Ιστορία
Το Rock in Athens τον Ιούλιο του 1985 ήταν ένα μουσικό-φεστιβάλ μια συναυλία ορόσημο για όσους το έζησαν.
‘Ένα μουσικό γεγονός διεθνούς βεληνεκούς με σπουδαίους καλλιτέχνες πάνω στην ακμή τους. Ένα πρωτοποριακό σίγουρα για τη χώρα και την εποχή, υψηλών προδιαγραφών δρώμενο υπό την αιγίδα Μελίνας Μερκούρη, Ζακ Λανγκ, Γιώργου Παπανδρέου και «αύρα» ελληνογαλλική που επιχείρησε, κάπως άγαρμπα, είναι η αλήθεια, να συνδυάσει mainstream ποπ, πανκ ροκ και new wave αφενός, underground και εμπορική, κρατικά και κοινοτικά επιχορηγούμενη, κουλτούρα αφετέρου.
Ήταν η χρονιά που η Αθήνα ήταν Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης με πολιτικές προεκτάσεις, καθώς εντασσόταν σε μια ευρύτερη προσπάθεια ακόμη μεγαλύτερου «προσεταιρισμού» της νεολαίας από την κυβέρνηση της «Αλλαγής» που είχε μόλις στις 2 Ιουνίου επισφραγίσει στις κάλπες το «ακόμη καλύτερες ημέρες» με ένα θριαμβευτικό 45,82% με τη δεύτερη θητεία της.
Το Rock in Athens, κύριος διοργανωτής του οποίου ήταν η γαλλική Nouvelles Frontières, κατάφερε, εντούτοις, να τα έχει όλα: Θέαμα και μυσταγωγία, συγκίνηση κι αλητεία, χαβαλέ και κατάνυξη, εντυπωσιακά σκηνικά και κοστούμια, queer statements που φρίκαραν τους πιο απαίδευτους ή κομπλεξικούς θεατές (το όλο look του Boy George αλλά και η φούστα του Μάρτιν Γκορ των Depeche Mode), λαμπερές κοσμικότητες αλλά κι εκτεταμένα επεισόδια μπροστά στο Καλλιμάρμαρο την πρώτη μέρα, ένεκα το τσουχτερό εισιτήριο που «θα γίνει κοιμητήριο!», όπως φώναζαν οι «πολιορκητές».
Προοριζόταν φυσικά να γίνει… «θεσμός», (υπάρχει κι αυτός ο έρωτας σε αυτή τη χώρα με τους… θεσμούς. Όλα από γλέντια μέχρι εμποροπανηγύρεις πρέπει να γίνουν θεσμοί…)
Θεσμός βέβαια δεν έγινε και η μόνη αντίστοιχη διοργάνωση που έγινε έκτοτε στην διψασμένη για συναυλίες πρωτεύουσα των 80 και των 90 ήταν η συναυλία της Διεθνούς Αμνηστίας στο ΟΑΚΑ (Live Aid, Οκτώβριος ’88).
Το Rock in Athens, κύριος διοργανωτής του οποίου ήταν η γαλλική Nouvelles Frontières, κατάφερε, εντούτοις, να τα έχει όλα: Θέαμα και μυσταγωγία, συγκίνηση κι αλητεία, χαβαλέ και κατάνυξη, εντυπωσιακά σκηνικά και κοστούμια, queer statements που φρίκαραν τους πιο απαίδευτους ή κομπλεξικούς θεατές (το όλο look του Boy George αλλά και η φούστα του Μάρτιν Γκορ των Depeche Mode), λαμπερές κοσμικότητες.
Φυσικά υπήρξαν και τα αναμενόμενα επεισόδια μπροστά στο Καλλιμάρμαρο την πρώτη μέρα, ένεκα το τσουχτερό εισιτήριο (2.000 δρχ. ήταν υπόθεση τότε) – που «θα γίνει κοιμητήριο!», όπως φώναζαν οι «πολιορκητές» –δεν έγινε κατόπιν παρέμβασης ΓΑΠ, Μελίνας και Ντασέν–, καθώς επίσης οι «ανοιχτοί λογαριασμοί» που διατηρούσε από καιρό η εξουσία με το πιο ατίθασο κομμάτι της αθηναϊκής νεολαίας (επιχειρήσεις «Αρετή» στα Εξάρχεια, κατάληψη Χημείου κ.ά.). Και στο αποκορύφωμα, μοναδικές στιγμές μουσικής έκστασης που έκαναν το Στάδιο να θυμίζει πάνσεπτο ναό.
Φωτογραφίες από το λεύκωμα του Γιώργου Τουρκοβασίλη
Πηγή: www.lifo.gr
