Πρόσωπα
Σε πρόσφατη συνέντευξή του στο BBC News ο Κλούνεϊ ομολόγησε ότι σκέφτεται σοβαρά να εγκαταλείψει την ηθοποιία γιατί… γερνάει.
«Νομίζω ότι κανείς δε θέλει να δει κάποιον να γερνάει» είπε γελώντας. «Είναι μία πολύ σκληρή διαδικασία – δε συγχωρούν οι κάμερες, ο φακός είναι αδέκαστος. Γερνάς που γερνάς δεν θέλεις να το δείχνεις και στην μεγάλη οθόνη. Προσπαθείς να επιλέξεις τις ταινίες που ταιριάζουν στην ηλικία σου, αλλά όσο μεγαλώνεις οι επιλογές σου γίνονται όλο και πιο λίγες…»
ΑΥΤΟ να συζητήσουμε κύριε Κλούνεϊ. Αυτό μάλιστα. Τις επιλογές που γίνονται όλο και πιο λίγες. Να συζητήσουμε αυτό που έλεγε και η Μέριλ Στριπ φέτος στην Berlinale: αν δεν αλλάξει το σχήμα των συμβουλίων των στούντιο που εγκρίνουν τα επόμενα σενάρια και πρότζεκτς, αν δεν αποτελείται μόνο από λευκούς άντρες 45 με 65 ετών, τότε δε θα μπορέσουν να περάσουν πιο ανθρώπινα σενάρια που να αφορούν αληθινές ιστορίες που ενδιαφέρουν όλους.
Αγαπώ πολύ τη σκηνοθεσία, είναι η μεγάλη μου αγάπη. Οσο μεγαλώνεις, συνειδητοποιείς ότι δεν μπορείς να μείνεις μπροστά από την κάμερα για πάντα. Οπότε για μένα είναι πολύ ενδιαφέρον και διασκεδαστικό, και εξαιρετικά πιο δημιουργικό, να σκηνοθετώ…»
Οχι ο Κλούνεϊ δεν είναι σπουδαίος ηθοποιός (αν και δεν είναι τόσο κακός, όσο θέλουμε να του καταλογίζουμε). Εχει περιορισμένη γκάμα και έχει βασίσει την καριέρα του στη γοητεία του. Είναι υπέρ του που μπόρεσε να περάσει και πίσω από τις κάμερες με ενδιαφέροντα (επί το πλείστον) πρότζεκτς και μάλλον θα προτιμήσει να ακολουθήσει μία καριέρα σκηνοθέτη και παραγωγού. Ομως ούτε αυτό είναι το θέμα μας. Το θέμας μας είναι ότι ένα άδικο σύστημα στην καρδιά της κινηματογραφικής τέχνης συνεχίζει να ωθεί τους πρωταγωνιστές στη σκιά – μην τυχόν και τους δούμε να γερνάνε.
