Ελληνική Πολιτική
«Για άλλο καλούνταν να ψηφίσουν οι πολίτες, για άλλο ψήφιζαν και τελικώς αλλιώς ερμηνευόταν το αποτέλεσμα από τους εταίρους: ότι οι έλληνες δεν ήθελαν άλλο την παραμονή τους στην Ε.Ε.» επισημαίνει ο Γιώργος Καμίνης, ενόψει της αυριανής πρώτης επετείου του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου του 2015.
«Τη διενέργεια τόσο του βρετανικού, όσο και του ελληνικού δημοψηφίσματος υπαγόρευσαν ενδοκομματικές ισορροπίες και πιο συγκεκριμένα η ικανοποίηση της πιο λαϊκιστικής πτέρυγας (δεξιάς ή αριστεράς, ανάλογα με την περίπτωση)» αναφέρει χαρακτηριστικά, αφήνοντας σαφείς αιχμές κατά του Αλέξη Τσίπρα.
Ο Γιώργος Καμίνης είναι πολύ προσεκτικός στις πολιτικές του παρεμβάσεις. Το γεγονός ότι με τη δήλωσή του βάζει στο στόχαστρό του τον πρωθυπουργό, οδηγεί ορισμένους πολιτικούς παρατηρητές στο συμπέρασμα ότι μελετά το ενδεχόμενο να διεκδικήσει την ηγεσία της κεντροαριστεράς.
Ολόκληρη η δήλωση Καμίνη στο factnews.gr:
«Σε λίγα 24ωρα συμπληρώνεται ένας χρόνος από το ελληνικό δημοψήφισμα για τη συμφωνία με τους εταίρους, ουσιαστικά για το τρίτο μνημόνιο. Ένα δημοψήφισμα – μνημείο ασάφειας ως προς το ερώτημά του προς τους έλληνες, καθώς και ως προς τα μηνύματα που έστελνε στο εξωτερικό και ιδίως στους εταίρους μας.
Προτού συνταχθούμε υπέρ του αυτονόητου αιτήματος για την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ, μαζί με τον δήμαρχο Θεσσαλονίκης Γιάννη Μπουτάρη επισκεφθήκαμε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, σε μία ύστατη προσπάθεια να μην πραγματοποιηθεί εκείνο το ανώφελο -και απ´ ό,τι δείχνουν και οι εξελίξεις στη Βρετανία- εν πολλοίς επικίνδυνο δημοψήφισμα.
Η ραγδαία μεταστροφή στη στάση της ελληνικής κυβέρνησης, το πρώτο 48ωρο μετά το δημοψήφισμα, αποδεικνύει σήμερα την ορθότητα της στάσης μας. Για άλλο καλούνταν να ψηφίσουν οι πολίτες, για άλλο ψήφιζαν και τελικώς αλλιώς ερμηνευόταν το αποτέλεσμα από τους εταίρους: ότι οι έλληνες δεν ήθελαν άλλο την παραμονή τους στην Ε.Ε.
Σήμερα το πολιτικό συμπέρασμα που εξάγεται είναι διττό:
α) τη διενέργεια τόσο του βρετανικού, όσο και του ελληνικού δημοψηφίσματος υπαγόρευσαν ενδοκομματικές ισορροπίες και πιο συγκεκριμένα η ικανοποίηση της πιο λαϊκιστικής πτέρυγας (δεξιάς ή αριστεράς, ανάλογα με την περίπτωση), και
β) το πολιτικό -και προφανώς το οικονομικό – κοινωνικό διακύβευμα- ήταν δυσανάλογα μεγάλο σε σχέση με την κοινωνική αγανάκτηση που σκόπευαν να απορροφήσουν.
Υπάρχει όμως και κάτι που είναι ακόμη πιο σημαντικό και διδακτικό για όλους μας: η ηγεσία της ΕΕ δεν φαίνεται διατεθειμένη να δεχθεί να χρησιμοποιηθεί η λαϊκή ετυμηγορία ως μοχλός πίεσης εναντίον της. Και όχι μόνο από τη μικρή Ελλάδα ή τη μεγαλύτερη Ισπανία, αλλά και από μία οικονομική και πολιτική ατμομηχανή, όπως είναι η Μεγάλη Βρετανία».
