Η ιστορία και η εθνολογική σύνθεση της Κριμαίας προ 2014

Η Κριμαία κατοικείται από πάρα πολύ παλιά, αλλά η σύνθεση του πληθυσμού και η κρατική της ταυτότητα άλλαξαν αρκετές φορές.

Το 1441 η Κριμαία έγινε ανεξάρτητο Χανάτο, αλλά η αυτοδιάθεσή του δεν κράτησε πολύ, καθώς το 1475 αναγνώρισε την εξουσία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Επί τρεις αιώνες οι Τάταροι της Κριμαίας ήταν υπήκοοι του σουλτάνου με ευρεία αυτονομία, προστατεύοντας την αυτοκρατορία από απειλές από το βορρά και παρέχοντας σε αυτή μια διαρκή τροφοδοσία σε δούλους.

Το 1774, μετά τον νέο ρωσοτουρκικό πόλεμο, δήλωσε πλέον υποτέλεια όχι στην Οθωμανική, αλλά στη Ρωσική αυτοκρατορία. Ως το 1944 η Κριμαία παρέμενε ρωσοταταρική. Την κατέλαβαν δυο φορές οι Γερμανοί (το 1918 και το 1941-1944), ενώ στη διάρκεια της επανάστασης, οι Τάταροι επιχείρησαν δυο φορές να δημιουργήσουν ανεξάρτητο Χανάτο, αλλά τελικά η Κριμαία επέστρεψε στη Ρωσία, αυτή τη φορά στη Σοβιετική.

Το κράτος προστάτευε τους Τατάρους και η χερσόνησος έλαβε το καθεστώς αυτόνομης Δημοκρατίας.

Ωστόσο, μετά τον πόλεμο και τη συνεργασία των Τατάρων με τις κατοχικές δυνάμεις, η ευμένεια μετατράπηκε σε οργή, και το 1944 οι Τάταροι εκτοπίστηκαν στα ανατολικά της ΕΣΣΔ.

Το 1954 η Κριμαία έχασε το στάτους της αυτονομίας και παραχωρήθηκε ως τμήμα της Ουκρανίας.

Αυτό έγινε προς τιμήν των 300 χρόνων της Συνέλευσης της Πρεσλάβα (Περεσλάβσκαγια Ράντα) η οποία αποφάσισε την ένωση της Ουκρανίας με τη Ρωσία, αλλά οι πραγματικοί λόγοι συνδέονταν με τη γεωγραφική θέση της Κριμαίας, η διοίκηση της οποίας θα ήταν απλούστερο να γίνεται από το Κίεβο, παρά από τη Μόσχα.

Στη δεκαετία του 1990 γύρω από την Κριμαία έβραζαν ασίγαστα πάθη.

Αποκτώντας την ανεξαρτησία της, η Ουκρανία επιχείρησε να καταστήσει τμήμα της την Ταυρίδα (όπως ονομαζόταν η Κριμαία στην κλασική αρχαιότητα), γεγονός που προκάλεσε την αντίδραση του τοπικού πληθυσμού.

Δραστηριοποιήθηκαν οι Τάταροι, οι οποίοι έλαβαν το δικαίωμα να επιστρέψουν και προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν τη γενική σύγχυση προκειμένου να ανακτήσουν τη χαμένη γη και τα προνόμιά τους.

Μήλο της Έριδος έγινε τότε η εγκατεστημένη στην Κριμαία -και συγκεκριμένα στη Σεβαστούπολη- κύρια βάση του σοβιετικού στόλου.

Τελικά η Κριμαία δεν αποσχίστηκε από την Ουκρανία, αλλά έλαβε ειδικά δικαιώματα, καθώς μόνο αυτή η περιοχή διέθεται το καθεστώς αυτόνομης Δημοκρατίας.

Στην Κριμαία επέτρεψαν ουσιαστικά να παραμείνει ρωσική, και περιορίστηκαν μόνο στο να την υποχρεώσουν να αλλάξει τις ονομασίες ορισμένων δρόμων.

Φαινόταν ότι τα πάντα είχαν διευθετηθεί, μέχρι που συνέβη το κύμα των διαδηλώσεων με αφορμή τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της Ουκρανίας (Ευρωμαϊντάν). Το δικαίωμα ελέγχου της χερσονήσου

Πρώτα απ’ όλα θα πρέπει να σημειωθούν δύο σημαντικά στοιχεία.

Το πρώτο είναι εθνολογικό και πολιτιστικό, και το δεύτερο οικονομικό. Η Κριμαία προ του 2014 ήταν ήδη η πιο ρωσική περιοχή της Ουκρανίας, καθώς το 58% του πληθυσμού της ήταν Ρώσοι, το 24% Ουκρανοί και το 12% Τάταροι.

Ταυτόχρονα, θεωρούσαν τη ρωσική μητρική τους γλώσσα τα 3/4 των κατοίκων της Κριμαίας, ενώ την ουκρανική μόνο το 1/10.

Αυτά άλλαξαν ακόμα περισσότερο προς την ρωσική πλευρά μετά την ένταξή της στην Ρωσία το 2014.

Σύμφωνα με τα στοιχεία του Διεθνούς Ινστιτούτου Κοινωνιολογίας του Κιέβου, το 97% του πληθυσμού μεταχειρίζεται τη ρωσική γλώσσα.

Η Κριμαία ουσιαστικά δεν διαθέτει τη δική της οικονομική ελίτ, είτε ελίτ η οποία να έχει δεσμούς με την Ευρώπη. Στα χρόνια της ουκρανικής ανεξαρτησίας οι όποιοι ισχυροί οικονομικοί παράγοντες σχεδόν καταστράφηκαν.

Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ΄90 οι Ουκρανοί ολιγάρχες επέδειξαν ενδιαφέρον για τα θέρετρα της Κριμαίας, άρχισαν να κάνουν επενδύσεις, αλλά επρόκειτο για ξένα χρήματα.