Μεγάλο «χουνέρι» σε Μακέντα – Κανένα πλάνο στον ΠΑΟ

Αν προσπαθούσαμε να πούμε μέσα σε τρεις γραμμές το τι έγινε στο παιχνίδι, νομίζω ότι οι παρακάτω γραμμές, περιγράφουν πλήρως και με απόλυτη “σαφήνεια”, το τι έγινε στην Λεωφόρο.

Εν ολίγοις λοιπόν, εμείς δεν θέλαμε να χάσουμε, οι άλλοι δεν μπορούσαν να κερδίσουν, κάποια στιγμή εμάς μας ανάγκασε το ματς να κερδίζουμε, αλλά οι άλλοι θυμήθηκαν τότε ότι κι αυτοί δεν ήθελαν να χάσουν κι έτσι… όλα καλά κι όλα ωραία,,,, τέλος καλό κι όλα καλά και για τους δυο.

Όποιος νομίζει ότι είδε κάτι διαφορετικό ή ότι έγινε κάτι διαφορετικό ή ακόμα καλύτερα, ότι είχαν… σχεδιάσει κάτι διαφορετικό οι δύο προπονητές, προφανώς και έχει το δικαίωμα να το νομίζει, αλλά μάλλον θα εχει δει κάποιο άλλο παιχνίδι.

Το χειρότερο όμως για τον Παναθηναϊκό, όπως πάντα σχεδόν, είναι ότι ξαφνικά είδαν και οι… τυφλοί και μίλησαν και οι… πέτρες.

Ξαφνικά δηλαδή “ανακάλυψαν” όλοι, πως δεν υπάρχει αγωνιστικό πλάνο εδώ και καιρό, πως δεν βελτιώνεται η εικόνα του Παναθηναϊκού, πως κυριαρχει παραλογισμός στις επιλογές της ενδεκάδας και ειδικά στις αλλαγές και πως τελικά… ρε παιδάκι μου κάτι δεν πάει καλά.

Κι εδώ να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα.

Το να το λένε όλα τα παραπάνω όσοι και τις ημέρες που ο Παναθηναϊκός υποτίθεται “σάρωνε” και έκανε το περιβόητο σερί του, τα έλεγαν και με κάθε ευκαιρία προσπαθούσαν να λειτουργήσουν με την λογική και την πραγματικότητα σαν κριτήριο, εντάξει κατανοητόν.

Το να τα λένε όμως ξαφνικά όλα αυτά, όσοι δυο μήνες τώρα αποθέωναν κυριολεκτικά την αμπαλοσύνη, έχτιζαν παλάτια πολυτελείας στην άμμο μετά από κάθε καλό αποτέλεσμα, μιλούσαν και εξυμνούσαν το περιβόητο “έργο Μπόλονι” και το χειρότερο έστηναν στον τοίχο σαν αναπαραγωγούς της μιζέριας και της εσωστρέφειας όσους έλεγαν τότε αυτά που λένε και αυτοί από χθες, ε εντάξει, κάπου παραπάει.

Όχι πως είναι νέο το φαινόμενο φυσικά.

Αντίθετα έτσι πορεύεται εδώ και χρόνια ο Παναθηναϊκός.

Απλά από ένα σημείο και μετά, ακόμα και τα πιο… λοβοτομημένα κομμάτια των οπαδών αυτής της ομάδας, θα έπρεπε να έχουν καταλάβει το δούλεμα και την κοροϊδία που συνεχίζεται με αμείωτη ένταση εδώ και αρκετά χρόνια σε βάρος τους.

Και πηγαίνοντας μετά απ’ αυτά στο συγκεκριμένο παιχνίδι, δηλαδή στο Παναθηναϊκός-ΑΕΚ, ειλικρινά πριν πούμε οτιδήποτε για το αγωνιστικό και την εικόνα του Παναθηναϊκού, ένα μόνο σκηνικό.

Ένα σκηνικό που μιλάει και αποκαλύπτει το πως λειτουργεί αυτή την στιγμή η ομάδα και τον πλήρη παραλογισμό που επικρατεί σ’ αυτήν.

Είσαι λοιπόν στα περίπου τέσσερα τελευταία λεπτά ενός ντέρμπι που είναι στο 1-1 εκείνη την στιγμή και κρέμεται το τελικό αποτέλεσμα σε μια κλωστή, σε μια ενέργεια, σε ένα λάθος σε μια συγκυρία της τύχης.

Την ίδια στιγμή όλη η ομάδα σου και όλοι οι οπαδοί της, υποτίθεται ζουν την ένταση των στιγμών, δίνουν την μάχη τους μέσα στο γήπεδο οι παίκτες, κρατάνε την ανάσα τους από την αγωνία οι οπαδοί.

Και γυρνάει η κάμερα στον πάγκο και τι σε βλέπουν όλοι (και οι παίκτες μέσα από το γήπεδο και οι οπαδοί από την τηλεόραση) να κάνεις;

Να δίνεις εντολή στον Μακέντα για… ζέσταμα.

Προσέξτε, ούτε καν για αλλαγή, αλλά για… ζέσταμα.

Ενώ απομένουν περίπου… τέσσερα λεπτά.

Κι εδώ το θέμα και το πρόβλημα δεν είναι καν το ότι προφανώς και κάνεις καψόνι στον Ιταλό.

Αυτό πες ότι το έχουμε δει να γίνεται με δεκάδες προπονητές και παίκτες στον κόσμο, πες ότι σου έχει… σκοτώσει την μάνα ο Μακέντα και έχεις βάλει σκοπό της ζωής σου να τον εκδικηθείς, πες οτιδήποτε.

Το θέμα και το πρόβλημα όμως είναι, το τι σκεφτόσουν εκείνη την ώρα και το που είχες το μυαλό σου.

Δηλαδή θέλει τέσσερα λεπτά το παιχνίδι, είναι στην κόψη του ξυραφιού, οι παίκτες σου είναι στην τσίτα και περιμένουν από τον πάγκο μια φωνή, μια οδηγία, μια κίνηση και εσύ εκείνη την στιγμή που καίγεται ο κόσμος, το μόνο που έχεις στο μυαλό σου είναι να κάνεις καψόνι στον… Μακέντα;

Με λίγα λόγια. που ακριβώς “είσαι” εκείνη την στιγμή μίστερ;

Στο γήπεδο, στον πάγκο, στο παιχνίδι, ή σε ένα… παράλληλο σύμπαν στο οποίο έχεις τις δικές σου έγνοιες, εμμονές, σκέψεις και δεν ξέρω γω τι και αυτό είναι το μόνο που σε νοιάζει;

Σε μια κανονική ομάδα και αν μιλούσαμε για κανονική ομάδα, αυτό και μόνο το σκηνικό θα ήταν ικανό για να διαμορφώσει άποψη για το τι γίνεται τελικά σ’ αυτή.

Ομως και το έχουμε ξαναπεί, δυστυχώς στον Παναθηναϊκό εδώ και χρόνια, έχουμε σταματήσει να μιλάμε, να σκεφτόμαστε, να αποφασίζουμε,. να ενεργούμε

και τελικά να συμπεριφερόμαστε, σαν να πρόκειται για μια κανονική ομάδα ποδοσφαίρου.

Αν το είχαμε κάνει αυτό, δεν θα αποθεώναμε εδώ και δυο μήνες σαν φοβερή και τρομερή στρατηγική και “τακτική”, το συνεχές ρεσιτάλ αμπαλοσύνης, αμετροέπειας και παραλογισμού που βλέπαμε, μόνο και μόνο επειδή είχαμε σκοτώσει… τέσσερα θηρία που βρέθηκαν στο… διάβα μας και είχαμε καταφέρει να κερδίσουμε και τον Ολυμπιακό πέφτοντας από την Ακρόπολη και μένοντας όρθιοι.

Αν το είχαμε κάνει αυτό, δεν θα έκανε παρέλαση κάθε Δευτέρα μετά από κάθε παιχνίδι η ανοησία και η σαχλαμάρα με κάτι επικολυρικά του στιλ “να περάσει ο επόμενος”, “ατσάλι ο Παναθηναϊκός του Μπόλονι”, “κάνει πορεία πρωταθλητή ο Παναθηναϊκός στον… ενάμιση τελευταίο μήνα” και όλα τα γραφικα που συνόδευαν κάτι αστείες νίκες, στις οποίες βάζαμε ένα γκολ στην πρώτη φάση που κάναμε, μετά κλεινόμασταν πίσω λες και παίζαμε με την Μάντσεστερ Σίτι, κλείναμε τα μάτια μας και προσευχόμασταν να χάσουν τα άχαστα οι αντίπαλοί μας ή να πιάσει τα άπιαστα ο Διουδης.

Δυστυχώς ανάμεσα στα άλλα, πληρώνει ΚΑΙ αυτά ο Παναθηναϊκός, για να μην πω πληρώνει ΚΥΡΙΩΣ αυτά.

Καθώς ΑΥΤΑ είναι που αντί να κάνουν προπονητή, παίκτες και οργανισμό συνολικά να δουν τα λάθη τους και να κοιτάξουν να τα διορθώσουν, απεναντίας αποθέωναν αυτά τα λάθη, τα έντυναν με τον μανδύα της δήθεν τακτικής και της… αναγκαιότητας αφού “μόνο έτσι μπορούσε” ή “επειδή τα αποτελέσματα μετράνε”, τα αγιοποίησαν, τα έκαναν “θεσμό” και “συνήθεια” στην ίδια την ομάδα και τους παίκτες στην μενταλιτέ, την σκέψη και την νοοτροπία τους κι όταν πια και λογικά ήρθε η στιγμή που αυτά δεν θα μπορούσαν επ’ αόριστον να σε κάνουν να κερδίζεις, το γυρνάμε στο τσάμικο και… ξεκατινιαζόμαστε στην δήθεν κριτική και… επισήμανση λαθών και αδυναμιών.

Αυτό πια είναι και άνευ λόγου και αιτίας και άδικο επί της ουσίας και για τον προπονητή και για τους παίκτες, καθώς και στα τρία τελευταία ανεπιτυχή αποτελέσματα δεν έκαναν τίποτα διαφορετικό και “χειρότερο” απ’ όσα έκαναν όταν κέρδιζαν και έχτιζαν το φοβερό και τρομερό σερί.
Αυτό πια είναι για τα μάτια του κόσμου και μάλιστα εκείνου του κόσμου που ουσιαστικά… δεν έχει πλέον “¨μάτια και νου”.

Γιατί αν είχε και από τα δύο, θα είχε καταλάβει τόσο καιρό το δούλεμα που πέφτει και θα είχε πάρει με τις κλωτσιές όλους αυτούς που του κάνουν το άσπρο μαύρο μπροστά στην μούρη του, λέγοντάς του ουσιαστικά χωρίς κανένα πρόσχημα και ντροπή, ότι πολύ απλά τον θεωρεί βλάκα στην καλύτερη περίπτωση και μ…κα στην κανονική της βερσιόν.

Για να το κλείνουμε, το θέμα είναι πως ο Παναθηναϊκός συνεχίζει να βαδίζει χωρίς κανένα πλάνο και καμιά τακτική και συνεχίζει μια σειρά παλαβομάρες.

Όπως για παράδειγμα αυτή με τον Βιγιαφάνες, που όσο σερνόταν τον είχαμε βασικό και αναντικατάστατο και μόλις έκανε ένα καλό 30λεπτο στο Αγρίνιο, όχι απλά τον κάναμε αμέσως αλλαγή, αλλά στο επόμενο παιχνίδι τον αφήσαμε στην εξέδρα, τον σηκώσαμε στο ημίχρονο για ζέσταμα και τον βάλαμε στο παιχνίδι μετά από καμιά… ώρα εκεί κάπου στο… 80 και βάλε.

Ή όπως, επίσης πάλι για παράδειγμα, αυτή η αστεία αναφορά στις… απουσίες και ειδικά στην απουσία του… Σανκαρέ.

Πως γίνεται να είναι τόσο καθοριστική-και ανεξάρτητα από το πόσο καλός παίκτης είναι ή δεν είναι ο Σανκαρέ που λογικά είναι καλός- η απουσία ενός παίκτη που όταν έκανες το περιβόητο σερί ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΣΤΗΝ ΕΝΔΕΚΑΔΑ και πολύ περισσότερο έχει παίξει μέχρι στιγμής μισό ημίχρονο σαν αλλαγή και ένα σαν βασικός, αυτό είναι επίσης κάτι που μόνο σ’ αυτόν τον Παναθηναϊκού του παραλογισμού και της αναγωγής σοφιστειών της στιγμής σε… ποδοσφαιρικά δόγματα και σοφίες, θα μπορούσε να ευδοκιμήσει.

Και σαν λογική και σαν πρακτική και σαν… επιχείρημα.

Για μια ακόμα φορά λοιπόν, τελειώνοντας την αναφορά μας σε ένα ακόμα παιχνίδι του Παναθηναϊκού και ανεξαρτήτως του τελικού αποτελέσματος.

Ο Παναθηναϊκός, αν δεν θέλει να πετάξει και αυτή την έτσι κι αλλιώς κακή χρονιά του εντελώς στα σκουπίδια, θα πρέπει κάποια στιγμή το λιγ΄τερο να σκεφτεί και να ενεργήσει στοιχειωδώς λογικά.

Και ταυτόχρονα θα πρέπει και σαν οργανισμός και σαν κόσμος, κάποια στιγμή να πάρει διαζύγιο, να διαχωρίσει την θέση, την ύπαρξη και τρον τρόπο που αντιμετωπίζει την ομάδα, την πορεία και τα αποτελέσματά της, απ’ όλο αυτό το άμπαλο συνονθύλευμα που επιμένει να τον δουλεύει εν ονόματι δήθεν της “γνήσιας Παναθηναϊκοφροσύνης”, της “προστασίας της ομάδας”και της “αντιμετώπισης των μίζερων και εσωστρεφών που δεν θέλουν το καλό της”.

Οτιδήποτε από τα δύο παραπάνω και αν δεν κάνει, δεν έχει καμιά ουσιαστική προοπτική, ακόμα και αν οι συγκυρίες του επιτρέψουν μια δυο πρόσκαιρες επιτυχίες ή ακόμα και ένα νέο… σερί.