχε τρία παλάτια- ναούς του κιτς.

Οταν ο Τζόσεφ Ντεζιρέ Μομπούτου αυτοανακηρύχθηκε επικεφαλής του κράτους το 1965, άλλαξε το όνομά του σε Μομπούτου Σέσε Σέκο Κόκο Νγκμπέντου βα ζα Μπάνγκα, που σημαίνει «ο πανίσχυρος πολεμιστής που χάρη στην αντοχή και την άκαμπτη θέληση για νίκη θα προχωρά από κατάκτηση σε κατάκτηση αφήνοντας πίσω του φωτιά». Αυτή δεν ήταν η μοναδική κρίση μεγαλομανίας του, αφού στο μυαλό του είχε τις αφρικανικές Βερσαλίες.

Έτσι αποφάσισε να μετατρέψει το Γκμπαντολίτ στο μεγαλύτερο σύμβολο της εξουσίας και της υπερβολής του.

Το ιδιωτικό του παλάτι ήταν γεμάτο πίνακες, γλυπτά, βιτρό, έπιπλα τύπου Λουδοβίκου, μάρμαρα από την Καράρα της Ιταλίας και δύο πισίνες που είχαν γύρω τους ηχεία που έπαιζαν κλασική μουσική. Ακόμη και το υπνοδωμάτιό του ξεχείλιζε από υπερβολή. Το κρεβάτι εμφανιζόταν από το πάτωμα με μηχανισμό και δίπλα του υπήρχαν δύο γλυπτά με θηλυκές μορφές, με τα ονόματα «Ύπνος» και «Ξύπνημα». Ξόδεψε πάνω από 400 εκατομμύρια δολάρια για όλα αυτά.

Ενα άλλο παλάτι στην περιοχή είχε χτιστεί σαν σύμπλεγμα από παγόδες, ενώ υπήρχε και ένα τρίτο για τις κρατικές συναντήσεις, που τώρα το χρησιμοποιεί ο στρατός. Στις καλές εποχές του, το παλάτι του Μομπούτου έσφυζε από ζωή. Εκεί εργάζονταν 700-800 άτομα ως σοφέρ, σεφ, υπηρέτες και λοιπό προσωπικό, ενώ υπήρχαν επιπλέον 300 στρατιώτες.

Προσωπικότητες από όλο τον κόσμο πέρασαν εκεί αμέτρητες φανταχτερές βραδιές με την σαμπάνια να ρέει και το σολομό και άλλα εδέσματα να ετοιμάζονται από τα χέρια κορυφαίων Ευρωπαίων σεφ. Ανάμεσά τους ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β’, ο βασιλιάς του Βελγίου, ο Γάλλος πρόεδρος Βαλερί Ζισκάρντ Ντ’Εστέν, ο γ.γ. του ΟΗΕ Μπούτρος Μπούτρος Γκάλι, ο μεγιστάνας Ντέιβιντ Ροκφέλερ αλλά ακόμη και ο επικεφαλής της CIA, Γουίλιαμ Κάσεϊ.

Χαρακτηριστικό της υπερβολής που τον διέκρινε ήταν ότι το 1975 ο Γκαστόν Λενότρ, κορυφαίος σεφ ζαχαροπλαστικής στον κόσμο την εποχή εκείνη, ταξίδεψε στο Γκμπαντολίτ με Concorde απλά για να παραδώσει μία τούρτα γενεθλίων για τον Μομπούτου.

Ολα έχουν ένα τέλος όμως. Το 1997 ο δικτάτορας το έσκασε από τη χώρα και την επόμενη χρονιά πέθανε στο Μαρόκο, χτυπημένος από καρκίνο στον προστάτη. Μετά από τη φυγή του, τα παλάτια λεηλατήθηκαν. Στρατιώτες έσπασαν έπιπλα, έσκισαν τις μεταξωτές ταπετσαρίες, έκλεψαν σχεδόν τα πάντα.

Πλέον, η ζούγκλα κερδίζει ξανά έδαφος, με δέντρα και θάμνους να έχουν «εγκατασταθεί» εκεί. Από το κεντρικό παλάτι λείπει σχεδόν όλη η σκεπή και σε κάποια σημεία πουλιά έχουν φωλιάσει στα απομεινάρια από τους πολυέλαιους.

Αντίστοιχη εικόνα κατάρρευσης παρουσιάζει το ξενοδοχείο πέντε αστέρων, με τον ιδιωτικό κινηματογράφο, που κάποτε φιλοξενούσε ηγέτες από όλο τον κόσμο, αλλά και το αεροδρόμιο που δημιουργήθηκε για το Concorde αλλά πλέον υποδέχεται 2-3 μικρά αεροπλάνα την εβδομάδα. Αλλα μισοτελειωμένα κρατικά κτίρια μετατράπηκαν σε αυτοσχέδια σχολεία. Παρά την παρακμή όμως, στην πόλη ζουν ακόμη 159.000 κάτοικοι.

Κάποιοι παραμένουν όμως πιστοί στον Μομπούτου. Είναι κατά κύριο λόγο παιδιά ή εγγόνια ανθρώπων που εργάζονταν στο παλάτι και χρεώνουν 20 δολάρια τους τουρίστες για μία ξενάγηση. Κλαίνε όταν θυμούνται τις παλιές δόξες της πόλης, όπως γράφει ο Guardian. Και ελπίζουν ότι μία ημέρα τα παιδιά του δικτάτορα θα επιστρέψουν για να πάρουν τις τύχες της χώρας στα χέρια τους.

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr