Σαν σήμερα πριν από 116 χρόνια ιδρύθηκε η Μπαρτσελόνα: Η ομάδα… μύθος, το σύμβολο της ελευθερίας και ανεξαρτησίας.

Όλα άρχισαν από μια αγγελία του Χανς Γκάμπερ στην καταλανική εφημερίδα «Los Deportes» στις 22 Νοεμβρίου 1899, με την οποία γνωστοποιούσε την επιθυμία του να ιδρύσει έναν ποδοσφαιρικό σύλλογο. Και να σκεφτεί κανείς, ότι ο εν λόγω τύπος δεν ήταν Καταλανός, δεν ήταν καν Ισπανός. Ένας Ελβετός γερμανικής καταγωγής ήταν που βρέθηκε στη Βαρκελώνη, την αγάπησε ως πόλη, ερωτεύτηκε τη μετέπειτα γυναίκα του Έμμα εκεί και εγκαταστάθηκε μόνιμα.

Το ρου της παγκόσμιας αθλητικής ιστορίας άλλαξε οριστικά μια εβδομάδα αργότερα, όταν με το… όνειρο του Γκάμπερ «συνέπλευσαν» έντεκα ακόμη ποδοσφαιρόφιλοι που ζούσαν στη Βαρκελώνη, έξι εκ των οποίων Καταλανοί, τρεις Άγγλοι και δύο συμπατριώτες του. Στις 29 Νοεμβρίου 1899 οι ενδιαφερόμενοι συγκεντρώθηκαν στο Γυμνάσιο Σόλε και ίδρυσαν την ομάδα που πήρε το όνομα της πόλης. Στη συνάντηση εκείνη επελέγησαν και τα χρώματα της Μπαρτσελόνα, το μπλε και το γκρενά, που ήταν τα χρώματα της ελβετικής Βασιλείας (FC Basel), της ομάδας που υποστήριζε ο Γκάμπερ. Εξ ου και το προσωνύμιο μπλαουγκράνα, με το οποίο είναι γνωστή η Μπαρτσελόνα.

Η ουσία είναι πως, αν ο ίδιος δεν ξεκινούσε ταξίδι προς την Αφρική, με ενδιάμεσο, μάλιστα, σταθμό την Ιβηρική Χερσόνησο, το πιθανότερο είναι η Μπαρτσελόνα να μην ιδρυόταν ποτέ. Μια γενικότερη… πετριά με το να ιδρύει ομάδες την είχε πάντως, αφού ήταν ο εμπνευστής και της ελβετικής Φ.Κ. Ζυρίχης.

Η Μπαρτσελόνα πήρε, λοιπόν, σάρκα και οστά και ο 21χρονος, αλλά ήδη πολυπράγμων, Γκάμπερ αγωνίστηκε σ’ αυτήν ως ποδοσφαιριστής μέχρι το 1903 και ήταν ο κορυφαίος της σκόρερ. Τα πράγματα, αν και ξεκίνησαν αισιόδοξα για τους «μπλαουγκράνα», αφού διεκδικούσαν με αξιώσεις τις πρώτες σεζόν το Campionat de Catalunya και το Copa del Rey και κέρδισαν τον πρώτο τους τίτλο το 1902 με την κατάκτηση του Copa Macaya, στη συνέχεια δεν ήταν και τόσο ρόδινα. Τρία άγονα από τίτλους χρόνια (1905-1908) αρκούσαν για να φτάσουν σε οριακό οικονομικά σημείο και να «ξενερώσουν» τους οπαδούς και τα μέλη τους. Τότε ήταν που μπήκε μπροστά και πάλι ο Γκάμπερ (που εντωμεταξύ είχε καταλανικοποιήσει το όνομά του από Χανς σε Ζόαν) και αψηφώντας τη λογική, έγινε ο επικεφαλής της ομάδας, η οποία αριθμούσε τότε μόλις 38 μέλη. Ποιος Πουγιόλ και ποιος Τσάβι, για τους οποίους λέμε σήμερα ότι εκφράζουν -πέρα από το αδιαμφισβήτητο ποδοσφαιρικό ταλέντο που έχουν- και την καταλανική ιδεολογία! Πιο Καταλανός και από τους πιο Καταλανούς, συγκέντρωσε χρήματα για τη σωτηρία του «παιδιού» του. Το 1909, η Μπαρτσελόνα μετακόμισε στο «Camp de la Industria», ένα γήπεδο χωρητικότητας 8.000 θεατών.

Η νέα δεκαετία που ανέτειλε λίγο αργότερα έμελλε να σηματοδοτήσει την πρώτη «χρυσή εποχή» της Μπαρτσελόνα, στην οποία αγωνίστηκε και ο… Λιονέλ Μέσι της εποχής, ο Παουλίνιο Αλκάνταρα. Την τετραετία 1910-1914, η Μπαρτσελόνα συμμετείχε στο Pyrenees Cup, όπου αγωνίζονταν ομάδες που εκπροσωπούσαν αυτόνομες κοινότητες διάφορων χωρών, όπως η Καστίλλη ή η Καταλανία από την Ισπανία, η Ακουιτανία από τη Γαλλία κ.α. Παράλληλα, το επικοινωνιακό «κόλπο γκρόσο» του Γκάμπερ με την αλλαγή από Καστιγιάνικα (Ισπανικά) σε Καταλανικά (πάλι Ισπανικά, αλλά με διαφοροποιήσεις), σ’ ό,τι αφορά την επίσημη γλώσσα της Μπαρτσελόνα είχε ως αποτέλεσμα οι περισσότεροι οπαδοί της να την αγαπήσουν όχι για τον τρόπο που αγωνιζόταν, αλλά για κάτι βαθύτερο, γιατί εξέφραζε την εθνική τους συνείδηση. Μέσα στην ίδια δεκαετία, την είδαν να κατακτά τρεις φορές το Copa del Rey (1910, 1912, 1913) και μία επιπλέον φορά να είναι φιναλίστ του θεσμού (1919).

Στις αρχές της τρίτης δεκαετίας του 20ου αιώνα, η Μπαρτσελόνα άρχισε πια να «γιγαντώνεται». Ο Γκάμπερ αγαπούσε πολύ το δημιούργημά του και η καμπάνια που έκανε στέφθηκε από απόλυτη επιτυχία, αφού το 1922 μετρούσε περισσότερα από 20.000 μέλη. «Ή-ταν μικρό, ή-ταν μικρό το γήπεδο», λοιπόν. Ο Ελβετοκαταλανός δεν άφησε παραπονεμένους τους φίλους της «Μπάρτσα». Την ίδια χρονιά, έχτισε το «Les Corts», γήπεδο χωρητικότητας 22.000 θέσεων (αργότερα, εξαντλήθηκε η προοπτική επέκτασής του και έφτασε τις 60.000 θέσεις). Ο Τζακ Γκρίνγουελ έγινε ο πρώτος full-time προπονητής της και οι αγωνιστικές επιτυχίες αυξήθηκαν. Έμπρακτα διαπιστευτήρια αποτελούν τα πέντε Copa del Rey (1920, 1922, 1925, 1928) που μετρά η Μπαρτσελόνα αυτή τη δεκαετία, καθώς και το γεγονός ότι κατέκτησε για πρώτη φορά την Primera Division (1929). Ιδιαίτερη μνεία, όμως, αξίζει να γίνει και στο εξωαγωνιστικό κομμάτι αυτής της περιόδου. Το 1925, ο δικτάτορας Μιγκέλ Πρίμο ντε Ριβέρα άρχισε «πόλεμο» ενάντια της ομάδας που εξέφραζε, κατά κύριο λόγο, τους επαναστάτες εκείνη την περίοδο, αποκλείοντας το «Les Corts» για έξι μήνες, με αφορμή μια αυθόρμητη εξέγερση των φίλων της «Μπάρτσα» ενάντια στο καθεστώς του. Ο Γκάμπερ κυνηγήθηκε από τον Ριβέρα και, κάπως έτσι, άρχισε να φθείρεται ψυχολογικά. Το παγκόσμιο οικονομικό κραχ του 1929 θα αποδειχτεί καθοριστικό.

Η 30η Ιουλίου 1930 είναι ημέρα ορόσημο στην ιστορία της ποδοσφαιρικής Μπαρτσελόνα. Ο Χανς-Ζόαν Γκάμπερ, έχοντας χάσει όλη του την περιουσία, εξαιτίας της οικονομικής κρίσης, δεν αντέχει ψυχολογικά και αυτοκτονεί, βυθίζοντας στη θλίψη τη Βαρκελώνη. Τα χρόνια που ακολουθούν είναι, έτσι κι αλλιώς, «φτωχά» ποδοσφαιρικά, καθώς το στρατιωτικό καθεστώς «επισκιάζει» τα πάντα στη χώρα. Η ομάδα, πάντως, διατηρώντας στο ρόστερ της ακόμα μερικούς εξαιρετικούς ποδοσφαιριστές, μεταξύ των οποίων και ο Χοσέ Εσκόλα, κατακτά έξι ακόμα Campionat de Catalunya (1930, 1931, 1932, 1934, 1936, 1938). Ένα μήνα μετά την έναρξη του εμφύλιου πολέμου, το 1936, δολοφονήθηκαν ποδοσφαιριστές των «μπλαουγκράνα» και της Αθλέτικ Μπιλμπάο, ως εχθροί του στρατιωτικού καθεστώτος, ενώ την ίδια μοίρα είχε στις 6 Αυγούστου του ίδιου έτους και ο διάδοχος του Γκάμπερ στην προεδρία των Καταλανών, Χοσέ Θουνιόλ που υποβλήθηκε σε φάλαγγα στην Γκυανταράμα. Ένα ποδοσφαιρικό τουρ της ομάδας το καλοκαίρι του 1937 στο Μεξικό και στις ΗΠΑ εξασφάλισε την οικονομική της βιωσιμότητα, ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού την υποδέχτηκαν ως την εκπρόσωπο της Β’ Ισπανικής Δημοκρατίας. Οι εγχώριοι διωγμοί, βέβαια, ήταν ακόμα αισθητοί και σε μία έξαρσή τους, σκοτώθηκαν περισσότεροι από 3000 άνθρωποι από βομβιστική επίθεση στη Βαρκελώνη, στις 16 Ιουλίου του 1938. Μετά το τέλος του εμφύλιου πολέμου, η ομάδα υποχρεώθηκε να αλλάξει το όνομά της και να το μετατρέψει σε Club de Futbol Barcelona, όπως, επίσης, και να αφαιρέσει την καταλανική σημαία από την εξέδρα του γηπέδου της. Όλες οι ομάδες θα έπρεπε στο εξής να χρησιμοποιούν μόνο Ισπανούς ποδοσφαιριστές.

Τα χρόνια του Φράνκο ήταν πολύ δύσκολα. Χαρακτηριστικό είναι και το επεισόδιο του 1943. Στον πρώτο ημιτελικό του Κυπέλλου Ισπανίας η Μπαρτσελόνα νίκησε 3-0 τη Ρεάλ. Στον επαναληπτικό της Μαδρίτης οι παίκτες της δέχθηκαν στα αποδυτήρια την επίσκεψη ενός υψηλόβαθμου αξιωματούχου του Φράνκο, ο οποίος τους υπενθύμισε ότι «παίζουν ποδόσφαιρο χάρις στη μεγαλοψυχία του καθεστώτος». Οι ποδοσφαιριστές της Μπάρτσα πανικοβλήθηκαν και έχασαν με κατεβασμένα τα χέρια 11-1.

Παρά τη δύσκολη πολιτική κατάσταση, η ομάδα σήκωσε κεφάλι και πέτυχε αξιόλογες διακρίσεις τη δεκαετία του ’40 και του ’50. Τη φανέλα της φόρεσαν σπουδαίοι ποδοσφαιριστές, όπως οι Σέζαρ, Ράμαλετς, Βελάσκο, Τσίμπορ, Κότσιτς και Κουμπάλα, που από πολλούς θεωρείται ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής που φόρεσε την κυανέρυθρη φανέλα. Το 1954 η ομάδα μετακόμισε στο αχανές Καμπ Νου και το 1958 είχε και την πρώτη της ευρωπαϊκή διάκριση με την κατάκτηση του Κυπέλλου Εκθέσεων (νυν Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ).

Η άφιξη του Λάζλο Κουμπάλα και του Φέρντιναντ Ντάουτσικ, έφερε τρόπαια στην Βαρκελώνη, ενώ το 1961 έγινε η πρώτη ομάδα που κατάφερε να κερδίσει την Ρεάλ Μαδρίτης στο Κύπελλο Πρωταθλητριών.

Το 1973, η Μπαρτσελόνα έκανε… παγκόσμιο ρεκόρ μεταγραφής, καθώς πλήρωσε 920 χιλιάδες λίρες για να κάνει δικό της τον Γιόχαν Κρόιφ, ενώ ο Ολλανδός έγινε αμέσως αγαπητός στις εξέδρες του «Καμπ Νου», στο οποίο είχαν μετακομίσει οι «μπλαουγκράνα», όταν δήλωσε πως επέλεξε την Μπαρτσελόνα από την Ρεάλ, καθώς δεν θα έπαιζε ποτέ στην ομάδα του δικτάτορα Φράνκο!

Ο Κρόιφ μεγαλούργησε στην Βαρκελώνη, όπου αγαπήθηκε και συνεχίζει να αγαπιέται σαν Θεός, ενώ για να τιμήσει την Μπαρτσελόνα και την Καταλονία, έδωσε στον γιο του το όνομα, Ζόρντι, το οποίο είναι καταλανικό. Την σεζόν 1973-74, όπου η Μπάρτσα πήρε το πρωτάθλημα, είχε περάσει σαν σίφουνας από το «Μπερναμπέου», επικρατώντας με 5-0 της Ρεάλ Μαδρίτης!

Το 1974, ο Φράνκο αποχωρεί, η δικτατορία επίσης και ο πρόεδρος της Μπαρτσελόνα, Ζοζέπ Λουίς Νούνιεζ, βάζει σαν στόχο να κάνει την Μπαρτσελόνα την μεγαλύτερη ομάδα του πλανήτη. Πως θα γινόταν αυτό; Με τις ακαδημίες! Έτσι τον Οκτώβριο του 1979, ιδρύεται η «Μασία», η φημισμένη ακαδημία της Μπαρτσελόνα, ενώ ο Νούνιεζ στην προεδρία του άφησε παίκτες όπως ο Ρονάλντο, ο Ρομάριο και ο Μαραντόνα να φύγουν καθώς αρνιόταν να πληρώσει τα υπέρογκα ποσά που ζητούσαν!

Το 1988, ο Γιόχαν Κρόιφ, επιστρέφει στο «Καμπ Νου» και αναλαμβάνει την τεχνική ηγεσία των Καταλανών, και δημιουργεί την Dream Team, η οποία σαρώνει τα πάντα, με αποκορύφωμα το Κύπελλο Πρωταθλητριών του 1992, με τον συνολικό απολογισμό να είναι 11 τρόπαια, επίδοση την οποία ξεπέρασε ο Πεπ Γκουαρντιόλα.

Ο Νούνιεζ αποχώρησε από την προεδρία και ο Ζοάν Γκασπάρ ανέλαβε το 2000 την προεδρία, ωστόσο μετά από συνεχόμενες αποτυχίες την θέση του παίρνει ο Ζοάν Λαπόρτα και ο νέος μύθος των «μπλαουγκράνα» ξεκινάει…

Ο Ροναλντίνο φτάνει στην Βαρκελώνη, μαζί με ένα ακόμη Champions League ενώ παράλληλα αρχίζει και η προώθηση νεαρών παικτών από την ακαδημία, όπως του Ινιέστα, του Μέσι και του Πέδρο, την ίδια στιγμή, όπου αρκετοί Καταλανοί ήταν στην πρώτη ομάδα. Μάλιστα η Μπαρτσελόνα κατακτά και το Διηπειρωτικό το 2006, ωστόσο η ιστορία για την Μπαρτσελόνα θα γραφόταν με ακόμη πιο χρυσά γράμματα, όταν ο Πεπ Γκουαρντιόλα θα αναλάμβανε την τεχνική ηγεσία της ομάδας…

Ο Γκουαρντιόλα σαν Καταλανός ήξερε πως η ομάδα χρειαζόταν «αίμα» από την «Μασία» και έτσι έχτισε μια ομάδα γύρω από τους ντόπιους ποδοσφαιριστές, ενώ παράλληλα εμπνεύστηκε το φημισμένο, τίκι-τάκα, το παιχνίδι κατοχής με πάσες διαρκώς. Κάπως έτσι ξεκίνησε ο μύθος… Το 2009, η Μπαρτσελόνα κατέκτησε το Champions League παίζοντας εκπληκτικό ποδόσφαιρο ενώ την ίδια χρονιά έκανε το τρεμπλ, για πρώτη φορά στην ιστορία της.

Μέσα σε αυτά, πρέπει να προσθέσουμε και τα Σούπερ Κύπελλα Ευρώπης και Ισπανίας,, συν το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων, συνολικά δηλαδή 6 τρόπαια σε μια σεζόν!

Παράλληλα συγκέντρωσε 99 πόντους στο πρωτάθλημα, κάτι το οποίο αποτελεί και σήμερα ρεκόρ… Το 2012, ωστόσο, αποχώρησε ο Πεπ Γκουαρντιόλα και ανέλαβε ο Τίτο Βιλανόβα. Ο, επίσης, Καταλανός τεχνικός οδήγησε στον ίδιο δρόμο των επιτυχιών τη Μπάρτσα, όμως, η απίστευτη περιπέτεια της υγείας του δεν του επέτρεψε να  συνεχίσει το έργο του. Η ιστορία του Βιλανόβα συγκλόνισε όλο τον χώρο του αθλητισμού ανά την υφήλιο.

Αξίζει να σημειωθεί πως για να εξασφαλιστεί η βιωσιμότητα του ποδοσφαιρικού τμήματος, η Μπαρτσελόνα υπέγραψε χορηγία με την Qatar Foundation και θα έχει για πρώτη φορά χορηγό στην φανέλα της… Η Μπαρτσελόνα δεν έχει υποβιβαστεί ποτέ στην δεύτερη κατηγορία, όπως η Ρεάλ Μαδρίτης και η Αθλέτικ Μπιλμπάο…

To παλμαρέ της

– 23 πρωταθλήματα Ισπανίας

– 26 κύπελλα Ισπανίας

– 11 σούπερ καπ Ισπανίας

– 4 κύπελλα πρωταθλητριών Ευρώπης (Τσάμπιονς Λιγκ)

– 4 κύπελλα κυπελλούχων Ευρώπης

– 3 κύπελλα Εκθέσεων (πρόγονος του κυπέλλου UEFA)

– 4 σούπερ καπ Ευρώπης

– 2 παγκόσμια κύπελλα συλλόγων

Η Μπαρτσελόνα των ρεκόρ…

Μια από τις πλέον αντιπροσωπευτικές φιγούρες της Μπαρτσελόνα, είναι ο πρώην, πλέον, αρχηγός της, Τσάβι. Ο Καταλανός μέσος έχει 731 συμμετοχές με τη φανέλα των «μπλαουγκράνα» σε όλες τις διοργανώσεις ενώ ο αριθμός – ρεκόρ – των 480 εμφανίσεων στην Primer Division δύσκολα θα καταρριφθεί!

Από εκεί και πέρα, η Μπαρτσελόνα… καμαρώνει για το γεγονός ότι ο Παουλίνο Αλκάνταρα ήταν δικός της ποδοσφαιριστής. Ο εν λόγω πέτυχε 369 γκολ σε επίσημες διοργανώσεις και φιλικά, με τον Λιονέλ Μέσι να έχει 371 τέρματα μόνο σε επίσημα ματς και τον έχει ξεπεράσει! Ο Αργεντινός έχει το ρεκόρ σκοραρίσματος σε διεθνείς αναμετρήσεις αλλά και στην Primera Division με 253 τέρματα. Τέσσερις παίκτες έχουν σκοράρει, άλλωστε, περισσότερα από 100 γκολ με τη φανέλα της ομάδας της Βαρκελώνης στο πρωτάθλημα. Ο Μέσι, ο Σέζαρ Ροντρίγκεζ (192), ο Λάζλο Κουμπάλα (131) και ο Σάμουελ Ετό (108)!

Όσο για το ρεκόρ προσέλευσης θεατών στο «Καμπ Νου», έγινε στις 3 Μαρτίου 1986 απέναντι σε μια άλλη τεράστια ευρωπαϊκή ομάδα, τη Γιουβέντους. Σε εκείνο το παιχνίδι των «8» του Κυπέλλου Κυπελλούχων, 120.000 άνθρωποι βρέθηκαν στο γήπεδο για να παρακολουθήσουν την «τιτανομαχία»! Το ρεκόρ δεν πρόκειται να «σπάσει» ποτέ, αφού μετά την ανακατασκευή του «Καμπ Νου», η χωρητικότητα έχει μειωθεί σε 99.354…

Τα άλλα τμήματα

Η Μπαρτσελόνα ωστόσο δεν είναι μόνο ποδόσφαιρο. Η Μπαρτσελόνα είναι οργανισμός, ο οποίος εξελίσσεται διαρκώς, επενδύοντας στον αθλητισμό της Καταλονίας.

Η Μπαρτσελόνα διατηρεί τμήμα μπάσκετ, ποδοσφαίρου σάλας, πόλο, χάντμπολ, χόκεϊ και ράγκμπι, ενώ με την βοήθεια των 100 χιλιάδων και πλέον μελών της, κρατάει ζωντανά τα τμήματα αυτά.

Οι τίτλοι στα άλλα αθλήματα

18 Πρωταθλήματα Ισπανίας

23 Κύπελλα Ισπανίας

6 Σούπερ Καπ Ισπανίας

2 Ευρωλίγκες

2 Κύπελλα Σαπόρτα

2 Κύπελλα Κόρατς

1 Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ

1 Διηπειρωτικό

Ποδόσφαιρο Σάλας

3 Πρωταθλήματα Ισπανίας

4 Κύπελλα Ισπανίας

1 Σούπερ Καπ Ισπανίας

2 Κύπελλο UEFA

1 Κύπελλο Κυπελλούχων

9 Champions League

5 Κύπελλα Κυπελλούχων

6 Πρωταθλήματα Ισπανίας

13 Πρωταθλήματα Πυρηναίων

26 Πρωταθλήματα Ισπανίας

19 Κύπελλα Ισπανίας

9 Σούπερ Καπ Ισπανίας

21 Champions League

17 Ευρωπαϊκά Σούπερ Καπ

5 Διηπειρωτικά

Χόκεϊ επί πάγου

5 Πρωταθλήματα Ισπανίας

4 Κύπελλα Ισπανίας