Ιστορία
Ο 19ος αιώνας έχει ταυτιστεί με την επικράτηση των εθνών κρατών στην Ευρώπη και σημαδεύτηκε από μια σειρά από πολέμους με σκοπό την εθνική ανεξαρτησία έναντι των δυναστικών καθεστώτων.
Σημαντική μάχη, στο πλαίσιο του Δεύτερου Πολέμου της Ιταλικής Ανεξαρτησίας ήταν μαι η μάχη του Σολφερίνο. Έλαβε χώρα, σαν σήμερα, στις 24 Ιουνίου 1859 κοντά στην κωμόπολη Σολφερίνο της Λομβαρδίας, μεταξύ του αυστριακού στρατού υπό τον κάιζερ Φραγκίσκο – Ιωσήφ Α’ και των συνασπισμένων δυνάμεων Γαλλίας και Πεδεμοντίου, υπό τους βασιλείς των δύο χωρών Ναπολέοντα Γ’ και Βίκτωρα – Εμμανουήλ Β’, αντίστοιχα.
Οι δύο στρατοί, που αριθμούσαν από 120.000 χιλιάδες άνδρες περίπου, συναντήθηκαν τυχαία και δεν είχαν προπαρασκευάσει τη μάχη. Οι Γάλλοι πίστευαν ότι θα συναντούσαν την οπισθοφυλακή των Αυστριακών και οι Αυστριακοί την εμπροσθοφυλακή των Γαλλο-Πεδεμοντίων. Η σύγκρουση άρχισε το πρωί και συνεχίστηκε μέχρι το μεσημέρι, μέσα σε κλίμα σύγχυσης και αταξίας. Ήταν, όμως, ιδιαίτερα σκληρή, με αποτέλεσμα ο αριθμός των θυμάτων να αυξάνει με γεωμετρική πρόοδο.
Οι Γαλλο-Πεδεμόντιοι κατόρθωσαν να διασπάσουν το απόγευμα το αυστριακό μέτωπο, αλλά με μεγάλες απώλειες. Εξαντλημένοι και οι δύο στρατοί υπέγραψαν ανακωχή το βράδυ, με πρωτοβουλία του Ναπολέοντα Γ’. Οι απώλειες για τους Αυστριακούς ανήλθαν σε 14.000 νεκρούς και τραυματίες και 8.000 αγνοούμενους ή αιχμαλώτους, ενώ οι Γαλλο-Πεδεμόντιοι είχαν 15.000 νεκρούς και τραυματίες και 2.000 αγνοουμένους ή αιχμαλώτους.
Η Μάχη του Σολφερίνο είχε δύο μείζονες συνέπειες:
Με τη Συνθήκη της Βιλαφράνκα (12 Ιουλίου 1859), ένα μεγάλο μέρος της Λομβαρδίας αποσπάστηκε από την Αυστρία και ενσωματώθηκε στο Βασίλειο Σαρδηνίας – Πεδεμοντίου, γεγονός που συνέβαλε στην ενοποίηση της Ιταλίας το 1861.
Η τραγική κατάσταση των χιλιάδων τραυματιών στο πεδίο της μάχης ευαισθητοποίησε τον ελβετό έμπορο Ερρίκο Ντυνάν (αυτόπτη μάρτυρα της μάχης), που ανέλαβε πρωτοβουλία για την ίδρυση του Ερυθρού Σταυρού.
