Ο θάνατος του Ρόμελ: Ο επιτελάρχης του τον κατέδωσε στην Γκεστάπο και μετά τον πόλεμο έγινε Διοικητής του ΝΑΤΟ

Ο θάνατος του Ρόμελ: Ο επιτελάρχης του τον κατέδωσε στην Γκεστάπο και μετά τον πόλεμο έγινε Διοικητής του ΝΑΤΟ

Στις 17 Ιουλίου 1944, ένα Bρετανικό μαχητικό αεροπλάνο επιτέθηκε στο αυτοκίνητο του Στρατάρχη Έρβιν Ρόμελ (Erwin Rommel), προκαλώντας του τραύματα που τον έθεσαν σε κώμα για περίπου μια εβδομάδα. Το Υπουργείο Προπαγάνδας ανακοίνωσε στο Γερμανικό λαό ότι το περιστατικό ήταν απλώς ένα «αυτοκινητιστικό δυστύχημα».

Κατά ειρωνικό τρόπο, ο Ρόμελ ήταν αναίσθητος μια από τις πιο κρίσιμες ημέρες της σύντομης ιστορίας του Γ’ Ράιχ και τα γεγονότα που έχασε είχαν αμετάκλητο αντίκτυπο στην μοίρα του και τον μετά θάνατον θρύλο του.

Στις 20 Ιουλίου 1944, ο συνταγματάρχης Κλάους Σενκ φον Στάουφενμπεργκ (Claus Schenk von Stauffenberg) έβαλε κρυφά μια βόμβα στο στρατιωτικό αρχηγείο του Χίτλερ στο Rastenburg της Ανατολικής Πρωσίας.

Δυστυχώς, η έκρηξη άφησε τον Χίτλερ σε μεγάλο βαθμό σώο και αβλαβή και η επιβίωσή του απέτρεψε αποτελεσματικά το πραξικόπημα που υποτίθεται ότι θα προκαλούσε ο θάνατός του. Ο Στάουφενμπεργκ συνελήφθη και οδηγήθηκε στο εκτελεστικό απόσπασμα στο Βερολίνο περίπου δώδεκα ώρες αργότερα, αλλά όχι πριν εμπλακεί σε πυρά με στρατιώτες πιστούς στο καθεστώς.

Ο Ρόμελ έμαθε για τη συνωμοσία μετά την ανάρρωσή του και συγκλονίστηκε. Σε μια επιστολή προς τη σύζυγό του, παρατήρησε ότι «η απόπειρα δολοφονίας του Φύρερ (Führer) με συγκλόνισε αρκετά δυνατά».

Λίγες μέρες αργότερα, είπε στον Γύντερ φον Κλούγκε (Günther von Kluge) -ο οποίος είχε αντικαταστήσει τον Ρούντστεντ (Rundstedt) ως διοικητής των Γερμανικών δυνάμεων στη Δυτική Ευρώπη- ότι ήταν έκπληξη το ότι κάποιος θα προσπαθούσε να σκοτώσει τον Χίτλερ. Ωστόσο, αυτές οι παρατηρήσεις δεν τον εμπόδισαν από το να εμπλακεί στη συνωμοσία.

Αφού επέζησε από την απόπειρα δολοφονίας, ο Χίτλερ εξοργισμένος ανακοίνωσε ραδιοφωνικά ότι οι υπεύθυνοι θα «εξολοθρευτούν αρκετά ανελέητα». Η επακόλουθη έρευνα είχε ως αποτέλεσμα την εκτέλεση περίπου 200 ατόμων και τη σύλληψη και βασανισμό πολλών άλλων. Ένας από τους άντρες που συνέλαβε η Γκεστάπο (Gestapo) ήταν ο επιτελάρχης του Ρόμελ, ο αντιστράτηγος Χανς Σπάιντελ (Hans Speidel).

Κάτω από βασανιστήρια, ο Σπάιντελ είπε στη Γκεστάπο ότι είχε γνώση της συνωμοσίας πριν πραγματοποιηθεί και ότι μετέφερε αυτή την πληροφορία στον Ρόμελ, ο οποίος αρνήθηκε να την διαβιβάσει στους προϊσταμένους τους. Μετά τον πόλεμο, ο Σπάιντελ αρνήθηκε ότι είχε εμπλέξει τον Ρόμελ.

Όντας σε κώμα εκείνη την στιγμή, ο Ρόμελ προφανώς δεν έπαιξε άμεσο ρόλο στην απόπειρα δολοφονίας του Χίτλερ. Στην πραγματικότητα, είναι πιθανό να μην την γνώριζε καθόλου.

Το εκτόπισμα του Ρόμελ στο Γ’ Ράιχ έκανε τη συμμαχία μαζί του μια ελκυστική προοπτική για όσους ήταν αντίπαλοι του καθεστώτος. Λαμβάνοντας υπόψη τους κινδύνους που αντιμετώπιζαν, ωστόσο, οι συνωμότες συνήθιζαν να αποφεύγουν να συζητούν ανοιχτά τις προθέσεις τους, οι οποίες θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε παρεξηγήσεις.

Ο Σπάιντελ και ένας άλλος συνωμότης, ο Caesar von Hofacker, είχαν αναλάβει να εκτιμήσουν το κατά πόσο δεκτικός ήταν ο Ρόμελ στην ανατροπή του Ναζιστικού καθεστώτος. Σε μια συνάντηση μεταξύ των τριών, ο Ρόμελ δήλωσε ότι ήταν πρόθυμος να συμμετάσχει σε μια ειρηνευτική διαπραγμάτευση με τους Δυτικούς Συμμάχους. Χωρίς να αναφέρει το σχέδιο δολοφονίας του Χίτλερ, ο Hofacker εξέλαβε τη δήλωση του Ρόμελ ως υποστήριξη. Δεν υπάρχει αναφορά του Σπάιντελ που να εκφράζει παρόμοιο βαθμό βεβαιότητας.

Άλλα στοιχεία εμπλέκουν περαιτέρω τον Ρόμελ στην συνωμοσία. Ο Δρ Carl Goerdeler, ο οποίος επρόκειτο να αναλάβει το αξίωμα του Καγκελάριου του Ράιχ μετά την ανατροπή του Χίτλερ, έβαλε το όνομα του Ρόμελ σε μια λίστα πιθανών αξιωματούχων ενός προτεινόμενου μετα-Ναζιστικού καθεστώτος.

Η λίστα ανακαλύφθηκε όταν συνελήφθη ο Goerdeler. Ενώ τέτοια γεγονότα δεν προσέφεραν καμία ατράνταχτη απόδειξη για το ο,τιδήποτε, ήταν αρκετά για να θέσουν τον Ρόμελ υπό παρακολούθηση από τη Γκεστάπο.

Οι συνάδελφοι του Ρόμελ προσπάθησαν να αμφισβητήσουν τυχόν εμπλοκή του. Μετά από χρόνια απροκάλυπτης φιλοδοξίας και πόζας μπροστά στις κάμερες του Γκέμπελς (Goebbels), αποδείχτηκε ότι η «Αλεπού της Ερήμου» δεν είχε πολλούς φίλους στο Στρατό του Χίτλερ.

Για να είμαστε δίκαιοι, η φιλοδοξία του δεν πολύ διαφορετική από αυτή των άλλων Ναζί στρατηγών, και δεν βρισκόταν σε ένα περιβάλλον όπου ήταν εύκολο να κάνεις φίλους. Μετά την 20ή Ιουλίου, οι άνθρωποι που είχαν θυμώσει κατά την διαδρομή του προς την κορυφή, δεν είχαν κανένα πρόβλημα να βλέπουν την θέση του να γίνεται όλο και περισσότερο επισφαλής.

Αφού ο Σπάιντελ ) έμπλεξε τον Ρόμελ, ο Χάιντς Γκουντέριαν (Heinz Guderian, αρχηγός των Πάντσερ) δεν έκανε καμιά ιδιαίτερη προσπάθεια για να τον σώσει. Μετά τη σύλληψη του Σπάιντελ, ο Γερμανικός στρατός συγκάλεσε Δικαστήριο Τιμής για να αποφασίσει εάν θα έπρεπε να απολυθεί ή να καταδικαστεί (δηλαδή εκτελεστεί) από το Λαϊκό Δικαστήριο που διοικείτο από το Ναζιστικό κόμμα.

Με λίγα στοιχεία, ο Γκουντέριαν έπεισε τους άλλους προεδρεύοντες στρατηγούς ότι, επειδή δεν διαβίβασε τις πληροφορίες για την συνωμοσία στην ιεραρχία, ο Ρόμελ είχε μεγαλύτερη εμπλοκή στην συνωμοσία από τον Σπάιντελ.

Ο Χίτλερ, ανάμεσα σ’ όλους, δεν πίστευε ότι ο Ρόμελ ήταν συνωμότης. Ο Alfred Jodl, αρχηγός του Επιτελείου Επιχειρήσεων των Γερμανικών ενόπλων δυνάμεων, έγραψε στο ημερολόγιό του ότι ο Χίτλερ ήλπιζε να ρωτήσει τον Ρόμελ και να τον «αφήσει ελεύθερο χωρίς περαιτέρω φασαρία».

Η ανοιχτή αντίθεση του Ρόμελ στην έκβαση του πολέμου και η σιωπηρή έλλειψη πίστης, ωστόσο, δεν τον ωφέλησε στα παρανοϊκά επακόλουθα της Συνωμοσίας της 20ής Ιουλίου. Στο δικό του ημερολόγιο, ο Γιόζεφ Γκέμπελς παρατήρησε ότι ο Ρόμελ ήταν μέρος μιας ομάδας ανδρών που, στα μάτια του Χίτλερ, δεν κατάφεραν να «προβάλλουν την απαραίτητη αντίσταση στους υπαινιγμούς» για την ενοχή τους.

Στις 7 Οκτωβρίου 1944, ο Χίτλερ κάλεσε τον Ρόμελ στο Βερολίνο. Επικαλούμενος λόγους υγείας, ο Ρόμελ αρνήθηκε να πάει. Οι πράκτορες της Γκεστάπο που παρακολουθούσαν το σπίτι του στο Χέρλινγκεν (Herrlingen) ανέφεραν ότι φαινόταν αρκετά υγιής για να ταξιδέψει.Μια εβδομάδα αργότερα, δύο στρατηγοί από το αρχηγείο του Χίτλερ χτύπησαν την πόρτα του Ρόμελ και του προσέφεραν μια επιλογή:

Θα μπορούσε είτε να βρεθεί αντιμέτωπος με το Λαϊκό Δικαστήριο, το οποίο θα τον χαρακτήριζε προδότη και θα εκτελούσε τον ίδιο και την οικογένειά του, ή θα μπορούσε να καταπιεί μια κάψουλα υδροκυανίου. Ο Ρόμελ διάλεξε το υδροκυάνιο. Το Υπουργείο Προπαγάνδας ανακοίνωσε ότι πέθανε από τα τραύματα που υπέστη στο «αυτοκινητιστικό δυστύχημα» της 17ης Ιουλίου και ο Χίτλερ του οργάνωσε μια κηδεία με τιμές ήρωα πολέμου.

Η τελευταία μέρα του Ρόμελ

Ο στρατάρχης Έρβιν Ρόμελ, αναγκάστηκε να αυτοκτονήσει σε ηλικία 52 ετών κοντά στο γραφικό χωριό Χέρλινγκεν στις 14 Οκτωβρίου 1944.

«Το να πεθαίνεις από τα χέρια ενός από τους δικούς σου είναι σκληρό», είπε ο Ρόμελ στον 15χρονο γιο του, Μάνφρεντ (φωτό), λίγα λεπτά πριν φύγει από το σπίτι τους για τελευταία φορά. «Αλλά το σπίτι είναι περικυκλωμένο και ο Χίτλερ με κατηγορεί για εσχάτη προδοσία».

Το Χέρλινγκεν (Herrlingen), μια ήσυχη πόλη που βρίσκεται σε μια τραχιά και λοφώδη περιοχή, γνωστή ως Σουαβικές Άλπεις, ήταν ένα μέρος που γνώριζε ο Ρόμελ από την παιδική του ηλικία. Με την ελπίδα να κρατήσει την οικογένεία του ασφαλή από τις βομβιστικές επιθέσεις των Συμμάχων, ο Ρόμελ επέλεξε αυτό το απομακρυσμένο σημείο ως καταφύγιο για τη γυναίκα και τον γιο του.

Το Χέρλινγκεν έγινε η «βάση» του Ρόμελ τον τελευταίο χρόνο της ζωής του. Αισθανόμενος μια επικείμενη απειλή από το Ναζιστικό καθεστώς του Αδόλφου Χίτλερ, αλλά επιθυμώντας και να αποφύγει τη σύλληψη από τους Συμμάχους, ο Ρόμελ πήγε στο Χέρλινγκεν και αρνήθηκε να φύγει από την περιοχή.

Η τοποθεσία του σπιτιού του Ρόμελ κατά μήκος ενός δημόσιου δρόμου του χωριού και η παρουσία των αδιάκριτων ντόπιων κράτησαν μακριά τη Ναζιστική αστυνομία αλλά μόνο για λίγο. Καθ’ όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού και στις αρχές του φθινοπώρου του 1944, πράκτορες της Γκεστάπο και αξιωματικοί ων SS με πολιτικά, βρίσκονταν στο Χέρλινγκεν. Η απομακρυσμένη αυτή πόλη έγινε παγίδα θανάτου.

Οι Ναζί ήθελαν να απαλλαγούν από τον Ρόμελ λόγω της αντίθεσής του στον Χίτλερ και του συγκεκριμένου σχεδίου του για την ανατροπή της εξουσίας τους. Σύμφωνα με τον Αντιστράτηγο Fritz Bayerlein, ο Ρόμελ και ο επιτελάρχης του, Χανς Σπάιντελ, είχαν καταστρώσει ένα σχέδιο που θα επέτρεπε στους Συμμάχους να αποκτήσουν χωρίς αντίσταση πρόσβαση σε ορισμένες βασικές περιοχές της Γερμανίας και να επικοινωνήσουν με τους ηγέτες των Συμμάχων για μια ξεχωριστή ειρηνευτική συμφωνία (δηλ. ο πόλεμος εναντίον των Σοβιετικών στο Ανατολικό Μέτωπο θα συνεχιζόταν).

Πριν κατορθώσει αυτό σχέδιο να αναπτυχθεί περαιτέρω, ο Ρόμελ προδώθηκε στους Ναζί. Μετά την αποτυχημένη βομβιστική επίθεση στις 20 Ιουλίου, πολλοί συνωμότες συνελήφθησαν και η έρευνα επεκτάθηκε σε χιλιάδες. Ο Ρόμελ ενοχοποιήθηκε για πρώτη φορά όταν ο Στρατηγός Στούλπναγκελ (Stülpnagel), μετά την απόπειρα αυτοκτονίας του, μουρμούριζε επανειλημμένα το «Ρόμελ» βρισκόμενος σε παραλήρημα.

Μετά από βασανιστήρια, ο Hofacker κατονόμασε τον Ρόμελ (φωτό) ως έναν από τους συμμετέχοντες. Επιπλέον, ο Goerdeler είχε γράψει το όνομα του Ρόμελ σε μια λίστα για την θέση του δυνητικού προέδρου του Ράιχ (σύμφωνα με τον Stroelin, δεν είχαν προλάβει ακόμα να ανακοινώσουν αυτήν την πρόθεση στον ίδιο τον Ρόμελ και μάλλον δεν το έμαθε ποτέ μέχρι το τέλος της ζωής του).

Από το 1944 ήταν ήδη γνωστό στον στενό κύκλο του Ρόμελ ότι ήταν πικρά απογοητευμένος από τον Χίτλερ. Ο Ρόμελ φέρεται να δήλωσε στην οικογένεια και τους φίλους του μετά την Συνωμοσία της 20ής Ιουλίου ότι: «Ο Στάουφενμπεργκ τα έκανε θάλασσα, ακόμα κι ένας στρατιώτης της πρώτης γραμμής θα είχε αποτελειώσει τον Χίτλερ».

Τα γραπτά του Ρόμελ από το 1942 ακομα δείχνουν αυξανόμενο ανταγωνισμό απέναντι στον Χίτλερ και τη Ναζιστική κυβέρνηση. Αναγκασμένος να στηρίζεται στην ηγεσία του Φύρερ την στιγμή που βρισκόταν στο πεδίο της μάχης, ο Ρόμελ θεωρούσε ότι ο Χίτλερ υστερούσε ως ηγέτης, και απογοητεύτηκε από το γεγονός ότι ο Χίτλερ δεν φαινόταν να ενδιαφέρεται για τη μοίρα των στρατευμάτων ή των Γερμανών πολιτών. Ο Ρόμελ άρχισε να έχει σχέσεις με τους αντι-Ναζί αντιφρονούντες το 1943.

«Άρχισα να συνειδητοποιώ ότι ο Αδόλφος Χίτλερ απλά δεν ήθελε να δει την κατάσταση έτσι όπως ήταν, και αντιδρούσε συναισθηματικά σ’ αυτό που πρέπει να του έλεγε η ευφυΐα του ότι ήταν σωστό», έγραψε ο Ρόμελ στα απομνημονεύματά του για τα πάρε-δώσε του με τον Χίτλερ το 1942.

Σύμφωνα με την παραδοχή του Ρόμελ, η Συμμαχική Απόβαση στην Νορμανδία το 1944 τον έφερε στα όριά του. «Τα νεύρα μου είναι αρκετά καλά, αλλά μερικές φορές βρισκόμουν κοντά στην κατάρρευση. Υπήρχαν αναφορές απωλειών, αναφορές απωλειών, αναφορές απωλειών, όπου κι αν πήγαινες.

Δεν έχω ξαναπολεμήσει με τέτοιες απώλειες», είπε ο Ρόμελ στο γιο του στα μέσα Αυγούστου του 1944 στο σπίτι τους στο Χέρλινγκεν. «Και το χειρότερο ήταν ότι όλα αυτά ήταν χωρίς λόγο ή σκοπό… Όσο πιο γρήγορα τελειώσει, τόσο το καλύτερο για όλους μας.»

Την τελευταία ημέρα της ζωής του, ο Ρόμελ και ο γιος του πήραν το πρωινό τους λίγο μετά τις 7 π.μ. και πήγαν μια βόλτα στον κήπο τους. Ο Ρόμελ ανακοίνωσε ότι δύο στρατηγοί από το Βερολίνο κατέφθαναν για να τον συναντήσουν το μεσημέρι.

Μέχρι τότε, πολλοί από τους συνεργάτες του Ρόμελ είχαν εκτελεστεί ή συλληφθεί. Ο Ρόμελ εξέφρασε την ελπίδα να σταλεί στο Ανατολικό Μέτωπο. Πριν συναντηθεί με τους Ναζί απεσταλμένους, ο Ρόμελ φόρεσε την στολή του Αφρικανικού Σώματός του (Afrika Korps -φωτό).

Τα πιστά σκυλιά του Χίτλερ, ο Wilhelm Burgdorf και ο Ernst Maisel, έφτασαν το μεσημέρι και ζήτησαν ευγενικά να μιλήσουν μόνο με τον Ρόμελ. Αφού έμειναν μόνοι τους με τον Ρόμελ, του παρουσίασαν μια τελική σαδιστική επιλογή: αυτοκτονία με υδροκυάνιο ή δίκη στο λεγόμενο Λαϊκό Δικαστήριο (Volksgericht).

Εάν ο Ρόμελ αρνιόταν να δώσει τέλος στη ζωή του, προειδοποίησαν, η οικογένειά του θα φυλακιζόταν και θα οδηγείτο στο Λαϊκό Δικαστήριο. Αυτές οι δίκες-παρωδία συνήθως κατέληγαν σε ζοφερούς θανάτους.

Για παράδειγμα, οι αντιφρονούντες Χανς και Σόφι Σολ (Hans & Sophie Scholl) είχαν οδηγηθεί στην γκιλοτίνα μετά την δίκη τους στο Λαϊκό Δικαστήριο το 1943. Οι αξιωματικοί που εμπλέκονταν στη Συνωμοσία της 20ης Ιουλίου εναντίον του Χίτλερ είχαν κρεμαστεί από τσιγκέλια για κρέατα και στραγγαλίστηκαν με χορδή πιάνου. Οι δίκες και οι εκτελέσεις τους δημοσιοποιήθηκαν ευρέως για να τρομοκρατήσουν πιθανούς αντιφρονούντες.

Ο Ρόμελ συμφώνησε να αυτοκτονήσει, αλλά επέμεινε να πει στην οικογένειά του τι συνέβαινε. Οι Ναζί συμφώνησαν με την προϋπόθεση το μυστικό να κρατηθεί επτασφράγιστο.

Ο Ρόμελ συνειδητοποίησε ότι οι Ναζί ήθελαν να τον εκτελέσουν ήσυχα για να διατηρήσουν την εικόνα που είχε στην προπαγάνδα τους. Ως εκ τούτου, περίμενε να κρατήσουν την απαίσια συμφωνία τους και να μην καταδιώξουν την οικογένειά του επειδή αυτό ήταν προς το συμφέρον του καθεστώτος. Το εξήγησε αυτό στον Μάνφρεντ αφού του ανακοίνωσε με ένταση στην φωνή: «Σε ένα τέταρτο της ώρας, θα είμαι νεκρός».

Ο έφηβος (φωτό), σοκαρισμένος και απελπισμένος, ήταν έτοιμος να δώσει μάχη. «Δεν μπορούμε να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας;»

«Δεν έχει νόημα», του ξέκοψε ο Ρόμελ. «Είναι καλύτερο να πεθάνει ένας παρά να σκοτωθούμε όλοι μας σε μια συμπλοκή με πυροβολισμούς».

Στο σπίτι ήταν επίσης παρών ο λοχαγός Hermann Aldinger, παλιός φίλος του Ρόμελ από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Και οι δύο τους κατάγονταν από τη Βυρτεμβέργη, και ήταν οι καλύτεροι φίλοι από τότε που πολεμούσαν μαζί ως πεζικάριοι. Με τα χρόνια, ο Ρόμελ κράτησε τον Aldinger στο επιτελείο του.

Οι Ναζί προσπάθησαν να κρατήσουν τον Aldinger μακριά από τον Ρόμελ, συνομιλώντας μαζί του στον διάδρομο. Τελικά ο Ρόμελ κάλεσε τον Aldinger και του είπε τι θα συνέβαινε. Ο Aldinger αντέδρασε με οργή και απόγνωση. Ήταν έτοιμος να δεχτεί μια βροχή από σφαίρες παρά να παραδώσει τον φίλο του για να πεθάνει μόνος του. Ωστόσο, ο Ρόμελ αρνήθηκε.

«Πρέπει να φύγω», επέμεινε ο Ρόμελ. «Μου έδωσαν μόνο 10 λεπτά».

Ο Ρόμελ φόρεσε το παλτό του και βγήκε έξω από το σπίτι συνοδευόμενος από τον Μάνφρεντ και τον Aldinger, κάνοντας μια παύση για να αποτρέψει το σκύλο του (ένα dachshund) από το να τον ακολουθήσει. Ένας οδηγός από τα SS περίμενε έξω σε ένα αυτοκίνητο .

Οι δύο στρατηγοί χαιρέτησαν υποκριτικά. Όπως είδαν οι χωρικοί, οι τελευταίες αποχαιρετιστήριες χειρονομίες του Ρόμελ προς τον γιο του και τον παλιό του φίλο από το Μεγάλο Πόλεμο ήταν σύντομες χειραψίες. Στην συνέχεια, ο Ρόμελ οδηγήθηκε έξω από την πόλη, με τον Burgdorf και τον Maisel να κάθονται αριστερά και δεξιά του στο πίσω κάθισμα για να τον αποτρέψουν από το να δραπετεύσει.
Ο Ρόμελ αυτοκτόνησε σε μια απομονωμένη δασώδη περιοχή (φωτό) που είναι πολύ πιο μακριά από την πόλη του Χέρλινγκεν από ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς. Ο δρόμος βγαίνει από το χωριό, διασχίζει έναν απότομο λόφο και περνά μέσα από ένα πυκνό δάσος.
Τελικά το δάσος δίνει την θέση του σε ανοιχτά χωράφια, τα οποία το 1944 ήταν γεμάτα με δέντρα. Είναι ένα ήσυχο και μοναχικό σημείο, πολύ μακριά από τον πολιτισμό και πιθανούς μάρτυρες. Το δάσος ήταν γεμάτο με ένοπλους Ναζί.

«Οι άντρες της Γκεστάπο, οι οποίοι εμφανίστηκαν σε πλήρη σύνθεση από το Βερολίνο εκείνο το πρωί, παρακολουθούσαν την περιοχή έχοντας διαταγές να σκοτώσουν τον πατέρα μου και να εισβάλουν στο σπίτι αν προέβαλε αντίσταση», έγραψε αργότερα ο Μάνφρεντ.
Το τι συνέβη μετά από αυτό το σημείο παραμένει ερωτηματικό, καθώς οι μάρτυρες δεν ήταν αξιόπιστοι. Όσοι ήταν παρόντες και αργότερα έδωσαν την δική τους εκδοχή για τα γεγονότα, είχαν εμπλακεί άμεσα στην πρόκληση του θανάτου του Ρόμελ.

Η μαρτυρία τους προκαλεί αμφιβολίες. Για παράδειγμα, ο οδηγός των SS ισχυρίστηκε ότι απομακρύνθηκε από το αυτοκίνητο για 10 λεπτά και επέστρεψε αργότερα για να βρει τον Ρόμελ «να κλαίει με αναφιλητά» κατά την διάρκεια του επιθανάτιου ρόγχου.

Ωστόσο, αυτό φαίνεται αναληθές, καθώς ο τύπος της κάψουλας υδροκυανίου που δόθηε στον Ρόμελ προκαλεί τον τον θάνατο μέσα σε περίπου τρία λεπτά. Ο Meisel, ο οποίος επέζησε από τον πόλεμο, ισχυρίστηκε ότι δεν ήταν παρών στο αυτοκίνητο όταν πέθανε ο Ρόμελ, αλλά δήλωσε ότι ο Burgdorf ήταν εκεί αντί γι’αυτόν. Την περίοδο αυτού του ισχυρισμού, ο Burgdorf -πολύ βολικά- ήταν ήδη νεκρός, έχοντας αυτοκτονήσει στο Βερολίνο τον Μάιο του 1945.

Επιπλέον, ο οδηγός των SS ισχυρίστηκε ότι το καπέλο του Ρόμελ και το μπαστούνι του Στρατάρχη είχαν «πέσει» από αυτόν στο αυτοκίνητο. Ωστόσο, οι μεταπολεμικές ανακρίσεις που διενεργήθηκαν από τον αξιωματικό πληροφοριών του στρατού των ΗΠΑ, Charles Marshall και τον Βρετανό ιστορικό Desmond Young αποκάλυψαν ότι οι Ναζί πήραν αυτά τα δύο αντικείμενα ως τρόπαια και αργότερα τα φύλαξαν σε ένα γραφείο στο αρχηγείο του Χίτλερ.

Ο Burgdorf φέρεται να καυχιόταν γι’ αυτά και τα έδειχνε στους επισκέπτες. Μαθαίνοντάς το, ο Aldinger αποφάσισε να πάρει πίσω αυτά τα αντικείμενα και κατάφερε να τα επιστρέψει στην οικογένεια του Ρόμελ το Νοέμβριο του 1944. Είναι πιθανό, αντί απλώς να μάζεψαν τα αντικείμενα που «έπεσαν» στο αυτοκίνητο, τα πρωτοπαλίκαρα του Χίτλερ, να είχαν αφαιρέσει το καπέλο και το μπαστούνι από την σορό του Ρόμελ.

Μια δήλωση που δόθηκε από τον Δρ. Friedrich Breiderhof σ΄ένα αστυνομικό τμήμα της Κολωνίας το 1960 περιέγραψε πώς οι Ναζί τον ανάγκασαν να «εξετάσει» τον Ρομέλ μετά το θάνατό του και να επιχειρήσει «ανάνηψη» για επίδειξη -φτάνοντας στο σημείο να απειλήσουν τον απρόθυμο γιατρό με όπλο. Αν και ο Breiderhoff βρήκε την άδεια κάψουλα υδροκυάνιου που είχε πάρει ο Ρόμελ, αναγκάστηκε να καταγράψει το θάνατο ως «καρδιακή προσβολή».

Οι Ναζί χρησιμοποίησαν την κηδεία του Ρόμελ στην προπαγάνδα τους. Ισχυρίστηκαν ότι ο θάνατος του Ρόμελ προκλήθηκε από τραύματα στον πόλεμο και ως επικήδειο οργάνωσαν μια ομιλία που εξυμνούσε τον Χίτλερ. Προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν τον νεκρό Ρόμελ για μια πράξη που δεν ήθελε να κάνει όσο ζούσε, να παρακινήσει τους Γερμανούς να συνεχίσουν να πολεμούν.

Μερικοί άνθρωποι σήμερα αναρωτιούνται τι θα μπορούσε να είχε συμβεί αν ο Ρόμελ είχε επιλέξει ν’ αντισταθει ή είχε αντιμετωπίσει το Λαϊκό Δικαστήριο αντί να δεχτεί ένα τέτοιο τέλος. Κάποιοι ισχυρίστηκαν ότι μπορεί να έχει εμπνεύσει τους Γερμανούς να αντισταθούν, αν είχε προκαλέσει μια ανταλλαγή πυρών στο σπίτι του ή είχε αποδεχτεί μια δίκη-παρωδία, ωστόσο θα ήταν απίθανο οι Ναζί να άφηναν να μαθευτεί η αλήθεια.

Φαίνεται όμως καθαρά ότι οι Ναζί σκόπιμα είχαν κάνει δύσκολη την απόφαση για τον Ρόμελ. Επέλεξαν να τον αντιμετωπίσουν στο σπίτι και να απειλήσουν την οικογένεια και τους φίλους του. Τα τελευταία λόγια του Ρόμελ στον γιο του και τον πρώην σύντροφό του από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο δείχνουν ότι η ασφάλεια των ανθρώπων που αγαπούσε ήταν το πιο σημαντικό πράγμα που είχε στο μυαλό του όταν αποφάσισε να αποδεχτεί την «προσφορά» του Χίτλερ.

Όταν η αλήθεια για το θάνατο του Ρόμελ έγινε γνωστή μετά το τέλος του πολέμου, πολλοί από τους πρώην εχθρούς του από τη Βρετανία, τη Γαλλία και την Αμερική συγκινήθηκαν βαθιά από αυτό που του είχε συμβεί και ταξίδεψαν στο Χέρλινγκεν. Βετεράνοι από την 8η Βρετανική Στρατιά και τον Αμερικανικό στρατό έχουν αφήσει αφιερώματα στον τάφο του Ρόμελ και στον τόπο όπου πέθανε, όπου έχει τοποθετηθεί μια μεγάλη πέτρα με επιγραφή στη μνήμη του.

Ο Σπάιντελ εμφανίστηκε ενώπιον ενός στρατοδικείου τιμής. Σύμφωνα με ένορκη κατάθεση που έδωσαν οι Χάιντς Γκουντέριαν και Heinrich Kirchheim, κατά τη διάρκεια της ανάκρισης ο Σπάιντελ ξεφούρνισε το όνομα του Ρόμελ.
Πολύ σημαντική είναι η κατάθεση που έκανε ο Μάνφρεντ Ρόμελ (γιος του Έρβιν Ρόμελ, που αργότερα έγινε δήμαρχος της Στουτγκάρδης για 22 χρόνια) στο Riedlingen της Βυρτεμβέργης, στις 27 Απριλίου 1945. Το δισέλιδο έγγραφο ήρθε στο φως το 2012 μετά την πώληση του σε δημοπρασία ως μέρος ενός αρχείου πολεμικών αναμνηστικών.

Η συλλογή ανήκε κάποτε στον λοχαγό Noel Chavasse, ο οποίος ήταν υπασπιστής αξιωματικός του αρχηγού του Βρετανικού στρατού Σερ Μπέρναρντ Μοντγκόμερι (Sir Bernard Montgomery) στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Πιστεύεται ότι ο Μοντγκόμερι είχε ζητήσει ένα αντίγραφο της κατάθεσης καθώς, αν και ήταν εχθροί, αυτός και ο Ρόμελ είχαν μεγάλο σεβασμό ο ένας για τον άλλο.

Η κατάθεση δόθηκε λίγες μέρες πριν τελειώσει ο πόλεμος και πολύ πριν από οι συνθήκες θανάτου του Ρόμελ γίνουν γνωστές στο κοινό. Σ’ αυτήν, ο Μάνφρεντ διηγήθηκε τις περιστάσεις του θανάτου και της αυτοκτονίας του πατέρα του, λέγοντας συγκεκριμένα:

«Ο πρώην επιτελάρχης του πατέρα μου, ο Αντιστράτηγος Σπάιντελ, ο οποίος είχε συλληφθεί μερικές εβδομάδες νωρίτερα, δήλωσε ότι ο πατέρας μου είχε αναλάβει ηγετικό ρόλο στη συνωμοσία της 20ης Ιουλίου 1944 και αποτράπηκε από την άμεση συνεργασία λόγω των τραυμάτων του.

Παρόμοιες δηλώσεις έγιναν από τον Στρατηγό von Stülpnagel, ο οποίος αφού είχε απαλλαχθεί από τα καθήκοντά του από τον Στρατάρχη φον Κλούγκε (von Kluge), έφυγε με το αυτοκίνητό του προς την κατεύθυνση της Γερμανίας (σημ: βρισκόταν στο Παρίσι), προσπάθησε να αυτοκτονήσει κατά την διαδρομή, αλλά το μόνο που κατάφερε ήταν να τυφλωθεί. Τα SS τον εντόπισαν, του έκαναν μεταγγίσεις αίματος για να τον επαναφέρουν στις αισθήσεις του και να πάρουν δηλώσεις από αυτόν. Αργότερα κρεμάστηκε».

Όποιες και αν ήταν οι μεταγενέστερες απόψεις του Μάνφρεντ για τον Σπάιντελ, είναι σαφές ότι τον Απρίλιο του 1945 πίστευε ότι ήταν υπεύθυνος για το θάνατο του πατέρα του.

Ο Maurice Remy σχολιάζει ότι η κατάθεση του Σπάιντελ δεν πρόδωσε πραγματικά τον Ρόμελ, αν και ο Σπάιντελ πιθανότατα κατηγορούσε τον εαυτό του μέχρι το θάνατό του για την μετέπειτα τύχη του σεβαστού Στρατάρχη.

Χωρίς να το γνωρίζει όμως ο Σπάιντελ, η δήλωσή του δεν προσέφερε τίποτα το καινούργιο ή τρομακτικό στους ανακριτές, οι οποίοι είχαν ήδη λάβει από άλλους συνωμότες την πληροφορία ότι ο Ρόμελ όχι μόνο γνώριζε αλλά και συμφωνούσε με τη δολοφονία.
Ο θρύλος του Ρόμελ και ο Σπάιντελ

Ο πρόωρος θάνατος του Ρόμελ συντήρησε τον θρύλο του. Ο Χανς Σπάιντελ -ο οποίος επέζησε από τον πόλεμο και τελικά έγινε Ανώτατος Διοικητής των επίγειων δυνάμεων του ΝΑΤΟ στην Κεντρική Ευρώπη από το 1957 ως το 1963- όχι μόνο χρησιμοποίησε καλά τον θρύλο, αλλά διαμόρφωσε και τη μεταπολεμική βερσιόν του.

Ως μέρος μιας ομάδας πρώην Ναζί αξιωματικών που προσπαθούσαν να αποκαταστήσουν τη φήμη του Γερμανικού στρατού, ο Σπάιντελ είδε στην μεταθανάτια φήμη του Ρόμελ την ευκαιρία για να δημιουργήσει ένα πρότυπο.

Το να αρνείται ότι ενέπλεξε τον Ρόμελ κατά την ανάκρισή του από την Γκεστάπο ήταν το πρώτο βήμα, και αποδείκνυε την αντίληψή του για το δημόσιο αίσθημα του Γερμανικού λαού αμέσως μετά τον πόλεμο. Οι Γερμανοί τότε έκαναν διάκριση μεταξύ του να αψηφάς τον Χίτλερ και του να ανατρέπεις την κυβέρνηση.

Οι λογικοί πατριώτες θα μπορούσαν να κάνουν το πρώτο. Το δεύτερο μόνο οι προδότες το έκαναν. Αφού δεν μπορούσε να αρνηθεί τη δική του συνενοχή στην Συνωμοσία της 20ής Ιουλίου, ο Σπάιντελ θα μπορούσε τουλάχιστον να αρνηθεί ότι είχε βοηθήσει στην πρόκληση του θανάτου του Ρόμελ.

Επιπλέον, η σχέση του με την Συνωμοσία της 20ής Ιουλίου του προσέφερε ένα μοναδικό διαπιστευτήριο όταν συναναστρεφόταν με Αμερικανούς και Βρετανούς αξιωματούχους. Ο Ρόμελ, φυσικά, δεν βρισκόταν εκεί κοντά για να διηγηθεί την ιστορία του, και ο συνδυασμός της προκατασκευασμένης εικόνας που είχε κατά την διάρκεια του πολέμου και της έντονης σύνδεσής του με τη συνωμοσία εναντίον του Χίτλερ τον έκανε ιδανικό υποψήφιο για την θέση του ήρωα που θα μπορούσε να γεφυρώσει το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον.

Ο Ρόμελ του θρύλου δεν πρόδωσε τη χώρα του, αλλά αντιστάθηκε σε ένα τύραννο. Αντιπροσώπευε το καλό της Γερμανίας που είχε διαστρεβλωθεί από τους Ναζί, ένα καλό που θα επανερχόταν. Ένας πρώην Γερμανός στρατηγός, ο Leo Freiherr Geyr von Scweppenburg, βοήθησε τον Σπάιντελ να γράψει τα απομνημονεύματά του και ο Σπάιντελ του είπε ότι «σκόπευε να κάνει τον Ρόμελ εθνικό ήρωα του Γερμανικού λαού».

Μετά τον πόλεμο, πρώην Γερμανοί αξιωματικοί δημοσίευσαν μια σειρά από απομνημονεύματα που ήταν τόσο απαλλακτικά όσο και αυτο-αποθεωτικά (Γκουντέριαν, φον Μανστάιν). Του Σπάιντελ είναι μοναδικά ανάμεσα σ’αυτά τα έργα, καθώς τα έγραψε για να αυξήσει το εκτόπισμα του πρώην διοικητή του.

Δημοσιεύθηκαν το 1950, με τίτλο “Invasion 1944: Rommel and the Normandy Campaign” («Απόβαση 1944: Ο Ρόμελ και η Εκστρατεία της Νορμανδίας»), και σ’αυτά περιγράφει τον Ρόμελ ως τον Απόστολο Παύλο στο δρόμο προς τη Δαμασκό.
Ο Σπάιντελ περιγράφει πώς ο πρώιμος, έντονος θαυμασμός του Ρόμελ για τον Χίτλερ (φωτό οι δυο τους) και η απολιτική κοσμοθεωρία του έδωσαν τη θέση τους στην απογοήτευση καθώς προχωρούσε ο πόλεμος. Οι διαφωνίες του Ρόμελ με τον Χίτλερ έγιναν μια εξαιρετική πράξη ηρωισμού:

«Δεν ήταν μόνο θαρραλέος με την πένα του, αλλά και όταν βρισκόταν πρόσωπο με πρόσωπο με τον Χίτλερ». Ο Σπάιντελ δημιουργεί την εικόνα ενός άνδρα που ετοίμαζε τον εαυτό του για κάτι μεγαλύτερο, αλλά «η κατανόηση και η απόφαση του Ρόμελ ήρθαν πολύ αργά… Όταν επρόκειτο να δράσει, το πεπρωμένο παρενέβη».

Η δράση που ήταν αποφασισμένος να αναλάβει ο Ρόμελ δεν έγινε ποτέ ξεκάθαρη, αλλά η Συνωμοσία της 20ής Ιουλίου φέρεται να έδωσε στον Χίτλερ και στους αντίπαλους στρατηγούς μια δικαιολογία για να τον καταστρέψουν.

Σύμφωνα με τον Σπάιντελ, η απόφαση να προσφέρουν στον Ρόμελ μια επιλογή ανάμεσα στην δίκη και την αυτοκτονία προήλθε από τους παρατρεχάμενους “yes men” του Χίτλερ, αξιωματικούς που ζήλευαν το ταλέντο του Ρόμελ και ήταν ευαίσθητοι στις ανασφάλειες του Φύρερ. Αυτοί ήταν άνδρες που πίστευαν ότι «δεν πρέπει να υπάρξει κανένας άλλος εθνικός ήρωας σε αυτή τη θεοκρατία που χτίστηκε γύρω από τον Χίτλερ».

Ο Σπάιντελ ολοκληρώνει το βιβλίο του «Απόβαση 1944» αποκαλώντας τον Ρόμελ “miles fati” (στρατιώτη της μοίρας) και δηλώνοντας ότι «παραμένει η προσωποποίηση του καλού και αξιοπρεπή Γερμανού στρατιώτη».

Την ίδια χρονιά, ο Desmond Young, πρώην Βρετανός αξιωματικός, δημοσίευσε την πρώτη βιογραφία του Ρόμελ. Στο “Rommel: The Desert Fox” («Ρόμελ: Η Αλεπού της Ερήμου», ο Young άντλησε τις περισσότερες μαρτυρίες για τους αγώνες του Ρόμελ με την συνείδησή του, από τη χήρα του, Lucie, τον γιο του, Manfred και τον Χανς Σπάιντελ.

Στο βιβλίο του Young, ο Σπάιντελ επέκτεινε αυτή την εκδοχή του ακόμη περισσότερο, δηλώνοντας ότι ο Ρόμελ γνώριζε για μια συνωμοσία για την απομάκρυνση του Χίτλερ, αλλά δεν γνώριζε για τα σχέδια δολοφονίας του. Σε αυτήν την εκδοχή, ένας άλλος συνωμότης, ο Δρ Karl Strölin, πείθει τον Ρόμελ να προσπαθήσει να ζητήσει από τον Χίτλερ να διαπραγματευτεί μια ξεχωριστή συμφωνία ειρήνης με τους Δυτικούς Συμμάχους.

Ο Σπάιντελ είπε επίσης στον Young ότι χάρις στη δική του υψηλή νοημοσύνη κατάφερε να επιβιώσει από δύο βίαιες ανακρίσεις της Γκεστάπο, χωρίς να εμπλέξει τον Ρόμελ ή να αποκαλύψει πληροφορίες σχετικά με την Συνωμοσία της 20ής Ιουλίου.

Τελικά, όμως, ο Young ισχυρίζεται ότι ο Σπάιντελ δεν μπορούσε να σώσει τον διοικητή του, επειδή ο Χίτλερ «ήθελε να σκοτώσει τον Ρομέλ (φωτό) όχι τόσο επειδή ήταν προδότης, όσο επειδή είχε δίκιο όταν εκείνος [ο Χίτλερ] είχε άδικο».

Η αλήθεια πίσω από τις ερμηνείες του Σπάιντελ για τα γεγονότα είναι δύσκολο να προσδιοριστεί. Οι βασικές λεπτομέρειες αυτών των μαρτυριών βασίζονται είτε σε αντικρουόμενες μαρτυρίες είτε σε δηλώσεις που αφορούν άτομα που είχαν πεθάνει τη στιγμή που δημοσιεύθηκαν αυτές οι ιστορίες.

Αν η παρανόηση του Hofacker για τις προθέσεις του Ρόμελ ήταν στην πραγματικότητα αληθινή, τότε η αφήγηση του Σπάιντελ για τον ηρωικό Ρόμελ είναι πιθανώς υπερβολική. Πέρα από την αλήθεια, η εκδοχή του Σπάιντελ βοήθησε να γίνει ο Ρόμελ ήρωας μεταπολεμικά, τουλάχιστον εντός του νεοσύστατου στρατού της Δυτικής Γερμανίας.

Το 1968 ένα αντιτορπιλικό του Ναυτικού πήρε το όνομά του από τον Ρόμελ και ένας στρατώνας του Γερμανικού στρατού φέρει το όνομά του μέχρι σήμερα.

Μια φωτογραφία χίλιες λέξεις: Ακολούθησε το pronews.gr στο Instagram για να «δεις» τον πραγματικό κόσμο!

Πηγή: thetruth.gr

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ
ΔΕΙΤΕ ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ

Tο pronews.gr δημοσιεύει κάθε σχόλιο το οποίο είναι σχετικό με το θέμα στο οποίο αναφέρεται το άρθρο. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι υιοθετούμε τις απόψεις αυτές και διατηρούμε το δικαίωμα να μην δημοσιεύουμε συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια όπου τα εντοπίζουμε. Σε κάθε περίπτωση ο καθένας φέρει την ευθύνη των όσων γράφει και το pronews.gr ουδεμία νομική ή άλλα ευθύνη φέρει.

Δικαίωμα συμμετοχής στη συζήτηση έχουν μόνο όσοι έχουν επιβεβαιώσει το email τους στην υπηρεσία disqus. Εάν δεν έχετε ήδη επιβεβαιώσει το email σας, μπορείτε να ζητήσετε να σας αποσταλεί νέο email επιβεβαίωσης από το disqus.com

Όποιος χρήστης της πλατφόρμας του disqus.com ενδιαφέρεται να αναλάβει διαχείριση (moderating) των σχολίων στα άρθρα του pronews.gr σε εθελοντική βάση, μπορεί να στείλει τα στοιχεία του και στοιχεία επικοινωνίας στο [email protected] και θα εξεταστεί άμεσα η υποψηφιότητά του.