Ισιντορ και Αϊντα Στράους: Το πραγματικό τέλος του βαθύπλουτου ηλικιωμένου ζευγαριού του Τιτανικού (φώτο)

Έζησαν μαζί για σχεδόν 40 χρόνια. Ο Ισιντορ και η Αϊντα Στράους ήταν το ηλικιωμένο ζευγάρι του Τιτανικού που έμεινε μαζί ως το τέλος.

Το ηλικιωμένο ζευγάρι βρίσκεται αγκαλιασμένο στο κρεβάτι σε μία από τις καμπίνες του Τιτανικού, περιμένοντας το τέλος. Η μικρή, σπαρακτική σκηνή του Τζέιμς Κάμερον την ώρα που το πλοίο βουλιάζει, στοίχειωσε πολλούς σινεφίλ. Η Αϊντα του σφίγγει το χέρι, ενώ ο Ισιντορ γέρνει και την αποχαιρετά με ένα φιλί στο μάγουλο. Αγκαλιασμένοι, περιμένουν σιωπηλά τη μοίρα τους.
Όπως παραδέχτηκε αργότερα ο σκηνοθέτης η σκηνή είναι βασισμένη σε μια πραγματική ιστορία αγάπης: Ο 67 χρονος Ισιντορ, ήταν συνιδιοκτήτης του πολυκαταστήματος Macy’s και η 63χρονη Αϊντα ήταν η γυναίκα του. Βαθύπλουτο ζευγάρι με επτά παιδιά. Όμως, το αληθινό τους τέλος, ήταν διαφορετικό…

Ήταν 14 Απριλίου 1912, όταν το καμάρι της White Star Line, ο «αβύθιστος» «Τιτανικός», συγκρούστηκε με ένα παγόβουνο στο παρθενικό του ταξίδι από το Σαουθάμπτον στην Νέα Υόρκη. Ηταν περίπου 375 μίλια, νότια της Νέας Γης. Από τη σύγκρουση προκλήθηκε ρήγμα στις πλάκες του κύτους του πλοίου, κατά μήκος της δεξιάς πλευράς, κάτι που επέτρεψε την εισροή υδάτων σε 5 από τα 16 υδατοστεγή του διαμερίσματα.

Όταν έγινε πια σαφές πως το πλοίο θα βυθιζόταν, ο Isidor και η Ida Straus (δύο από τους πλουσιότερους ανθρώπους που επέβαιναν στο υπερωκεάνειο), φόρεσαν τα σωσίβιά τους και -σύμφωνα με τις οδηγίες του πληρώματος- ανέβηκαν στο κατάστρωμα, όπου οι αξιωματικοί του πλοίου βοηθούσαν τις γυναίκες, τα παιδιά και τους επιβάτες της πρώτης θέσης να επιβιβαστούν στις σωστικές λέμβους.

Σύμφωνα με τις μαρτυρίες των διασωθέντων, η Ida, που φορούσε ένα μακρύ γούνινο παλτό, για να προφυλαχθεί από το κρύο της νύχτας, μπήκε σε μια από τις βάρκες, μαζί την καμαριέρα της, Ellen Bird. Όταν όμως οι αξιωματικοί του «Τιτανικού» προέτρεψαν τον Isidor Straus να τις ακολουθήσει, εκείνος, κούνησε το κεφάλι του αρνητικά. «Δεν πάω πουθενά μέχρι να δω πως κάθε γυναίκα και παιδί σε αυτό το καράβι, έχει απομακρυνθεί με ασφάλεια», ήταν η απάντησή του.

Συνέχισε να αρνείται, με σθεναρή αξιοπρέπεια, παρά τις προτροπές των ανθρώπων του πλοίου, να βιαστεί να σώσει τη ζωή του. Τότε, λένε, η Ida, σηκώθηκε, έβγαλε τη γούνα της, τη δίπλωσε και την έδωσε προσεκτικά στην καμαριέρα της. «Πάρτη» της είπε «θα σε κρατήσει ζεστή μέχρι να σωθείτε. Εγώ δεν θα τη χρειαστώ πια». Ύστερα, βγήκε έξω από την βάρκα, στράφηκε στον άντρα της που διαμαρτυρόταν και του είπε. «Ζήσαμε μαζί μια υπέροχη ζωή για 40 χρόνια και έχουμε 6 όμορφα παιδιά. Αν εσύ δεν μπεις σε αυτή τη βάρκα, τότε δεν θα μπω ούτε κι εγώ. Όπου πας εσύ, πάω κι εγώ…»

Μετά απ’αυτό, ο Isidor έπαψε να διαμαρτύρεται και την αγκάλιασε. Έμειναν εκεί, κρατημένοι σφιχτά ο ένας στον άλλο, σαν ένας άνθρωπος, ώσπου ένα μεγάλο κύμα χτύπησε στα πλευρά του πλοίου και τους τράβηξε και τους δύο μέσα στο σκοτεινό νερό. Αυτή ήταν η τελευταία φορά που κάποιος τους είδε ζωντανούς…

ΕΝΑ ΑΠΛΟ LOVE STORY

Γεννημένος στις 6 Φεβρουαρίου 1845, ο Ιsidor Straus, ήταν ο πρώτος από τα πέντε παιδιά, ενός ζευγαριού Γερμανών μεταναστών από τη Βαυαρία. Η οικογένειά του εγκαταστάθηκε αρχικά στην Georgia και μετά το τέλος του εμφυλίου μετακόμισε στην Νέα Υόρκη, όπου ο Isidor γνώρισε την -επίσης Γερμανοαμερικανίδα- Rosalie Ida Βlun.

Παντρεύτηκαν το1871, μετά από ένα σύντομο ρομάντζο -εκείνος ήταν μόλις 26 χρονών και εκείνη 22. Aπέκτησαν 6 παιδιά, (σ.σ. στην πραγματικότητα 7, αλλά το ένα πέθανε όταν ήταν μωρό, από μια ξαφνική ασθένεια) τον Jesse, τον Percy, τη Sara, τη Μinnie, τον Herbert Nathan και τη Vivian. Ήταν πάντα βαθιά αφοσιωμένοι ο ένας στον άλλο και ο χρόνος δεν λιγόστεψε την αγάπη τους. Συχνά, οι συγγενείς τους έβλεπαν, να κρατιούνται τρυφερά από το χέρι, να φιλιούνται και να αγκαλιάζονται δημόσια σαν ερωτευμένα σχολιαρόπαιδα, παρότι -εκείνα τα χρόνια- οι δημόσιες εκδηλώσεις πάθους θεωρούνταν ανάρμοστες, ιδίως για ανθρώπους του δικού τους status. (σ.σ ο Ιsidor Straus ήταν ο πάμπλουτος συνιδιοκτήτης του πολυκαταστήματος Macy’s, μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων, και προσωπικός φίλος πολλών προέδρων των ΗΠΑ).

Ταξίδευαν παντού μαζί. Στις ελάχιστες περιπτώσεις που ο Isidor έπρεπε να φύγει από την πόλη για δουλειές, μακριά από την Ida του, της έγραφε καθημερινά. Και η Ida που τον αποκαλούσε χαϊδευτικά «my darling papa», του απαντούσε αμέσως. «Να ένα ζεστό φιλί για σένα, dear papa», σημείωνε σε ένα γράμμα της, προς εκείνον, το καλοκαίρι του 1890, από κάποιες οικογενειακές διακοπές. «Ο Nathan θέλει να μας πάει όλους για πικ νικ σήμερα. Είναι πολύ όμορφα εδώ, αλλά θα είναι πολύ πιο ευχάριστα, όταν έρθεις κοντά μας…»

Το 1912, το ζευγάρι ταξίδεψε στην Ευρώπη για να περάσει τον χειμώνα στο Cape Martin, στη ζεστή γαλλική Ριβιέρα. Αρχές Απριλίου, αποφάσισαν να επιστρέψουν στην Νέα Υόρκη. Στην αρχή, επρόκειτο να ταξιδέψουν με το το RMS «Οlympic», όμως λόγω κάποιας καθυστέρησης, άλλαξαν τα εισιτήριά τους -άλλωστε, ο «Τιτανικός», διαφημιζόταν ως «η κορωνίδα της ταχύτητας, της άνεσης και της πολυτέλειας»…

Το βράδυ της 14ης Απριλίου 1912, ο Ιsidor και η Ida Straus, αφού απόλαυσαν ένα πλούσιο γεύμα, 10 πιάτων, στην τραπεζαρία της πρώτης θέσης, επέστρεψαν στην καμπίνα τους -μια μικρή, πολυτελή «σουίτα», της πρώτης θέσης από αυτές που προορίζονταν για την ελίτ των επιβατών του «Τιτανικού». Νωρίτερα, έκαναν ένα μικρό περίπατο στο κατάστρωμα, πιασμένοι χέρι χέρι, όπως το συνήθιζαν. Η βραδιά ήταν κρύα, αλλά η ατμόσφαιρα ήσυχη και η θάλασσα ακύμαντη. Μια -ακόμα- υπέροχη άνοιξη τους περίμενε…

ΕΝΑ ΜΝΗΜΕΙΟ ΑΓΑΠΗΣ

Από τα 2.224 άτομα που επέβαιναν σε αυτόν -επιβάτες και πλήρωμα- ο «Τιτανικός» παρέσυρε στον κρύο υγρό του τάφο, πάνω από 1500 ανθρώπους. Ανάμεσά τους ήταν η Ida και ο Isidor Straus.

To άψυχο σώμα του άντρα, περισυνελέγη από ένα πλοιάριο, ταυτοποιήθηκε και στάλθηκε πίσω στην Νέα Υόρκη. Η σορός της Ida δεν βρέθηκε ποτέ. Η οικογένειά της μάζεψε λίγο νερό από τον τόπο του ναυαγίου και το έθαψε δίπλα στον Isidor Straus, στο Woodlawn Cemetery, στο Μπρονξ. Για να μην χωριστούν ούτε στο θάνατο.

Μια αναμνηστική πλάκα, με τα πρόσωπα του ζευγαριού στολίζει το Macy’s, στο Μανχάταν. Και πάνω στον τάφο τους, χαράχτηκαν δυό στίχοι από το βιβλικό «Άσμα Ασμάτων»: «Τα πολλά νερά δεν μπορούν να σβήσουν την αγάπη -ούτε μπορούν οι πλημμύρες την πνίξουν»…