Stratfor: Ο ιταλογαλλικός άξονας και το μέλλον της Ευρωζώνης

Η Ιταλία καλωσόρισε τη νίκη του Εμμανουέλ Μακρόν στις προεδρικές εκλογές στη Γαλλία, θεωρώντας τες ως ευκαιρία για την ανεύρεση ενός ισχυρού συμμάχου για τη μεταρρύθμιση της ευρωζώνης, σύμφωνα με τα συμφέροντα της Μεσογειακής Ευρώπης.

Ενας ισχυρός ιταλο-γαλλικός άξονας, κάτι που θα επιθυμούσε η κυβέρνηση της Ρώμης, θα αποτελούσε μια τεράστια δύναμη για να ασκήσει πίεση στη Γερμανία και τους εταίρους της στη Βόρεια Ευρώπη, ώστε η Ευρωπαϊκή Ενωση να χαλαρώσει τη στάση της στο θέμα του χρέους και του ελλείμματος, να αυξήσει τις δημόσιες δαπάνες στην Ενωση, αλλά και για να εισαγάγει μέτρα για τον επιμερισμό των κινδύνων στο χρηματοπιστωτικό τομέα. Αλλά ακόμα και αν οι δύο χώρες μοιράζονται αναμφισβήτητα κάποια κοινά συμφέροντα, για την Ιταλία, οι πρώτες εβδομάδες του Μακρόν στα προεδρικά του καθήκοντα ήταν μια απογοήτευση.

Η ΠΡΩΤΗ ΕΝΔΕΙΞΗ του προβλήματος ήταν η απόφαση της γαλλικής κυβέρνησης να αγνοήσει σε μεγάλο βαθμό το ιταλικό αίτημα για παροχή βοήθειας με τους μετανάστες που έφτασαν στην Ιταλία μέσω της Μεσογείου, οι περισσότεροι από τους οποίους είχαν ξεκινήσει από τη Λιβύη. Πριν από μερικές εβδομάδες, το Παρίσι -μαζί με τη Μαδρίτη- απέρριψε την πρόταση της Ρώμης για το ενδεχόμενο ανακατεύθυνσης με προορισμό τη Γαλλία ή την Ισπανία μέρους των πλοίων με μετανάστες που φθάνουν στις ιταλικές ακτές.

Στη συνέχεια, η Γαλλία οργάνωσε μια συνάντηση με τη συμμετοχή των δύο παρατάξεων που συναγωνίζονται για το ποια θα έχει τον έλεγχο της Λιβύης. Αυτό προκάλεσε την επίρριψη κατηγοριών εκ μέρους της ιταλικής κυβέρνησης ότι το Παρίσι κινείται πίσω από την πλάτη της. Η Ρώμη θεωρεί ότι η Λιβύη που έχει υποστεί καταστροφές από το μακροχρόνιο πόλεμο βρίσκεται στη σφαίρα επιρροής της (Ιταλίας). Η Ιταλία απάντησε ανακοινώνοντας τα δικά της σχέδια για την αποστολή πλοίων στα χωρικά ύδατα της Λιβύης, προκειμένου να βοηθήσει την ακτοφυλακή της χώρας (Λιβύης) να καταπολεμήσει την παράνομη μετανάστευση.

Πιο πρόσφατα, το Παρίσι πήρε την απόφαση να κρατικοποιήσει ένα γαλλικό ναυπηγείο, του οποίου τον έλεγχο επρόκειτο να αναλάβει μια ιταλική κρατική εταιρία, προκαλώντας έτσι την τελευταία μιας σειράς διενέξεων.

Η ΒΑΣΙΚΗ ανησυχία των Ιταλών έγκειται στο γεγονός ότι η νέα γαλλική διοίκηση θα δώσει προτεραιότητα στη σχέση της με τη Γερμανία και όχι στους δεσμούς της με την Ιταλία. Τέτοιες ανησυχίες είναι ιδιαίτερα έντονες όταν η συζήτηση φτάνει στη μεταρρύθμιση της Ευρωπαϊκής Ενωσης, με την Ιταλία να ανησυχεί για το γεγονός ότι η Γαλλία μπορεί να διαπραγματευτεί μια συμφωνία με τη Γερμανία που θα ευνοεί την προστασία της γαλλογερμανικής σχέσης έναντι των συμφερόντων της Νότιας Ευρώπης. Οι φόβοι της Ιταλίας επιδεινώνονται από την ανησυχία ότι οι σημερινές αδυναμίες της Ρώμης θα μειώσουν περαιτέρω την επιρροή της στις συζητήσεις για το μέλλον της Ενωσης, συζητήσεις που έχουν προγραμματιστεί να ξεκινήσουν μετά τις γενικές εκλογές της Γερμανίας τον ερχόμενο Σεπτέμβριο.

ΥΣΤΕΡΑ, ωστόσο, από εβδομάδες διπλωματικών τριβών, η Γαλλία προσπαθεί τώρα να αποκλιμακώσει την ένταση. Την 1η Αυγούστου, κατά τη διάρκεια επίσκεψης στη Ρώμη, ο Γάλλος υπουργός Οικονομίας, Μπρούνο Λε Μερ, πρότεινε στην ιταλική κυβέρνηση συμβιβαστική συμφωνία για το ναυπηγείο. Ο κ. Λε Μερ δήλωσε επίσης σε συνέντευξή του σε ιταλική εφημερίδα ότι η Γαλλία θεωρεί την Ιταλία σημαντικό εταίρο στη διαδικασία μεταρρύθμισης της ευρωζώνης. Στη συνέχεια, ο Μακρόν κάλεσε τον Ιταλό πρωθυπουργό, Πάολο Τζεντιλόνι, σε Σύνοδο Κορυφής στη Γαλλία στα τέλη Σεπτεμβρίου προκειμένου να συζητήσουν τη διμερή ατζέντα των χωρών τους, καθώς και τα σχέδια για το μέλλον του κοινού νομίσματος.

ΑΥΤΑ ΤΑ «ΚΛΑΔΙΑ ελιάς» μπορεί να βοηθήσουν κάπως στον καθησυχασμό της Ρώμης, αλλά είναι απίθανο να παρηγορήσουν μια χώρα της οποίας το πολιτικό και το οικονομικό μέλλον της είναι εν μέρει συνδεδεμένο με την κατεύθυνση που η Γαλλία επιλέγει να ακολουθήσει. Οσον αφορά στη Γαλλία, η κατάστασή της είναι περίπλοκη. Ως χώρα τόσο της Μεσογείου όσο και της Βόρειας Ευρώπης, πρέπει συχνά να βρίσκει μια ισορροπία μεταξύ των βόρειων και νότιων διασυνδέσεών της.

Το Παρίσι και η Ρώμη εξακολουθούν να βρίσκονται στην ίδια σελίδα, ως προς τα διάφορα ζητήματα, ειδικά όσον αφορά στη μεταρρύθμιση της ευρωζώνης. Ωστόσο, οι πρώτες εμπειρίες της ιταλικής κυβέρνησης με τη διοίκηση του Μακρόν δείχνουν ότι οι πρωταθλητές του ενδεχόμενου νότιου άξονα μπορεί να έχουν ανοίξει σαμπάνιες πολύ νωρίς.

ΠΗΓΗ: Ελεύθερος Τύπος