Από το αιχμηρό «Manchild» της Sabrina Carpenter μέχρι τη Dua Lipa, τη Beyonce και τη Perrie, η νέα ποπ σκηνή υψώνει φωνή απέναντι στη ματαιοδοξία και την ανωριμότητα των ανδρών. Ένα μουσικό ρεύμα που αντανακλά κοινωνικές αλλαγές και νέες ισορροπίες.

Στο νέο άλμπουμ της Sabrina Carpenter , και ειδικά στο βασικό single «Manchild», δεν διστάζει να χαρακτηρίσει τον εραστή της «χαζό», «άχρηστο» και «αργό», διερωτώμενη με σαρκασμό: «Γιατί (είσαι) τόσο σέξι αν είσαι τόσο χαζός; / Και πώς επέζησες στη Γη τόσο καιρό;».

Η Αμερικανίδα ποπ σταρ χτίζει έναν ολόκληρο δίσκο πάνω στην αποδόμηση του ανδρικού προτύπου, βάζοντας στο στόχαστρο συντρόφους που δεν μπορούν ούτε «να πλύνουν τα πιάτα» ούτε «να συναρμολογήσουν μια καρέκλα από την ΙΚΕΑ».

Στο «Sugar Talking» ειρωνεύεται όσους καυχιούνται για τις «επιφοιτήσεις» τους, χαρακτηρίζοντάς τες «μεγάλη λέξη για ένα μικρό μυαλό», ενώ στο περσινό χιτ «Slim Pickins» κατηγορεί έναν άνδρα που δεν γνωρίζει ούτε τη διαφορά ανάμεσα στο there, their και they are.

">

«Χρειάζεται ψυχοθεραπεία, όχι σχέση»
Δεν είναι όμως η μόνη. Μια νέα γενιά γυναικών ποπ σταρ υψώνει φωνή διαμαρτυρίας με πιασάρικες μελωδίες. Η Αμερικανίδα Chappell Roan τραγουδά στο «Super Graphic Ultra Modern Girl» για έναν άντρα που «δεν χόρεψε» και «δεν έκανε ούτε μία ερώτηση».

Η Βρετανίδα Perrie στο «If He Wanted To He Would» ψέγει την «ματαιοδοξία» ενός συντρόφου που «χρειάζεται ψυχοθεραπεία, όχι σχέση». Στο «Training Season», επιτυχία της Dua Lipa το 2024, η τραγουδίστρια ξεκαθαρίζει ότι δεν σκοπεύει «να διδάξει σε κανέναν πώς να την αγαπά σωστά».