Ψυχολογική και κοινωνιολογική προσέγγιση της αγάπης

Είναι απαραίτητο πρώτα-πρώτα να διακρίνουμε τι είναι αγάπη από αυτό που λέμε έρωτας. Τόσο η αγάπη όσο και ο έρωτας είναι δύο ανθρώπινες πραγματικότητες που συχνά μπερδεύονται και συγχέονται ο ένας όρος με τον άλλον, αλλά είναι σαφώς μεταξύ τους διακριτοί και διαφορετικής φύσης.

Το να ερωτευτείς είναι ένα συναισθηματικό, προ-συνειδητό και προ-εθελοντικό φαινόμενο, στο οποίο ένα άτομο προβάλλει τα όνειρα και τις προσδοκίες του σε ένα άλλο άτομο. Είναι ένα φαινόμενο, δηλαδή «συμβαίνει» στον βίο μας, ανεξάρτητα από τη θέλησή μας. Δεν επιδιώξαμε να ερωτευθούμε, Ήρθε ο έρωτας αυτόκλητος.

Αντίθετα, η αγάπη είναι μια ολοκληρωμένη ανθρώπινη πραγματικότητα, δηλαδή καλύπτει ολόκληρη τη ψυχοσωματική διάσταση του ανθρώπου (και όχι μόνο ένα από τα συστατικά του) που εκφράζεται μόνο με μια ελεύθερη πράξη, δηλαδή συνειδητή πράξη και εθελοντική. Μπορεί να εκφραστεί ως προσανατολισμός του χαρακτήρα του ανθρώπου στις σχέσεις με τον κόσμο, μια καθολική στάση απέναντι σε όλη την πραγματικότητα. Είναι, όπως λέει ο Έριχ Φρομ, μια τέχνη που αποκτάται μέσω της ωρίμανσης του ατόμου και της άσκησης των ανθρώπινων ικανοτήτων του.

Ο Fromm θα μας οδηγήσει, με ασφαλή τρόπο μέσα από το βιβλίο του “Η τέχνη της αγάπης”, να προσεγγίσουμε ή μάλλον να ανακαλύψουμε αυτήν τη μυστηριώδη και ουσιαστική ανθρώπινη πραγματικότητα, που τόσο έχει εξυμνηθεί από την Χριστιανική Εκκλησία και ιδιαίτερα από τον απόστολο Παύλο στην Α΄προς Κορινθίους Επιστολή (κεφάλαιο 13).

Η ανάγκη για αγάπη

Η ανάγκη αγάπης είναι η θεμελιώδης ανάγκη του ανθρώπου, επειγόντως ανώτερη από αυτήν της πείνας, της δίψας ή του ίδιου «φύλου», καθώς το τελευταίο μπορεί να «σιωπήσει» όπως συμβαίνει σε ασκητές και μοναχούς αλλά και αφιερωμένους επιστήμονες και ιεραποστόλους, προκειμένου να ικανοποιήσουν υψηλότερους και υπεροχότερους σκοπούς.

Από πού προέρχεται όμως αυτή η ανάγκη για αγάπη;

Ο άνθρωπος γνωρίζει τον εαυτό του ως μια μοναδική και ανεπανάληπτη ατομικότητά. Αυτή η αυτογνωσία του ως ξεχωριστή πραγματικότητα, η συνειδητοποίηση της σύντομης ζωής κάποιου, (vita brevis est, κατά τον Seneca), κι ακόμα η γνώση του γεγονότος ότι γεννηθήκαμε ακούσια και ότι θα πεθάνουμε ενάντια στη θέλησή μας. ότι θα πεθάνουμε πριν από αυτούς που αγαπάμε, ή ότι θα πεθάνουν οι αγαπημένοι μας ενόσω εμείς ακόμη ζούμε,, επιπρόσθετα η αίσθηση της μοναξιάς, η αναγνώριση της ανικανότητάς μας απέναντι στις δυνάμεις της φύσης (π.χ. μεταδοτικός ιός) και της κοινωνίας, μπορεί να κάνει την ύπαρξή μας αφόρητη και εφιαλτική. Θα τρελαινόμασταν, αν δεν μπορούσαμε να σπάσουμε την απομόνωσή μας από τους άλλους συνανθρώπους.

Η αίσθηση της μοναξιάς προκαλεί άγχος.

Πράγματι, από την μοναξιά προέρχεται κάθε άγχος. Το να είσαι μόνος σημαίνει ότι είσαι ανυπεράσπιστος, ανίκανος να διεισδύσεις ενεργά στον κόσμο που μας περιβάλλει .

Αυτή η βαθιά ανάγκη του ανθρώπου, επομένως, είναι η ανάγκη να ξεπεραστεί η απομόνωση, να ξεφύγει το άτομο από τη φυλακή της μοναξιάς. Η αδυναμία επίτευξης αυτού του στόχου οδηγεί σε κατάθλιψη και παραφροσύνη.

Ο άνθρωπος κάθε ηλικίας και πολιτισμού αντιμετωπίζει τη λύση ενός αιώνιου προβλήματος: το πρόβλημα του πώς να ξεπεράσει τη μοναξιά και να επιτύχει την επικοινωνία με τους άλλους.

Προσπάθειες να ξεπεραστεί ο χωρισμός

Υπάρχουν πολλές προσπάθειες με τις οποίες ο άνθρωπος προσπαθεί να ξεπεράσει αυτήν την αίσθηση του χωρισμού και της μοναξιάς

Εκτός από την ώριμη άσκηση της αγάπης, (γι την οποία θα αναφερθούμε λίγο πιο κάτω), μπορούν να συνοψιστούν τρεις τρόποι:

η άσκηση της σεξουαλικότητας, η άσκηση του κομφορμισμού και η άσκηση της δημιουργικής δραστηριότητας.

Λεπτομερέστερα:

Η σεξουαλική λύση, εντός ορισμένων ορίων, είναι ένας φυσικός και φυσιολογικός τρόπος για να ξεπεραστεί ο διαχωρισμός και η απομόνωση αντιμετωπίζοντας έτσι μερικώς το πρόβλημα της υπαρξιακής μοναξιάς. Αλλά σε πολλά άτομα για τα οποία η μοναξιά δεν μπορεί να ξεπεραστεί με κανέναν τρόπο, η άσκηση σεξουαλικής δραστηριότητας αναλαμβάνει μια λειτουργία που τους καθιστά πολύ διαφορετικούς από τους αλκοολικούς και τους τοξικομανείς. Γίνεται μια απελπισμένη προσπάθεια να ξεφύγει από το άγχος που προκαλεί ο χωρισμός και το αποτέλεσμα είναι μια ολοένα αυξανόμενη αίσθηση απομόνωσης, καθώς η σεξουαλική πράξη, χωρίς αγάπη, ποτέ δεν γεμίζει την άβυσσο που χωρίζει δύο ανθρώπινα πλάσματα.

Η πιο συχνή λύση που επέλεξε ο άνθρωπος στο παρελθόν και στο παρόν είναι η ένωση με την ομάδα, η ανταλλαγή εθίμων, πρακτικών και πεποιθήσεων.

Ακόμα και στο σύγχρονο δυτικό πολιτισμό, η ένωση με την ομάδα είναι ο πιο συχνός τρόπος για να ξεπεραστεί η απομόνωση. Είναι μια ένωση στην οποία το άτομο ακυρώνει τον εαυτό του μέσα σε μια κοινότητα γινόμενος μέρος του κοπαδιού. Αν είμαι ίσος με τους άλλους, τόσο σε ιδέες όσο και σε έθιμα, δεν μπορώ να έχω την αίσθηση ότι είμαι διαφορετικός. Είμαι ασφαλής: ασφαλής από τον τρόμο της μοναξιάς.

Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν συνειδητοποιούν καν την ανάγκη τους για συμμόρφωση. Ζουν με την ψευδαίσθηση ότι ακολουθούν τις δικές τους ιδέες και τις κλίσεις τους, ότι είναι ατομικιστές, ότι έχουν πετύχει τους στόχους τους με τις δικές τους δυνάμεις και υποστηρίζουν ότι οι ιδέες τους είναι ίδιες με αυτές της πλειοψηφίας.

Στη σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία η αίσθηση της ισότητας έχει αλλάξει. «Η ισότητα σήμερα σημαίνει ομοιομορφία και όχι ενότητα». Είναι η αφηρημένη ομοιομορφία των ανθρώπων που κάνουν την ίδια δουλειά, που επιλέγουν την ίδια ψυχαγωγία, διαβάζουν τις ίδιες εφημερίδες και έχουν τις ίδιες ιδέες. Η σύγχρονη κοινωνία κηρύσσει αυτό το ιδανικό της ισότητας, διότι χρειάζεται παρόμοια ανθρώπινα άτομα για να τα κάνει να δουλεύουν σαν μια συμπαγής μάζα: όλοι υπακούουν.

*Ο Αντώνης Ιακώβου Ελευθεριάδης είναι καθηγητής Δρ, Φιλολογίας και Θεολόγος.