Υγεία
Η Μη Αλκοολική Λιπώδης Νόσος του Ήπατος χαρακτηρίζεται από την παθολογική εναπόθεση λίπους εντός του ήπατος, η οποία δεν οφείλεται σε υπερκατανάλωση αλκοόλ, αλλά σε άλλους παράγοντες, όπως παχυσαρκία, υπερλιπιδαιμία, σακχαρώδης διαβήτης, υποθυρεοειδισμός κ.α.
Αποτελεί πλέον την πιο συχνή ηπατική βλάβη παγκοσμίως με επίπτωση 25% και με ποσοστά εμφάνισης διαρκώς αυξανόμενα.
Σύμφωνα με τους ειδικούς, αποτελεί την ηπατική εκδήλωση του μεταβολικού συνδρόμου, καθώς εμφανίζεται στο 47% των ασθενών με σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2 και έως το 80% των ασθενών με παχυσαρκία.
Σπανιότερα εμφανίζεται σε ασθενείς με φυσιολογικό σωματικό βάρος. Σε αυτές τις περιπτώσεις φαίνεται να παίζουν ρόλο γενετικοί-γονιδιακοί, ενώ έχει επίσης ενοχοποιηθεί η παρουσία εντοπισμένης κοιλιακής παχυσαρκίας (αυξημένη περιφέρεια μέσης) σε ασθενείς με κατά τα άλλα φυσιολογικό σωματικό βάρος.
Επιπλοκές της νόσου
Η Μη Αλκοολική Λιπώδης Νόσος του Ήπατος μπορεί να εμφανιστεί ως απλή εναπόθεση λίπους εντός του ήπατος χωρίς συνυπάρχουσα φλεγμονή (απλή στεάτωση) ή να λάβει το χαρακτήρα της στεατοηπατίτιδας (NASH) η οποία χαρακτηρίζεται από εναπόθεση λίπους με φλεγμονή και αποτελεί την πιο επιθετική μορφή της νόσου, καθώς μπορεί να οδηγήσει στην ίνωση και κίρρωση του ήπατος σε μεγαλύτερα ποσοστά σε σχέση με την απλή στεάτωση.
Στην περίπτωση εμφάνισης προχωρημένης ίνωσης ή κίρρωσης, ο ασθενής βρίσκεται σε μεγαλύτερο κίνδυνο για ανάπτυξη ηπατοκυτταρικού καρκίνου, ενώ στην προχωρημένη κίρρωση, εμφανίζονται επιπλοκές όπως υγρό στην κοιλιακή κοιλότητα, ηπατική εγκεφαλοπάθεια (σύγχυση, αποπροσανατολισμός, αστάθεια, μέχρι και κώμα) και κιρσορραγία (ρήξη διατεταμένων αγγείων στον οισοφάγο που ονομάζονται κιρσοί οισοφάγου).
Η Μη Αλκοολική Λιπώδης Νόσος του Ήπατος δεν προκαλεί μόνο ηπατικής φύσεως προβλήματα, αλλά αυξάνει τον κίνδυνο πρόκλησης και άλλων επιπλοκών.
Συγκεκριμένα, φαίνεται να συσχετίζεται με υψηλότερα ποσοστά εμφάνισης αρνητικών εκδηλώσεων από το καρδιαγγειακό σύστημα, όπως στεφανιαίας νόσου, υπέρτασης και καρδιακής ανεπάρκειας, ενώ προδιαθέτει και για την εμφάνιση καρκίνων πέρα από τον ηπατοκυτταρικό καρκίνο, με πιο συχνούς τον καρκίνο του παχέος εντέρου και του μαστού.
