Παρασκήνιο
Υπάρχει εκείνο το περίφημο closure. Αμερικανιά από τις λίγες θα σκεφτείς, όμως όποιος δεν το έψαξε ποτέ πρώτος τον λίθον βαλέτω. Στις περισσότερες περιπτώσεις θα ήταν κάπως έτσι… Να αναγνωρίζεται η αξία σου, να εκτιμάται η προσφορά σου, να ακούς ένα ευχαριστώ, μια συγγνώμη, να έρχεσαι σε ειρήνη με τον αποχαιρετισμό να συνεχίζεις τη ζωή σου.
Ο Αργύρης Πεδουλάκης τα έζησε όλα σε ένα βράδυ! Η ΚΑΕ Παναθηναϊκός τον βράβευσε. Η Θύρα 13 τον βράβευσε. Το γήπεδο τον αποθέωσε. Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος τού ζήτησε συγγνώμη. Η καρδιά του μπορούσε να ηρεμήσει. Η φιλόδοξη, επίμονη, πεισματάρα και συχνά ασυμβίβαστη καρδιά του μπορούσε να ηρεμήσει. Η ψυχή του να γαληνέψει. Εκτός κι αν… Ναι, αυτό το καταραμένο το «αν». Τι κάνεις όταν το «αν» γίνεται πιθανότητα; Κρατάς τη στιγμή της γαλήνης και την κατασταλαγμένη ανάμνηση ή επιλέγεις να ρισκάρεις ξανά;
Διαβάστε τη συνέχεια στο sdna.gr
