Μιρέλα Μανιάνι:Το μετάλλιό της στο Σίδνεϊ και η ζωή της τώρα

Μπορεί να έχει… πατήσει τα 40 χρόνια της ζωής της, αλλά η παρουσία της Μιρέλας Μανιάνι εξακολουθεί να μην περνά απαρατήρητη, λόγω της ομορφιάς που εκπέμπει, της απλότητας του χαρακτήρα της και φυσικά για το παρελθόν της στον αθλητισμό και τις «χρυσές» επιτυχίες του ελληνικού στίβου.

Ήταν μια αθλήτρια με άριστη τεχνική, μεγάλη δύναμη, η οποία με επιμονή και σκληρή δουλειά, έφθασε στην κορυφή του ακοντισμού και είχε σπουδαίες διακρίσεις, από το 1999 και μετά, οπότε και διαπρέπει σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις, αφού κατέκτησε μετάλλια σε Ολυμπιακούς Αγώνες, παγκόσμια και ευρωπαϊκά πρωταθλήματα.

Η Μιρέλα Μανιάνι (1.65μ ύψος, 64κ βάρος) γεννήθηκε στις 21/12/1976 στο Δυρράχιο και ανήκε στον Ολυμπιακό ΣΦΠ, ενώ προπονητής της ήταν ο Βασίλης Κοκκόλης (τα τελευταία χρόνια της καριέρας της συνεργάστηκε με τη Βάσω Παναγιωτοπούλου), με τον οποίο έφθασε σε μεγάλες επιτυχίες.

Κορυφαία στιγμή της καριέρας της το ασημένιο μετάλλιο, το οποίο κατέκτησε το 2000 στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ με 67.51μ (πρώτη η Νορβηγίδα Τρίνε Χάτεσταντ με 68.91μ.). Τέσσερα χρόνια αργότερα, στην Αθήνα, ανέβηκε ξανά στο βάθρο της κορυφαίας αθλητικής διοργάνωσης, αφού κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο με επίδοση 64.29μ (το χρυσό η Κουβανή Οσλέιντις Μενέντεζ με 71.53μ. Είχε όμως προλάβει να «φτιάξει» το όνομά της της στους διεθνείς στίβους και στον ακοντισμό από το 1999 (28/8), όταν στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Σεβίλης κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο με 67.09μ που ήταν και νέο παγκόσμιο ρεκόρ.

Στο παγκόσμιο του 2001 στο Εντμοντον βρέθηκε πάλι στο βάθρο των νικητών, αλλά στη δεύτερη θέση, για να ανέβει και πάλι στο ψηλότερο σκαλί της διοργάνωσης το 2003 στο Παρίσι. Ακόμη έχει κατακτήσει, στην καριέρα της, το χρυσό μετάλλιο το 2002 στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του Μονάχου, ενώ το 2000 ήταν 3η στη Σούπερ Λίγκα του ευρωπαϊκού κυπέλλου και το 2003 δεύτερη.

Η Μανιάνι με το 67.51μ από τις 30 Σεπτεμβρίου 2000 στο Σίδνεϊ κατέχει μέχρι σήμερα και το Πανελλήνιο ρεκόρ στον ακοντισμό, επίδοση που για την ώρα μοιάζει πολύ μεγάλη για να καταρριφθεί.

Η γοητευτική Μιρέλα, απλή και ξεκάθαρη στις σκέψεις και στο λόγο της, μίλησε στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων (ΑΠΕ-ΜΠΕ), όχι μόνο για το παρελθόν και τις μεγάλες επιτυχίες της, αλλά και το σήμερα. Μιλά για την «άτυχη» στιγμή της το 2000 στους Ολυμπιακούς του Σίδνεϊ, που κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο, αλλά δυστυχώς δεν πήρε το χρυσό όπως ήταν η επιθυμία της, ενώ πιστεύει ότι πρέπει να στηριχτούν οι Έλληνες αθλητές για να έχουν επιτυχίες.

Τονίζει ότι ξεχωρίζει στις πολλές διακρίσεις της το χάλκινο μετάλλιο το 2004 στην Αθήνα, γιατί ήρθε μέσα από προβλήματα τραυματισμών που είχε αντιμετωπίσει και μπροστά στους Έλληνες φιλάθλους που την στήριξαν να ανεβεί στο βάθρο, χαρακτηρίζει τον προπονητή της Βασίλη Κοκκόλη εξαιρετικό και σπάνιο άνθρωπο, ενώ πιστεύει ότι το πιο σημαντικό πράγμα για τους ανθρώπους είναι η υγεία και όλα τα άλλα ακολουθούν.

-Ποια η σχέση σου σήμερα με τον αθλητισμό; Παρακολουθείς συχνά αγώνες στίβου;

Ναι, ειδικά τα τελευταία χρόνια, έχω μεγάλη διάθεση να βλέπω τα παιδιά σε αγώνες, μπορώ και να ξενυχτίσω. Πέρασα βέβαια ένα δύσκολο διάστημα και με την κόρη μου μικρή ήταν δύσκολο, αλλά πλέον έχει μεγαλώσει (σ.σ. είναι 6.5 ετών) και βρίσκω χρόνο.

-Θα ήθελες να έχεις πιο ενεργό συμμετοχή στο χώρο του στίβου;

Όλοι οι αθλητές μετά το τέλος της καριέρας τους θέλουν να έχουν. Θέλουν και μπορούν να προσφέρουν από άλλες θέσεις, στην ομοσπονδία ή και στην ΕΟΕ. Έτσι γίνεται στον αθλητισμό, φεύγουν οι παλαιότεροι κι έρχονται οι νεότεροι.

-Μιρέλα με τι ασχολείσαι σήμερα στην προσωπική σου ζωή.

Μετά την αποχώρησή μου από το στίβο η βασική μου εργασία είναι στο Πολεμικό Ναυτικό.

-Ποιον αθλητή ή αθλήτρια του στίβου ξεχωρίζεις σήμερα στην Ελλάδα;

Γενικά είχα ένα δέσιμο με τους αθλητές της γενιάς μου. Σήμερα υπάρχουν αρκετοί καλοί αθλητές, όπως η Κατερίνα Στεφανίδη και ο Κώστας Φιλιππίδης. Όλοι τους θα πρέπει να στηριχτούν σε όλα τα επίπεδα για να έχουν διακρίσεις, δεν είναι κάτι εύκολο. Το γνωρίζω γιατί έχω περάσει αμέτρητες ώρες στα προπονητήρια.

-Οι καλύτερες αναμνήσεις σου όταν ήσουν αθλήτρια;

Δεν τις ξεχωρίζω, είμαι ικανοποιημένη από την πορεία που είχε η καριέρα μου. Κέρδισα μετάλλια σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις, σημείωσα και παγκόσμιο ρεκόρ. Υπήρξαν στιγμές που έκανα λάθη, αλλά, δεν μετανιώνω, είμαι ευχαριστημένη.

-Ποια θεωρείς σημαντικότερη επιτυχία στην καριέρα σου;

Το χάλκινο μετάλλιο το 2004 στην Αθήνα. Είχα τραυματιστεί, ήμουν κομμάτια, κατεστραμμένη αλλά κατάφερα να ανεβώ στο βάθρο. Ήταν μαγικές οι στιγμές μέσα στο Ολυμπιακό στάδιο με τους Έλληνες θεατές να δημιουργούν μια ανεπανάληπτη ατμόσφαιρα.

-Ποιος προπονητής πιστεύεις ήταν αυτός που έδωσε ώθηση στην καριέρα σου στον ακοντισμό;

Ο Βασίλης Κοκκόλης (σ.σ έφυγε φέτος τον Μάρτιο από τη ζωή). Ήταν γεννημένος προπονητής. Ένας εξαιρετικός και σπάνιος άνθρωπος.

-Ποια ήταν η χειρότερη ανάμνησή σου σε αγώνες;

Θα έλεγα η συμμετοχή μου στους Ολυμπιακούς του Σίδνεϊ το 2000. Ήμουν σε καλή κατάσταση, αλλά δεν έριχνα τις βολές που ήθελα (σ.σ έκανε 67.51μ που είναι μέχρι σήμερα Πανελλήνιο ρεκόρ). Έτσι στο τέλος η Χάτεσταντ έκανε βολή 1.5μ μεγαλύτερη από τη δική μου και πήρε το χρυσό μετάλλιο. Θα έλεγα όμως ότι ήταν μια άτυχη στιγμή που είχα και όχι η χειρότερη.

-Αν γυρίζαμε το χρόνο πίσω, τι θα ήθελες να αλλάξεις στην αθλητική σου καριέρα;

Δεν ξέρω. Μετά από τόσα χρόνια, πιστεύω ότι είχα σταθερότητα και επιτυχίες. Είμαι ευχαριστημένη.

-Διατηρείς σήμερα επαφές με παλιούς συναθλητές ή συναθλήτριές σου;

Ναι, με την παλιά εκείνη σειρά των μεγάλων αθλητών, διατηρώ επαφές. Για παράδειγμα με τις Νίκη Μπακογιάννη, Κατερίνα Βόγγολη, Όλγα Βασδέκη και άλλες παλιές συναθλήτριες βγαίνουμε συχνά για καφέ και φαγητό, όπως και με τον Κώστα Γκατσιούδη, όταν κατεβαίνει στην Αθήνα.

-Θεωρείς ότι οι σημερινοί νέοι αθλητές θυμούνται εσάς τους παλαιότερους με τις μεγάλες επιτυχίες;

Σίγουρα, αλλά θα σου πω κάτι που συνέβη στον Άγιο Κοσμά όταν φτάναμε στο τέλος της καριέρας μας. Εμείς οι παλαιότεροι έπρεπε να αφήσουμε τα δωμάτια στις αθλητικές εγκαταστάσεις και πολλοί νέοι αθλητές έκλαιγαν που φεύγαμε. Θεωρούσαν ότι μπορούσαν να πάρουν πράγματα από εμάς και με την εμπειρία μας να τους βοηθήσουμε. Θεωρώ ότι δεν έχουμε ενεργοποιηθεί σωστά, αφού μπορούμε να προσφέρουμε στους νέους αθλητές.

-Η ομοσπονδία στέκεται δίπλα σας, σας θυμάται για την προσφορά σας ή σας έχει ξεχάσει;

Όχι δεν θα το έλεγα. Πάντα μου στέλνουν προσκλήσεις για να συμμετέχω στις εκδηλώσεις που διοργανώνουν, δεν έχω κάποιο παράπονο.

-Τι θα ήθελες να ευχηθείς ενόψει της νέας χρονιάς;

Όσο μεγαλώνω και καταλαβαίνω πόσο όμορφη είναι η ζωή ένα μόνο πράγμα εύχομαι. Υγεία στο παιδί μου, στην οικογένειά μου σε όλο τον κόσμο. Τίποτα άλλο